«Ω, τι ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ είναι το έργο με το οποίο θα εγκαινιάσει την νέα μετά-COVID εποχή στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ. Με θετικότητα και αισιοδοξία αλλά και μέσα στις επιταγές των ειδικών. Μην στεναχωρήσουμε και τον κ. Τσιόδρα. Αλλαγές εκ βάθρων έχουν γίνει στην αίθουσα του θεάτρου. Οι θεατές, εκτός από αντισηπτικά και μάσκες, θα βρουν τις θέσεις τους πάνω στη σκηνή, ενώ ο χώρος της δράσης μεταφέρεται στη μεριά των θεατών. Εκεί θα είναι ο λόφος – βασίλειο της Ουίννι και του Ουίλλι.
Η Νικολέτα Βλαβιανού και ο Νίκος Καραστέργιος θα ξετυλίξουν την καθημερινότητα μιας ολόκληρης ζωής με τις χαρές και τις λύπες της, τα τραγούδια και τα μοιρολόγια της.
Έτσι όπως την ξέρουμε δηλαδή. Κανονικότητα.
Ευτυχισμένες Μέρες του Samuel Beckett
σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή
Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη
Το OTAVOICE και η Λία Τσεκούρα μίλησαν με την Νικολέτα Βλαβιανού και σε μια απολαυστική συνέντευξη η πετυχημένη ηθοποιός μιλά για την Τέχνη, τον Πολιτισμό και όχι μόνο.
Τα βιώματα δημιουργούν Τέχνη. Στην Τέχνη, το να μεγαλώνεις και να έχεις εμπειρία σε κάνει πολύ καλύτερο. Όχι μόνο στην υποκριτική και το θέατρο, αλλά σε όλες τις Τέχνες, Νικολέττα Βλαβιανού…
Υπάρχει μια πρώτη σκέψη που σας έρχεται αυτόματα φέρνοντας στο μυαλό σας τον τίτλο Ευτυχισμένες μέρες;
Τρεις λέξεις: φως, ήλιος, θερμότητα!
Ποια κίνητρα σας οδήγησαν να συμμετέχετε στις Ευτυχισμένες Μέρες;
Αρχικά, είναι όνειρο πολλών ηθοποιών να ασχοληθούν με αυτά τα μεγάλα κείμενα, πόσω μάλλον με τον Μπέκετ. Ήταν και δικό μου και ευτυχώς, γίνεται πραγματικότητα. Δεύτερον, ο Νίκος Καμτσής ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου και υπάρχουν σημαντικοί ψυχικοί δεσμοί, όπως καταλαβαίνετε.
Υπάρχουν προκλήσεις στον ρόλο σας;
Μόνο προκλήσεις! Είναι ένα δύσκολο, φιλοσοφικό κείμενο, όπου ο ηθοποιός καλείται να βρει την εσωτερική γραμμή ώστε να αποδώσει το νόημα και αυτό να γίνει κατανοητό για το κοινό. Νομίζω αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση.
Πόσο διαχρονικό είναι το μπεκετικό θέατρο;
Είναι εφάμιλλο της αρχαίας τραγωδίας. Ακριβώς επειδή είναι φιλοσοφικό κείμενο και πιάνεται με τις μεγάλες έννοιες ζωή- χρόνος- θάνατος και γι’αυτό ακριβώς είναι εφάμιλλο με την τραγωδία. Ειδικά οι Ευτυχισμένες Mέρες έχουν αποσπάσματα που θυμίζουν τις μέρες που ζούμε τώρα. Με τον κορωνοϊό, την πρότερη καραντίνα που μας έχει επηρεάσει. Σε κάποιο σημείο λέει: «Πέθαιναν οι άνθρωποι, ήταν μόδα» ή σε άλλο σημείο «Πρόσεξε αυτόν τον όγκο που έχεις, γιατί αν κακοφορμίσει θα μολύνει όλον τον κόσμο». Επίσης, θίγει σοβαρά το θέμα του εγκλεισμού, του περιορισμού. Ακούγοντάς τους, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις την ελευθερία του σώματός σου. Να κουνάς το χέρι σου, το πόδι σου, όχι απλά το πού και πότε θα πας, εκεί που θέλεις να πας.
Τι είναι το θέατρο για εσάς ως μέσο έκφρασης;
Για μένα; Θα έλεγα, ισορροπιά τρόμου. Ένα τεντωμένο σκοινί. Απαραίτητη αδρεναλίνη για τη ζωή μου, που αποτελεί πλέον κομμάτι της φύσης μου.
Μας έχει διδάξει κάτι η κατάσταση με τον covid-19;
Κατά την άποψή μου, μας δίδαξε ότι τα πράγματα μπορεί να συμβούν αναπάντεχα. Μάθαμε πια ότι οι καταστροφές έρχονται χωρίς προειδοποίηση. Όσον αφορά τη φύση και το περιβάλλον, έγινε πλέον ολοφάνερο πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να προσέχουμε την κατάσταση της Γης. Σπίτι μας δεν είναι τα τετραγωνικά που ζούμε, αλλά η ίδια η φύση, στην οποία συνυπάρχουμε όλοι μαζί. Είμαστε στην τελευταία καμπή για να προσέξουμε το περιβάλλον μας. Κι ένα τρίτο, μας δίδαξε ότι τα απλά δικαιώματά μας, η απλή ελευθερία του «μετακινώ τον εαυτό μου» είναι πλέον αμφισητίσιμες έννοιες.
Υπάρχει κάποιο έργο που ξεχωρίζετε και θα θέλατε κάποια στιγμή να ερμηνεύσετε;
Πάρα πολλά! Δεν τελειώνει ποτέ αυτό! Είναι στη φύση μου ως καλλιτέχνις να ασχολούμαι με διαφορετικά είδη συνέχεια. Μου αρέσει να είμαι πολυσυλλεκτική. Θέλω να προλάβω να κάνω πολλά στη δουλειά αυτή.
Θεωρείτε ότι περνάει κρίση ο πολιτισμός;
Γενικά, θεωρώ ότι περνάει μια καμπή. Αν όμως πας προς τα κάτω, κάποια στιγμή παίρνεις φόρα και οδηγείσαι προς τα πάνω. Μετά τη δεκαετία του ‘60 με τις μεγάλες εξελίξεις, φτάνουμε στο σήμερα που νομίζω έχει πάρει την κατηφόρα. Για μένα, ο άνθρωπος πρέπει να ισορροπήσει το πνεύμα με την ύλη. Αυτή τη στιγμή διανύουμε μια πιο υλιστική περίοδο. Και είναι πολύ καταπιεστική. Δημιουργούνται συγκρούσεις μόνο για την ύλη. Ακόμη και στο πολιτιστικό επίπεδο, έχουν αρχίσει τα χρήματα να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Όχι πάντα βέβαια, αλλά η κατάσταση δείχνει να έχει υποχωρήσει το πνεύμα. Πρέπει – νομίζω – να βρεθεί η σωστή αναλογία.
Όσο για τον κορωνοϊό, ο πολιτισμός θίγεται όλο και περισσότερο. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να καλύψει τις πρωταρχικές του ανάγκες, αφήνει πίσω το πνευματικό επίπεδο. Αυτό είναι το τραγικό. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν ο κόσμος απομακρυνθεί από την Τέχνη για ένα ή δύο χρόνια, πόσο θα συνηθίσει μακριά από αυτήν. Θα θεωρήσει ότι δεν είμαστε απαραίτητοι; Η Τέχνη είναι το αλάτι της ζωής. Αλλιώς πώς θα ζούμε;
Η τέχνη δημιουργεί βιώματα, ή τα βιώματα δημιουργούν τέχνη;
Τα βιώματα δημιουργούν Τέχνη. Στην Τέχνη, το να μεγαλώνεις και να έχεις εμπειρία σε κάνει πολύ καλύτερο. Όχι μόνο στην υποκριτική και το θέατρο, αλλά σε όλες τις Τέχνες. Εν αντιθέσει με άλλες εργασίες, που το νεαρό της ηλικίας φέρνει καλύτερα αποτελέσματα. Στην Τέχνη, η εμπειρία, η ωριμότητα και η ηλικία είναι απαραίτητα συστατικά για να νιώσεις πιο βαθιά συναισθήματα. Αυτό καλείται να επικοινωνήσει ο καλλιτέχνης με το έργο του. Το βίωμά του. Δεν μπορεί να δημιουργήσει χωρίς να έχει προσλαμβάνουσες.
Πώς πιστεύετε ότι θα αποχωρήσει ο θεατής μετά την παράσταση;
Ο κάθε θεατής θα φύγει με ερωτήσεις και απαντήσεις. Με υλικό για να σκεφτεί και συζητήσει. Θα μπει σε μια διαδικασία προσωπικής αναζήτησης. Και αυτό πρέπει να παίρνει κάποιος από το θέατρο. Ένα νόημα που θα το κουβαλάει σπίτι του, θα τον απασχολεί, θα του δημιουργήσει σκέψεις. Αλλά και λύτρωση συγχρόνως, όπως λέει και ο Αριστοτέλης.
Ένα μεγαλειώδες κείμενο μπεκετικού τρόμου γίνεται βίωμα σε μια εποχή που δοκιμάζει την υπομονή μας, την αγάπη μας, τον σεβασμό μας και τις αντοχές μας. Οι Ευτυχισμένες μέρες ξεδιπλώνονται τραγικά μέσα σε μια ατμόσφαιρα ασφυκτικής αυτογνωσίας σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή με τη Νικολέττα Βλαβιανού και τον Νίκο Καραστέργιο.
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Σκηνικό και κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας
Βοηθός σκηνοθέτη: Λαμπρινή Θάνου
Παίζουν: Νικολέτα Βλαβιανού, Νίκος Καραστέργιος
Ηλεκτρονική Κράτηση: https://www.viva.gr/tickets/theater/topos-allou/o-ti-oraies-meres-tou-samuel-beckett/
Μέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στς 20.30
Πηγή
Author: admin.user
