Φθινοπωρινό πεζογραφικό ψηφιδωτό

Από τη φθινοπωρινή σοδειά των εκδοτών διακρίναμε 18 τίτλους (αναμφίβολα υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα βιβλία), τα οποία θα κυκλοφορήσουν το προσεχές δίμηνο. Συγκροτήσαμε και σας παρουσιάζουμε ένα πολυφωνικό πεζογραφικό ψηφιδωτό από μυθιστορήματα, νουβέλες, αφηγήματα και συλλογές διηγημάτων. Γραφές ανοιχτές στην ιστορική μνήμη, στην ποιητική του τόπου, στην ερωτική διάψευση, στην υπαρξιακή καταβύθιση, στη δυστοπία του παρόντος· αφηγήσεις με πολιτικό πρόσημο, παρωδιακή διάθεση ή ελεγειακό υπόστρωμα· κείμενα που διαλέγονται με πιο κλασικότροπες, νεωτερικές ή μετανεωτερικές φόρμες.

Βιβλία που μας συστήνουν οι ίδιοι οι συγγραφείς, πριν φτάσουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, στα χέρια των κριτικών και των αναγνωστών. Μια αναγνωστική πρόγευση, ώστε να προγραμματίσετε έγκαιρα τις επιλογές σας. Καθώς αυτό το φθινόπωρο, εκτός των χρόνιων γνωστών προβλημάτων στον χώρο του βιβλίου, έρχεται να προστεθεί και η πανδημία η οποία αναχαίτισε σημαντικά την εαρινή εκδοτική δυναμική.

Ας ενισχύσουμε, λοιπόν, ο καθένας από την πλευρά του, την προσπάθεια των εκδοτών για απαιτητική ελληνική πεζογραφία, ας αποδείξουμε έμπρακτα τη βιβλιοφιλία μας: διαβάζοντας και χαρίζοντας όσα περισσότερα βιβλία αντέχει ο χρόνος μας και το βαλάντιό μας.

Η εξουσία του θανάτου

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΑΞΙΩΤΗ

Συλλέκτης κάθε μίσους, μυθιστόρημα, Κίχλη

Ο Μπιλ είναι έγκλειστος σε Σωφρονιστικό Κατάστημα: Συνωστισμός, βία, βιασμοί, φόνοι, αποδράσεις. Στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό σήψης των ελληνικών φυλακών. Την ώρα που η χώρα ενδίδει στο αδιανόητο και όλα μοιάζουν να καταρρέουν.  

31 Μαρτίου 1994, Θεσσαλονίκη. Πανεθνικό Συλλαλητήριο όπου κυριαρχεί το πιο λανθασμένο σύνθημα όλων των εποχών: Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Η Βέρα τον διατάσσει να την ακολουθήσει. Ο τρόπος που του δίνεται τον καθιστά αιχμάλωτο του κορμιού της. Τον υποβάλει στο πείραμα Milgram. Τεστ υπακοής, αντοχής και εκτέλεσης κατόπιν άνωθεν εντολών. Τον μυεί στο «Σχέδιο» με στόχο το ζεύγος Μαζαλτόρ, των πλουσιότερων κι από τον Θεό ανθρώπων. Στην επιχείρηση ακούγονται δύο πυροβολισμοί.

Το θύμα είναι ένα, οι πιθανοί θύτες δύο. Ο Μπιλ έμεινε στη φυλακή δεκατέσσερα χρόνια. Κατά την έξοδό του έρχεται αντιμέτωπος με τη φασιστική οργάνωση ΑΤΣΑΛΙΝΑ ΚΡΑΝΗ. Η Ρεβέκκα –παλιός συγκρατούμενος του Μπιλ– τον οδηγεί στο μπαρ «Mephisto», όπου τραγουδάει η Βέρα. Στην «Επιχείρηση ΜΚ», που οργανώνεται από την οργάνωση εναντίον σκοπιανής νταλίκας, τον Μπιλ περιμένει μία έκπληξη∙ η τελευταία. Από εκεί και ύστερα, αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανέναν κι ούτε χρειάζεται να τα καταλάβουν οι ζωντανοί. Δεν τα υπαγορεύει εξάλλου η ζωή, παρά τα επιβάλλει η εξουσία του θανάτου.     

Αποσπασματικός μονόλογος

Του ΧΑΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

Τώρα θα μιλήσω εγώ, Πατάκης

Πριν τρία χρόνια η αδελφή μου Μαρίνα πέθανε μόνη στο διαμέρισμά της στο Μιλάνο από ανακοπή καρδιάς. Ήταν 49 ετών. Η νεκροψία έδειξε ότι ο θάνατός της οφειλόταν στη χρήση νοθευμένης ηρωίνης. Η ίδια μπαινόβγαινε σε κοινότητες, στην Ιταλία και την Πορτογαλία, επί τριάντα χρόνια χωρίς ποτέ να καταφέρει να απεξαρτηθεί.

Στο βιβλίο αυτό, όπως άλλωστε δηλώνει και ο τίτλος του, δίνω φωνή στην ίδια: Να μιλήσει εκείνη για τους λόγους που την οδήγησαν στα ναρκωτικά, για την ανάγκη της να ερωτοτροπεί διαρκώς με τον θάνατο, λες και μέσα από αυτό το μακάβριο φλερτ θα μπορούσε να επουλώσει τις πληγές της και να απαλύνει τον πόνο που ένιωθε.

Στη σύντομη, τραγική ζωή της καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νοσηρή σχέση με τη μητέρα της, σχέση που δυστυχώς επηρέασε για πολύ καιρό και τη δική μου μαζί της, αφού πολλές φορές βρέθηκα ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Τώρα που καμία από τις δύο αυτές γυναίκες δεν ζει πια, μπόρεσα να δω πιο καθαρά το πρόσωπό της, να φωτίσω πλευρές της προσωπικότητάς της που με απωθούσαν και με κρατούσαν μακριά της. Το βιβλίο αυτό αποτελεί το κύκνειο άσμα της.

Οσα δεν είπε όσο ζούσε –αφού τον ρόλο του αφηγητή τον μονοπωλούσε «εκείνη που την μισούσε»– τα λέει τώρα σ’ αυτόν τον δραματικό, αποσπασματικό μονόλογο. Κάθε λέξη του υπογραμμίζει το απαράμιλλο σθένος της, αλλά και την αβάσταχτη μοναξιά της.

Ελάχιστος κοινός χρόνος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΟΖΗ

Θραύση κρυστάλλων, μυθιστόρημα, Ποταμός

Η Μαρία ερωτεύεται τον Αρη για ένα χειμώνα. Ο Αρης παραμένει ερωτευμένος μαζί της για πάντα. Μια εμπλοκή του εφηβικού έρωτα χωρίζει τους δρόμους τους.H Μαρία ακολουθεί τον δικό της δίχως να κοιτάξει πίσω. Ο Αρης ακολουθεί τον αλλότριο λαβύρινθο ενηλικίωσης του «βρώμικου ’89», της δολοφονίας χαρακτήρα του Πατέρα, της οριστική απώλειας. Αυτά η Μαρία δε θα τα μάθει ποτέ.

Ωσπου οι τροχιές τους εφάπτονται στη συνάντηση των παλιών συμμαθητών έχοντας διαγράψει πορεία στον κόσμο με ενδιάμεσο το κενό 25 ετών. Ο ελάχιστος κοινός χρόνος δεν επαρκεί να αφηγηθεί τα ανείπωτα.

Το αναλαμβάνει μία ψηφιακή επιστολή αναδρομικής ισχύος. Με αποστολέα την ωριμότητα, παραλήπτη την αθωότητα φτάνει επιτέλους στον προορισμό της.

Θηρευτές ή θηράματα

Της ΑΝΝΑΣ ΓΡΙΒΑ

Τα ζώα θεοί, διηγήματα, Κίχλη

Στα είκοσι σύντομα διηγήματα του βιβλίου το παρελθόν μοιάζει με ένα τεμαχισμένο νήμα. Σε αυτό ανήκουν όχι μόνο οι ατομικές μνήμες, αλλά και οι μνήμες των προγόνων, τα συλλογικά τραύματα, οι θρύλοι και τα σκοτεινά παραμύθια για οικείους νεκρούς,  μυστηριώδη βουνά και μαγεμένες θάλασσες.

Η αφηγήτρια προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια αυτού του νήματος, να κατανοήσει τη συνύπαρξη του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, μέχρι να φτάσει στη γνώση. Γιατί πίσω από τους έρωτες που χάθηκαν, πίσω από τους αυτόχειρες και τους στοιχειωμένους στρατιώτες, πίσω από τα ματωμένα κορίτσια και τις τρομερές οπτασίες, υπάρχει πάντοτε ο πόθος για την ομορφιά και την αιωνιότητα, κι εκεί οδηγούν με τρόπο ανεπαίσθητο τα μαγικά ζώα του βιβλίου, αλυχτώντας, πετώντας ή έρποντας. Κι όταν δεν υπάρχουν ζώα, είναι οι άνθρωποι που παίρνουν τη θέση τους, θηρευτές ή θηράματα, όπως συμβαίνει πάντοτε, μέσα στους κύκλους της ιστορίας.

Δυστοπικό παρόν

Του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ

Αντρες χωρίς άντρες, μυθιστόρημα, Πατάκης

Μια αναφορά, κι εκείνη αβέβαιη, σε έγγραφο της Ασφάλειας από την περίοδο της δικτατορίας, «στις παρακολουθήσεις φοιτητών συμμετείχε και ο Χ. Λ. έμμισθος συνεργάτης της υπηρεσίας που αποτάχθηκε λόγω ομοφυλοφιλίας…», μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ποιος ήταν ο Χ. Λ; Που μεγάλωσε; Είχε οικογένεια;

Τι απέγινε μετά την απόταξή του; Ερευνώντας σε διάφορα αρχεία δεν βρήκα και πολλά πράγματα, έτσι θέλησα να γράψω τη ζωή του, μέσα από πρόσωπα και προσωπεία που εγώ φαντάστηκα, να συμπληρώσω τα κενά της ισχνής βιογραφίας του με τη βοήθεια της μυθοπλασίας, να εξερευνήσω την ανθρώπινη εμπειρία πέρα από στερεότυπα, αλλά να δοκιμάσω και τις αντοχές της πολλαπλών αφηγήσεων μέσα σε ένα μυθοπλαστικό σύμπαν. Τελικά ο άντρας με τα αρχικά Χ. Λ. αποδείχτηκε οικείο πρόσωπο, γιατί έδρασε σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, νωπή ακόμη στη συλλογική μνήμη.

Και θέλησα αυτό το τραγικό πρόσωπο, μέσω του μονάκριβου γιου του και του βασικού αφηγητή, να συνομιλήσει με το δυστοπικό μας παρόν, με τις σύγχρονες αναζητήσεις πάνω σε θέματα σεξουαλικότητας, έμφυλης και οικογενειακής βίας.

Τραχύς και ποιητικός βίος

Του ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ουρανός απ’ άλλους τόπους, αφήγημα, Πατάκης

Αφηγείται μια σχεδόν εκατόχρονη χωριάτισσα. Το χωριό της βρίσκεται στην άκρη της Ηπείρου. Μεθοριακό χωριό όπου το επιδραστικό αποτύπωμα της Ιστορίας είναι βαθύ.

Το αφήγημα απαρτίζεται από 95 τιτλοφορούμενα κεφάλαια. Λίγο πολύ τα κεφάλαια διατηρούν κάποια αυτονομία αλλά παραλλήλως τα συνέχει ο τραχύς και ποιητικός εν ταυτώ βίος, ένα κομβικό γεγονός στη ζωή της ηρωίδας και κυρίως ο γλωσσικός τρόπος της. Ενας τρόπος απ’ άλλους ουρανούς.

Απολογισμός ζωής

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ

Ανοιχτό μικρόφωνο, Μελάνι

Ο υπότιτλος του βιβλίου «Μονόλογοι και ομολογίες» δίνει το στίγμα των κειμένων. Πράγματι πρόκειται για μονολόγους (θα μπορούσες να τους πεις και θεατρικούς) οι οποίο ηχογραφούνται από μικρόφωνο (φανερό ή κρυφό).

Συνήθως έχουν εξομολογητικό χαρακτήρα, κάτι σαν αυτοκριτική αποτίμηση της ζωής (κάποιοι μιλούν λίγο πριν απ’ τον θάνατο ή κάποιοι και μετά). Τα πρόσωπα που μιλούν είναι ετερόκλιτα και τα περισσότερα ανώνυμα (με κάποιες επώνυμες εξαιρέσεις).

Ετσι, στις σελίδες του βιβλίου συνυπάρχουν μία λαϊκή γυναίκα με καρκίνο στον «Αγιο Σάββα» και ο πιανίστας Paul Wittgenstein, ένας πρώην κρατούμενος της χούντας και ο Marcel Proust, μια γυναίκα που κάνει τον απολογισμό της ζωής και των συναισθημάτων της και ο ποδοσφαιριστής θρύλος του Παναθηναϊκού, Αγγελος Μεσσάρης κ.λπ. κ.λπ. Συνολικά 18 μονόλογοι και στο τέλος –παράρτημα– ένα παιχνίδι με πολλούς μικρούς μονολόγους.

Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν χαλαρά την τελευταία τριετία σε άτακτα διαστήματα, καθώς εκτός από τη μορφή του μονολόγου, τίποτα δεν συνέδεε το ένα με το άλλο. Εντούτοις μέσα στις εξομολογήσεις των προσώπων, συχνά συνυπάρχουν οι προβληματισμοί και τα συναισθήματα του συγγραφέα, ο οποίος εν προκειμένω, υποδυόμενος 18 πρόσωπα, κάνει έναν απολογισμό της ζωής του, αλλά καταθέτει και στοχασμούς γύρω από τον θάνατο.

Μια ιστορία αίματος

Του ΜΙΝΩΑ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ

Κβάντι, μυθιστόρημα, Ικαρος

Το «Κβάντι» είναι ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από πολλά ταξίδια και μια συστηματική εξαφάνιση. Πρωτοπήγα στην Αφρική το 2003 και επέστρεψα δύο ακόμα φορές. Η Μαύρη Ηπειρος είναι ένας άλλος κόσμος, σχεδόν αδιανόητος.

Στην αρχή νόμιζα πως κρατούσα κάποιο είδος ημερολογίου, τελικά όμως ήταν τα προσχεδιάσματα ενός βιβλίου – χωρίς φυσικά ούτε εγώ να το ξέρω.

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κάποιο ταξιδιωτικό χρονικό, αλλά για μια ιστορία αίματος. Τόσο πραγματική όσο και ο κάθε καθρέφτης. Αρχίζει με τη δολοφονία ενός άντρα χωρίς ταυτότητα, φτάνει στο νεκροταφείο κάποιου ελληνικού χωριού, περνάει μέσα από την έρημο Καλαχάρι, για να καταλήξει στις στέγες της ομορφότερης πόλης του κόσμου.

Το αίμα ακολουθεί περίεργες διαδρομές, που συνήθως δεν μπορούμε καν να τις φανταστούμε. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.

Αγώνας για αυτογνωσία

Της ΙΣΜΗΝΗΣ ΚΑΠΑΝΤΑΗ

Το βρωμερόν ύδωρ της λήθης, μυθιστόρημα, Ικαρος

Σε σημείωμά μου, στο παρελθόν, προσπαθώντας να εξηγήσω τον λόγο που μ᾽ έσπρωξε ν᾽ασχοληθώ με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έγραφα ότι ήθελα να καταλάβω πώς προέκυψε αυτό που είμαστε σήμερα, δηλαδή ο «νεοέλληνας». Το πώς προέκυψε, ατυχώς έγραφα τότε, δεν το ανακάλυψα, πράγμα που και πάλιν ατυχώς, για να μην πω ατυχέστατα, εξακολουθεί, για μένα τουλάχιστον, να παραμένει άλυτος γρίφος.

Οι ήρωές μου, εδώ, αυτόχθονες και ετερόχθονες, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, ζουν στην Αθήνα τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους· έχουν νικήσει, είναι πλέον ελεύθεροι, οι εμφύλιοι έχουν πάρει τέλος, κι αυτοί ερωτεύονται, εργάζονται, μηχανορραφούν, δημιουργούν παθιασμένα και με ανάλογο πάθος, αν όχι ισχυρότερο, καταστρέφουν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ποιοι είναι τελικά.

Πού ήταν πριν και πού βρίσκονται τώρα. Τι σχέση έχει το χθες με το σήμερα· ποιοι είναι διαχρονικά. Είναι μεν οι περίτρανοι νικητές του χθες, αλλά στον αγώνα τους με το σήμερα, αγώνα για την αυτογνωσία, δεν κατορθώνουν να επικρατήσουν.

Ερωτική διάψευση

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΠΠΑ

Πώς πάνε τα πράγματα, διηγήματα, Εστία

Στον πυρήνα και των επτά διηγημάτων της συλλογής βρίσκεται η ερωτική διάψευση, η ματαίωση, η ήττα – τα πρόσωπα, αποσταθεροποιημένα και ευάλωτα, φαίνεται να χάνουν καθημερινά στο παιχνίδι της ζωής, να τραυματίζονται και να τραυματίζουν, καθώς καμιά συνθήκη δεν τους εξασφαλίζει την ισορροπία, κανένας δρόμος δεν οδηγεί στο ξέφωτο της σχέσης που λαχταρούν να ζήσουν.

Οι γυναικείες και οι αντρικές φωνές εναλλάσσονται στο βιβλίο, μοιάζει να μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, όπως άλλωστε και οι μικροϊστορίες των προσώπων. Πίσω τους περνάει το ελληνικό καλοκαίρι, μια φαντασμαγορία ήχων και εικόνων, μια υπόσχεση πληρότητας που ποτέ δεν ικανοποιείται. Στο έδαφος αυτής της αδυναμίας, ανθεί, εντούτοις μια τρυφερή, συγχωρητική κατανόηση της συλλογικής αστοχίας μας, που λειτουργεί συγκολλητικά και δένει, υπόγεια, τα πρόσωπα στην κοινή μοίρα.

Η συγγραφή αυτών των ιστοριών με δυσκόλεψε πραγματικά, για να μην πω με βασάνισε. Ισως να ακούγεται υπερβολικό για τέτοιας έκτασης διηγήματα αλλά ο χρόνος της συγγραφής τους, ειδικά των τριών πιο εκτεταμένων, απλώθηκε σε δυόμισι, έξι και οχτώ μήνες αντίστοιχα. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί αξιολογικό κριτήριο, το σημειώνω μόνο για να πω πως η μετάβαση από τη μινιατούρα των «Πικρούτσικων» στη μεγαλύτερη σύνθεση, υπήρξε για μένα ένα μεγάλο, αργό και συχνά εξουθενωτικό ταξίδι.

Αόρατο πνευματικό σχοινί

Της ΕΛΣΑΣ ΚΟΡΝΕΤΗ

Το νησί πάνω στο ψάρι, και άλλες ευφάνταστες ιστορίες, διηγήματα, Μελάνι

Τα είκοσι τέσσερα διηγήματα που στεγάζει ο τίτλος «Το νησί πάνω στο ψάρι και άλλες ευφάνταστες ιστορίες» αποτυπώνουν μέσα από εικόνες ονειρικές όσο και εφιαλτικές, την περιπετειώδη ανθρώπινη ταλάντωση που λαμβάνει χώρα σε ένα περιβάλλον κυνισμού μέσα από τα δίπολα της έλξης και της απώθησης, της συνάντησης και της σύγκρουσης, της κυριαρχίας και της υποταγής ανάμεσα στο τεχνολογικό και στο μεταφυσικό θαύμα.

Με εργαλείο ένα αόρατο πνευματικό σχοινί και με προσανατολισμό υπερβατικό επιχειρείται η αναρρίχηση σε μια άλλη πραγματικότητα πέρα από τη συνήθη εξαντλημένη ανθρώπινη κλίμακα του στυφού και άνυδρου ορθολογισμού που ζει κάτω από την υπεροπτική σκιά της τεχνοκρατίας.

Στις ιστορίες της συλλογής με τη συχνή χρήση ενός «πειραγμένου» ποιητικού λόγου και των απροσδόκητων εικόνων που δημιουργεί, επιχειρούνται κοινωνικές ενστάσεις. Μια αέναη αιώρηση στον οργιώδη κόσμο της φαντασίας, βρίθει από στοιχεία μυστηρίου, παραδοξότητας, και ανατροπής, ταξιδεύοντας τον λόγο σε νέες αχαρτογράφητες διαδρομές, με έμφαση στις ανθρωπιστικές αξίες.

Για τους ήρωες του βιβλίου «καμία ασυμμετρία δεν θα είναι πια οδυνηρή και τα σκοτεινά δωμάτια της ζωής θα γίνουν και πάλι φωτεινά». Σκοπός τους μια ισορροπία ανάμεσα στην αγωνία της αδιέξοδης ζωής και το λυτρωτικό αίσθημα της απόδρασης σε μια εποχή που το φαινόμενο της τεχνολογίας έχει καταστεί η σύγχρονη μεταφυσική.

Ανάμεσα στο ένστικτο και στο ασυνείδητο

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ

Νύχτες πυρετού, μυθιστόρημα, Καστανιώτης

Το μυθιστόρημα «Νύχτες πυρετού» γραμμένο από το 2014 έως το 2019, αφορά τη σχέση και τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας μέσα από το κορμί μιας γυναίκας της Ε.Β., που βρίσκεται σε κώμα έπειτα από μια ρατσιστική επίθεση. (Υπόγεια και υπαινικτικά περνά σαν νήμα ο Homo Virtoualis).

Η Ε., γνωρίζεται τυχαία μ’ έναν φωτογράφο, περιπλανιούνται στην πόλη, συναντούν τη Συλβί, την οποία εκείνος ερωτεύεται ακαριαία. Η φιλία τους ανοίγει τον ορίζοντα της κλειστής ζωής της Ε., γνωρίζει διάφορους ανθρώπους, διανοούμενους καλλιτέχνες, συγγραφείς, που όταν τραυματίζεται, μέσω της συναισθησίας, τους ανακαλεί, τους μεταπλάθει, ενσωματώνεται μαζί τους, τους οδηγεί στους δρόμους της ουτοπίας Ο ανικανοποίητος έρωτάς της για τον Γεδεών, τον εραστή της πεθαμένης μητέρας της, και η επαφή της με τη φιλήδονη και σεξουαλική Συλβί τής αναπαράγει πραγματικές και φανταστικές εμπειρίες. Ενας κόσμος αταξίας που παλεύει ανάμεσα στο ένστικτο και το ασυνείδητο της ύπαρξης. Κόσμοι ανύπαρκτοι και αείπαρκτοι εμφανίζονται.

Ομως εκείνο που κυριαρχεί, είναι η βαθύτατη ερωτική σχέση προς τον άνθρωπο και την ζωή . Η πολυπλοκότητα και των δύο, προβάλλεται στις σχέσεις, τις ιδέες, τα όνειρα, τις ψευδαισθήσεις και τις αντιφάσεις τους. (Υπέρβαση-ποιητικότητα). Ενώ, το αναπάντητο ερώτημα του ολοκαυτώματος, του αέναου κυνηγητού των Εβραίων και γενικά της ανθρώπινης μοίρας, υποφώσκει μέχρι να κάνει την οριστική εμφάνισή του.

Το πιο προσωπικό μου βιβλίο

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΤΕ

Χωρίς πρόσωπο, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο

Στα χρόνια που ακολούθησαν την έκδοση του προηγούμενού μου μυθιστορήματος, ανέπτυξα εμμονή με τη μεταμόσχευση προσώπου, είδα ντοκιμαντέρ, διάβασα ιατρικά papers και απομνημονεύματα, επικοινώνησα με δύο μεταμοσχευθέντες. Με βασάνισε η ιδέα της έλλειψης προσώπου κι έπειτα η ιδέα της επανένταξης με ένα νέο πρόσωπο.

Ο Διονύσης, ο ήρωάς μου, έχει πολλά δικά μου στοιχεία∙ αν εξαιρέσει κανείς πως στα είκοσι τρία του τίναξε το πρόσωπό του στον αέρα με μια καραμπίνα κι έκτοτε έζησε σαν ερημίτης για δεκαεφτά χρόνια. Κι εκείνος δυσκολεύεται στις κοινωνικές συναναστροφές, καλύπτει τη μοναξιά του μέσω του διαδικτύου, υπάρχει γράφοντας.

Η γυναίκα που ερωτεύεται έχει ακόμα περισσότερα δικά μου. Το «Χωρίς πρόσωπο» είναι το πιο προσωπικό βιβλίο που έγραψα ποτέ. Θα κυκλοφορήσει στις 8 Οκτωβρίου 2020 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Στα όρια της ανθρώπινης περιπέτειας

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΔΙΝΟΥ

Παραγουάη, μυθιστόρημα, Καστανιώτης

Ενας σύγχρονος Καρδιτσιώτης γεωπόνος αισθάνεται το 2014 ότι η ζωή του έχει αποστερηθεί νοήματος με την τοξική ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα, τη χρεοκοπία της επιχείρησής του και τα αδιέξοδα του γάμου του. Επιχειρεί μια νέα αρχή μέσω του ιδεατού έρωτα και της απόκτησης μιας φάρμας στην εξωτική στον νου του Παραγουάη.

Ταυτόχρονα με την ανακάλυψη της νέας ανθρωπογεωγραφίας, ανασυγκροτεί την πορεία ενός μακρινού προπάτορα που κατέφυγε στον ίδιο προορισμό μέσα στα ιστορικά συμφραζόμενα του 18ου αιώνα, με τις κοσμογονικές πολιτισμικές ανακατατάξεις που συνέβαιναν τότε στη λατινοαμερικανική υποήπειρο.

Οι δυο ζωές συγκλίνουν και αλληλογονιμοποιούνται, ανασυγκροτούνται και επινοούνται. Εχουμε λοιπόν δυο εποχές, δυο ζωές, δυο αποδράσεις, εντέλει δυο ουτοπίες που υλοποιούνται στον ίδιο μυθικό τόπο.

Το μυθιστόρημα επιχειρεί μια ιστορική αναδίφηση, μια τομή στα αίτια της ανθρώπινης φυγής, μια ανασκαφή των ορίων της ανθρώπινης περιπέτειας, τέλος μια βιωματική πραγματεία για την υπαρξιακή σχέση μας με την άγρια ή καθημαγμένη φύση.

Πτυχές ερωτικού πάθους

Του ΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ανήσυχα άκρα, διηγήματα, Μεταίχμιο

Τα «Ανήσυχα άκρα» είναι η τρίτη συλλογή διηγημάτων μου – έχουν προηγηθεί «Η Ενοχή των Υλικών» (Πόλις, 1997 – Βραβείο Μ. Ράλλη) και ο «Γραφικός χαρακτήρας»(Μεταίχμιο, 2016).

Πρόκειται για δέκα σχετικά μεγάλης έκτασης ιστορίες, γραμμένες κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, κάποιες από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά ή συλλογικά έργα –το παλαιότερο είναι από το μακρινό 1999, ενώ το πιο πρόσφατο γράφτηκε στα τέλη του 2019– αποτελώντας έναν ανεπίσημο οδικό χάρτη της συγγραφικής μου πορείας.

Οι ηλικίες των πρωταγωνιστών ποικίλλουν: ο νεότερος δεν έχει απαλλαγεί καλά καλά από τα βάσανα της εφηβείας, ενώ η πιο ηλικιωμένη μελετάει ήδη το αναπόφευκτο τέλος. Κοινό τους, όμως, γνώρισμα είναι πως όλες εξερευνούν περισσότερο ή λιγότερο φανερές πτυχές του ερωτικού πάθους: τη ζήλια, τη φθορά και το τέλος της ερωτικής επιθυμίας, τον ανομολόγητο ή τον ανεπίδοτο έρωτα, την αβάσταχτη οδύνη του χωρισμού ή την έξαψη μιας απροσδόκητης γνωριμίας…

Ξορκίζοντας φθορά και θάνατο

Της ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ασκήσεις αντοχής στο χρόνο, μικρά πεζά, Κίχλη

Ο χρόνος είναι το αμόνι πάνω στο οποίο δοκιμάζονται οι αντοχές μας. Στο βιβλίο συγκεντρώνω κείμενα μικρά που εστιάζουν στο απλό και στο αλλότριο. Ιστορίες ακαριαίες που έγιναν, ή θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Ως μότο υπάρχει η σολωμική ρήση «Κοίτα να είσαι σύντομος και να μην επιμένεις σε τίποτα», η οποία χαρακτηρίζει και τις προθέσεις μου: κοφτός λόγος, σύντομος, περιεκτικός.

Αποδομώντας και ανασυνθέτοντας ό,τι συμβαίνει γύρω, προσπαθώ να ξορκίσω την αδυσώπητη κοινή μοίρα, αυτό που αλλιώς το λέμε φθορά και θάνατο. Δεν ρίχνω λοξή ματιά στα πράγματα αλλά ευθεία και, θέλω να πιστεύω, δραστική.

Η ματιά θέλει να κρατηθεί νηφάλια ακόμη και σε στιγμές προσωπικής οδύνης και για να το πετύχει ζητά τη συνδρομή του χιούμορ, της ειρωνείας και άλλοτε της διακωμώδησης.

Κλειστοφοβικό κλίμα

Της ΒΙΚΥΣ ΤΣΕΛΕΠΙΔΟΥ

Ο μεγάλος σκύλος, Μυθιστόρημα, Νεφέλη

Η ογδοντάχρονη κυρία Τζόουνς, καθώς βλέπει το τέλος της να πλησιάζει, συμφωνεί με μια εταιρεία κρυονικής να καταψύξει μετά θάνατον το κορμί της, ελπίζοντας ότι θα την ξυπνήσουν όταν βρεθεί το φάρμακο της ασθένειας από την οποία πέθανε.

Μαζί με τον αγαπημένο της σύζυγο μπαίνουν σε ένα πρόγραμμα σκληρής εξοικονόμησης απομυζώντας κι από το παραμικρό προκειμένου να μπορέσουν να πληρώσουν τα κόμιστρα της δεύτερης ζωής που επιθυμούν, αγγίζοντας συχνά τα όρια του παραλόγου.

Θα τα καταφέρουν άραγε να φτάσουν σε μια επόμενη ζωή; Στο μεταξύ κάποιος άλλος έχει ήδη φτάσει. Η Μάριον, ένα κορίτσι δεκαπέντε χρόνων που μετά τον θάνατό του καταψύχθηκε, ξυπνάει μέσα σε ένα κλειστοφοβικό κτίριο όπου διάφοροι άντρες, μιλώντας μια παράξενη γλώσσα, της απευθύνουν παράξενα ερωτήματα.

Στην ύλη των πραγμάτων

Της ΟΥΡΣΟΥΛΑΣ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

Η Παναγία των εντόμων, νουβέλα, Κίχλη

Ενα ανοιξιάτικο απόβραδο, ο αφηγητής συναντά την Παναγία των παιδικών του χρόνων στο κέντρο της Αθήνας και αποφασίζει να την ακολουθήσει. Το επόμενο πρωί τον παρακολουθούμε να περιδιαβαίνει ολομόναχος τις αίθουσες του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Ενα ζευγάρι μάτια τον παρατηρεί από μακριά.

Δύο άνθρωποι, που φαινομενικά δεν μοιάζουν σε τίποτα ο ένας με τον άλλο, κινούνται παράλληλα σε αυτή τη νουβέλα, που με τη σειρά της κινείται στη σκοτεινή επικράτεια του άρρητου και του μυστηριακού.

Αδειοι χώροι, κι όμως ασφυκτικά κατοικημένοι από εναλλαγές φωτός, εικόνες από την παιδική ηλικία, εμμονές που περιφρονούν τα όρια του ανθρώπινου σώματος, κουφάρια ζώων που διαλύονται στο άγγιγμα, σαν φθαρμένη μοκέτα. Μια αγωνιώδης βουτιά στην ύλη των πραγμάτων, του ιερού, του εαυτού και του άλλου.