Πλέον στα «σύγχρονα λεξικά» ελευθερία ισούται με εμβολιασμό κατά του Covid-19 λόγω της επιχείρησης ελευθερία που ανακοινώθηκε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι γεγονός ότι χάσαμε την ελευθερία μας και αντιληφθήκαμε πόσο σημαντικά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να περάσουν «στα ψιλά» οι ανθρώπινες σχέσεις, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι μόλις εμβολιαστούμε όλοι και επανέλθει η κανονικότητα, το ίδιο θα συμβεί με πλήρη αυτοματισμό και στις ανθρώπινες σχέσεις. Θα πατήσει τάχα κάποιος ένα κουμπί και θα ενεργοποιηθούν τα ρομπότ αυτοματοποιημένα. Δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ευαίσθητες ηλικίες που η εμπειρία του Κορονοϊού έχει σημαδέψει για τα καλά ηλικίες και έχουν καθορίσει το μέλλον στη στάση ζωής τους, όσο και να το παραβλέπουμε εφησυχασμένοι ότι τα παιδιά μας δεν έχουν κολλήσει τον ιό, χωρίς όμως να αναρωτιόμαστε εάν έχουν κολλήσει άλλους «ιούς» που μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα επιβλαβείς.
Ο φόβος χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για να μείνουμε σπίτι, αλλά εισχώρησε βαθιά στις παιδικές και εφηβικές ψυχές και αν δεν το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως δεν θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την αντιμετώπιση ενός κοινωνικού ζητήματος που έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις κεκλεισμένων των θυρών.
Δεν έχει γίνει ίσως αντιληπτό ακόμη, γιατί η επόμενη γενιά βρίσκεται κλεισμένη στα σπίτια, όσο παλεύουν και τρέχουν οι δάσκαλοι και καθηγητές να βγει η ύλη των μαθημάτων χωρίς να δίνουμε την πρέπουσα σημασία στην συναισθηματική απομόνωση που έχει συντελεστεί.
Καμία δήλωση δεν έχει καταγραφεί από τους αρμόδιους για την θετική ψυχολογία που θα πρέπει να διαμορφωθεί στους χώρους της εκπαίδευσης και την ομαλή μετάβαση από μια κοινωνία παγωμένη, φοβισμένη, αλλοτριωμένη από εμμονική ενημέρωση για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο της υγείας και της αντιμετώπισης της πανδημίας.
Φυσικά, κανείς δεν ήταν έτοιμος να ζήσει υπό αυτές τις συνθήκες και αρκεστήκαμε οι περισσότεροι, από το να ζήσουμε, να μεταθέσουμε τη ζωή: «Όταν θα βγει το εμβόλιο, θα… », «όταν θα μειωθούν τα κρούσματα θα….», χωρίς να υπάρχει το τώρα στην ημερήσια διάταξη, παρά μόνο το καθημερινό άγχος της τηλεδιάσκεψης για να «ακτινοβοληθούμε» όλοι μαζί μπροστά στις οθόνες.
Αναμφίβολα, ο μαζικός εμβολιασμός ενέχει προτεραιότητα στο μυαλό όλων, αφού στερηθήκαμε βασικές εκφάνσεις της ελευθερίας για την αποφυγή της διάδοσης του θανατηφόρου ιού. Κι εντάξει για εκείνους που έχουν προχωρήσει με τις ζωές τους και έχουν διαμορφωμένη άποψη για το τι είναι η ζωή και πώς στέκονται απέναντί της.
Τι θα συμβεί όμως με τη γενιά του Κορονοϊού; Μήπως είναι η ώρα να αναρωτηθούμε εάν την επόμενη μέρα θα εντάξουμε στην ατζέντα της ενημέρωσης, της ημερήσιας θεματολογίας με την ίδια θέρμη που είχαμε για να προστατευθεί ο πληθυσμός, την ανθρώπινη επαφή ως τη μέγιστη έκφραση της ζωής ή θα αρκεστούμε στην ψηφιακή απομόνωση, την τηλεοπτική ζωή, την ζωή μέσα από τις ζωές δήθεν αστέρων που διαμορφώνουν πρότυπα by the book και σημεία αναφοράς σε μοδάτες πεπατημένες του εξωτερικού που ονομάζονται influencers;
Τι θα απογίνουν τα παιδιά που βρίσκονται σε ευαίσθητες ηλικίες από 9 έως 18 ετών που αποκτούν εμπειρίες για πρώτη φορά και η παροδική στάση για την προστασία τους μπορεί να διαμορφώσει μία παγιωμένη αντίληψη για το πως πρέπει να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων;
Θα υπάρξει άραγε επιχείρηση «ελευθερία» για τα παιδιά που μαθαίνουν να κρατούν αποστάσεις από τους συμμαθητές, που δεν χαιρετούν παρά μόνο διαδικτυακά, που δεν αγκαλιάζουν, που δεν φιλιούνται; Το πιο πιθανό είναι ότι ήρθε η αρχή του τέλους της γενναίας έκφρασης των συναισθημάτων που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα ως λαός με τα κοινωνιολογικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που κουβαλάμε.
Ο Έλληνας γυρίζει σελίδα και δεν θα χαιρετάει πλέον με τον ίδιο εγκάρδιο τρόπο, δίνοντας χώρο σε εκείνον που κρατάει αποστάσεις. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο, γιατί έχει ποτιστεί στον εγκέφαλο ότι η ανθρώπινη επαφή μπορεί να κοστίσει ζωές. Ήδη αναπαράγεται η μετάλλαξη του ιού που μπορεί να είναι ένα επιστημονικό γεγονός, αλλά προμηνύει ένα μέλλον όπου ένας ΙΌΣ θα καθορίζει τις ζωές μας, όπως και να λέγεται αυτός.
Με τόσες χιλιάδες θανάτους, δεν μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα ότι η επιστήμη νίκησε τον ιό αν δεν περάσει αρκετός καιρός και να αντιληφθούμε ότι χωρίς τον εμβολιασμό θα είχαμε πολλαπλάσια θύματα σε αυτόν τον απρόσμενο πόλεμο. Πολλοί από εμάς θα ελέγχουν πλέον τον βηματισμό τους ακόμη και αν εμβολιαστεί το σύνολο του πληθυσμού, ενώ πανικοβλημένες γιαγιάδες θα τραβολογούν τα παιδιά τους για να κρατούν απόσταση από άγνωστα παιδιά της ίδιας ηλικίας.
Κι εκεί που η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των tablets θεωρούνταν αρνητικό και οι πιο μεγάλοι επικαλούνταν τις αλάνες που έβγαιναν κι έπαιζαν ποδόσφαιρο, θα επιβραβεύεται όταν το παιδί πλέον ισχυροποιείται με νέα επιχειρήματα του τύπου: «Είναι καλύτερα να τον συναντήσω από κοντά και να κολλήσω Κορονοϊό; Πού τον ξέρω εγώ;».
Θα διαπιστώσουμε γρήγορα ότι οι σύλλογοι και οι σχολικές δομές δεν διαθέτουν τα σωστά αντανακλαστικά προκειμένου να ενημερώσουν τα παιδιά για τον επανακαθορισμό των σχέσεων μετά από την έλευση του εμβολίου. Η καμπάνια «Αγκαλιαστείτε γιατί χανόμαστε» δεν θα παίξει ποτέ για την σύσφιξη των ανθρωπίνων σχέσεων, ούτε για το μεταβατικό σχέδιο μετάβασης σε κανονικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό δεν θα συμβεί, γιατί πολύ απλά η εικόνα είναι πιο σημαντική από την ουσία και η γενιά του Κορωνοϊού, η γενιά που έζησε το «pause στις ανθρώπινες σχέσεις», θα αυτοτροφοδοτείται από μία ανάρτηση στα social χωρίς να εισχωρήσει συναισθηματικά μέσα στη ζωή, άρα και τους ανθρώπους.
Κουβαλάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας εγωιστικά ότι αρκεί να είμαστε όλοι καλά στον στενό οικογενειακό κύκλο και η ζωή προχωράει, αλλά ήδη με αυτή την στάση είμαστε ηττημένοι απέναντι στο τυχαίο, το αναπάντεχο, το φρέσκο, τη δημιουργικότητα που προκύπτουν από την κοινωνική συναναστροφή.
Οι μεγάλες ιδέες προκύπτουν από τις παρέες, την συνύπαρξη, τη μαζικότητα και όχι από τον περιορισμό των ανθρωπίνων σχέσεων και την ανακάλυψη του κόσμου των άλλων μέσα από μία οθόνη με κονσερβοποιημένες εικόνες.
*Συγγραφέας
Πηγή
Author:
