Δεν έχουμε καλοκαταλάβει εμείς οι απ’ έξω τι δώρο μάς έχει κάνει ο Ζακ. Ο Ζακ/Zackie Oh, που πριν από δύο χρόνια, Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου, διακομίστηκε νεκρός στο νοσοκομείο, δολοφονημένος από χέρια ανθρωπινά, δεμένος ακόμα με χειροπέδες. Το ξαναλέω: νεκρός, δεμένος ακόμα με χειροπέδες. Ξαναλέω και το πρώτο: τι δώρο μάς έκανε, σε όλους εμάς, εκείνη τη μέρα αυτό το απίστευτο παιδί, δεν το έχουμε καταλάβει. Αυτό το απίστευτο παιδί, που ήταν «γκέι, οροθετικός, δικαιωματικός ακτιβιστής, αντιφασίστας, γιος μεταναστών, αλληλέγγυος στους μετανάστες, ντραγκ περφόρμερ, ανασφάλιστος καλλιτέχνης, νέος σε πολλαπλή επισφάλεια».
«Συνειδητοποιήσαμε πως όλες αυτές οι θέσεις συνδέονταν, κι έτσι συνδεδεμένες έμπαιναν στο στόχαστρο του κυριαρχικού εκείνου λόγου που ερχόταν τώρα να δικαιολογήσει την πράξη όσων ευθύνονταν για τον θάνατο του Ζακ. Το μαύρο αθλητικό παπούτσι του που έμεινε πίσω στο σημείο του φονικού έμελλε να γίνει το σύμβολο για την έναρξη μιας επίμονης και αποφασιστικής σειράς κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας και πολιτικής μνήμης».
Με αυτά τα λόγια, τρεις ερευνητές (η καθηγήτρια Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και Σπουδών Φύλου στο Πάντειο, Αθηνά Αθανασίου, ο αναπλ. καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, καλύπτοντας επίσης τις θεματικές των πολιτισμικών σπουδών, της queer theory και των σπουδών φύλου, Δημήτρης Παπανικολάου, και ο Γρηγόρης Γκουγκούσης, M.A. Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πάντειο) παρουσιάζουν ένα εξαιρετικό εγχείρημα: τον συλλογικό τόμο «Κουήρ Πολιτική/Δημόσια Μνήμη. 30 κείμενα για τον Ζακ», που υπάρχει ψηφιακά και θα κυκλοφορήσει και έντυπα από το Ιδρυμα Rosa Luxemburg, φυσικά δωρεάν.
Οι τρεις τους συνεργάστηκαν με το Ιδρυμα Rosa Luxemburg στην Ελλάδα και μέσα από τη διοργάνωση τριών δημόσιων παρεμβάσεων που είχαν σκοπό τη διεύρυνση του δημόσιου διαλόγου και τη διερεύνηση των τρόπων άρθρωσης μιας νέας αγωνιστικής κουίρ μνήμης, επιμελήθηκαν τον συγκεκριμένο τόμο που αποδεικνύει ακριβώς αυτό το δώρο (χωρίς εισαγωγικά) που μας έκανε ο Ζακ: Μέσα στο πλαίσιο «της ευθύνης του πένθους μας», καθηγητές Πανεπιστημίου σε ποικίλους κλάδους, αρχιτέκτονες, νομικοί κ.λπ., οι οποίοι παράλληλα έχουν αναπτύξει και ακτιβιστική δράση, γράφουν, με αφορμή λεπτομέρειες και στιγμές από τη δολοφονία του Ζακ, ιδωμένες από το δικό του μετερίζι ο καθένας.
Γιατί αυτό είναι σημαντικό; Γιατί δεν έχει περάσει πολύς καιρός που στα Πανεπιστήμια οι καθηγητές δεν έπαιρναν (φανερά έστω) θέση για ζητήματα ομοφοβίας, ρατσιστικής, έμφυλης βίας κ.λπ. Γιατί η στρατηγική απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα έχει αλλάξει και αυτό φαίνεται. Γιατί οι «έδρες» των Πανεπιστημίων έχουν κατεβεί στους δρόμους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί αυτά τα κείμενα αποδεικνύουν πως ο θάνατός του μας έδειξε τη δύναμη της παρρησίας (του) που λειτουργεί σε πολλαπλούς χώρους και χρόνους. Γιατί η Μάγδα Φύσσα πήγε στην πορεία για τα 2 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ. Γιατί η αντίδραση (και η σκέψη/ανάλυση πίσω από αυτήν) εμφανίζεται πλέον στην ολότητά της. Γιατί κάτι έχει ξεκινήσει ν’ αλλάζει και το εν λόγω βιβλίο βάζει ένα σημαντικό λιθαράκι σε αυτό.
Πηγή
Author: Νόρα Ράλλη
