Μοιάζει να μην μπορούμε, στις μέρες μας, να νιώσουμε κάτι διαφορετό από αισιοδοξία, θετική διάθεση, χαρά, κέφι, υπομονή. Τι απέγινε η άλλη παλέτα των συναισθημάτων μας, η πιο σκοτεινή, η πιο μουντή, αυτή που περιλαμβάνει την θλίψη, την μελαγχολία, την απαισιοδοξία, τον θυμό και την απογοήτευση;
Αφού και αυτή δική μας είναι. Γιατί της έχουμε βγάλει «το κακό όνομα» και δεν μπορούμε να την αξιοποιήσουμε, συνδυαστικά πάντα με την πρώτη, την καλή και πολύχρωμη;
«Κάνε υπομονή και σκέψου θετικά, θα περάσει»
Αυτή η ατάκα ηχεί σχεδόν φαρμακερή στα αυτιά μας. Λες και δεν ξέραμε από μόνοι μας, αγαπητοί κολλητοί/γονείς/σύντροφοι, ότι «θα περάσει», όταν σας διηγούμαστε γεμάτοι δάκρυα ή νεύρα τον πόνο μας και τον καημό μας.
Το ξέρουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να μας ακούσετε. Να δείξετε ότι μας καταλαβαίνετε. Και στο τέλος, να μας πείτε ότι δεν πειράζει που κλαίμε ή φωνάζουμε: είναι φυσιολογικό. Εντάξει, πείτε και έναν παρήγορο λόγο. Ότι αύριο, ας πούμε, θα είναι μια καλύτερη μέρα. Το χρειαζόμαστε κι αυτό, κι ας μας εκνευρίζει λίγο εκείνη την στιγμή που το ακούμε.
Πάντως, είναι και θέμα ψυχοσωματικής υγείας: όταν θάβουμε εντός μας την ανάγκη να εκφράσουμε ή να ξεσπάσουμε την θλίψη μας, τότε μπερδεύουμε τον οργανισμό μας. Οπότε, ίσως δεν παίρνουμε, πλέον, έγκαιρα τα σήματα της χαράς ή του κινδύνου όταν βιώνουμε κάτι αντίστοιχο. Αυτό δεν είναι κρίμα; Να μας συμβαίνει κάτι καλό και να αντιδράμε όπως όταν γίνεται κάτι άσχημο; Αναισθητοποιούμαστε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, και δεν το καταλαβαίνουμε κιόλας.
Η Δρ. Jaime Zuckerman, κλινική ψυχολόγος και συμπεριφορίστρια, ασχολείται με ασθενείς που βιώνουν ψυχικές διαταραχές, κυρίως αγχώδεις. Τους βοηθά να καταλάβουν ότι θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους καλύτερα μέσω της έκφρασης και της εξωτερίκευσης, παρά με το να κρύβουν το συναίσθημά τους και να ντρέπονται για αυτό. Η ίδια είναι κατά της «τοξικής θετικότητας», φυσικά!
Άλλωστε, και η μελαγχολία έχει την ομορφιά της.
Και τι πρέπει να λέμε, δηλαδή;
Σύμφωνα με την ειδικό, δεν είναι λίγες οι φορές που αδίκως και αυθαίρετα υποθέτουμε ότι κάποιος είναι σε κακό mood. Ο λόγος; Δεν χαμογελά, δεν μιλά πολύ, δεν λειτουργεί με τον δικό μας τρόπο ή με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει ότι συνδέεται με την καλή και ανάλαφρη διάθεση.
Κάποιος μπορεί να πετάει στα σύννεφα, αλλά να είναι πιο συγκρατημένος και, αντιστρόφως, ένας άνθρωπος χαμογελαστός και έξω καρδιά να βιώνει το δικό του δράμα. Από την άλλη, κάποιος πράγματι μπορεί να είναι μουτρωμένος, επειδή δεν αισθάνεται καλά. Γιατί εμείς να πρέπει να του δημιουργήσουμε τύψεις, επισημαίνοντάς το και προσπαθώντας να το αντιστρέψουμε;
«Έλα, μωρέ, μην κάνεις έτσι, μπόρα είναι, θα περάσει!»
«Όλοι έχουμε προβλήματα, μην αντιδράς με αυτόν τον τρόπο, υπερβάλλεις!»
«Μείνει δυνατή, μην πέφτεις, σε χρειαζόμαστε!»
Όλα τα συναισθήματα παίζουν σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι της ζωής. Ας τα απενοχοποιήσουμε, λοιπόν!
Λέγοντας φράσεις σαν αυτές σε κάποιον που βρίσκεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση, απλώς τον επιβαρύνουμε. Μπορεί να του δημιουργούμε συναισθήματα ντροπής ή να τον κάνουμε να θυμώσει περισσότερο με τον εαυτό του που «στέκει αδύναμος» και «λυγίζει».
Αξίζει, όμως, να έχουμε κατά νου ότι, όπως και τα «θετικά» συναισθήματα είναι παροδικά, έτσι και τα δυσάρεστα περνούν κάποια στιγμή. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων μας αποτελούν κομμάτι και αντανάκλαση της ζωής και της προσωπικότητάς μας. Και, ναι, τι να κάνουμε, κάποιοι είμαστε κάπως πιο drama queens από εσάς τους υπόλοιπους, τέλειους και ψύχραιμους.
Όταν μας βλέπετε στις μαύρες μας, λοιπόν, δοκιμάστε να μας πείτε φράσεις, όπως:
«Καταλαβαίνω που νιώθεις έτσι. Είναι λογικό μετά από αυτό που σου συνέβη.»
«Πάρε τον χρόνο σου, ξέσπα. Όποτε χρειαστείς, εγώ είμαι εδώ, να μιλήσουμε.»
«Μην νιώθεις άσχημα για την αντίδρασή σου. Ο καθένας στην θέση σου κάπως έτσι θα ένιωθε.»
Πηγή
Author:
