Είθισται σε στιγμές βαρύνουσας ιστορικής σημασίας, να προσωποποιούνται τα σύμβολα.
Να βγαίνουν μπροστά άνθρωποι, που κουβαλούν στις πλάτες τους το βάρος της στιγμής. Είτε άθελα τους είτε ηθελημένα.
Η Μάγδα Φύσσα δεν επέλεξε το μέλλον της. Δεν διάλεξε να χάσει το παιδί της από τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.
Δεν κρύφτηκε, όμως. Θρήνησε, αλλά δεν αποδέχθηκε την μοίρα της. Δεν κοίταξε αλλού.
Επτά χρόνια τώρα ήταν εκεί. Κάθε μέρα έδινε τον αγώνα της για την δικαίωση του γιου της.
Και σε αυτά τα επτά χρόνια, μέρα με τη μέρα, μεταμορφωνόταν. Άνοιγε τα φτερά της και χωρούσε από κάτω τους περισσότερα παιδιά, άγνωστα σ’ αυτήν, άγνωστα στον Παύλο, αλλά όχι άγνωστα σε αυτά που πρέσβευε.
Η Μάγδα Φύσσα στάθηκε μπροστά στο Τέρας και το κοίταξε στα μάτια. Σήκωσε το γάντι και το πάλεψε. Και το κέρδισε!
Επτά χρόνια μετά, το σύνθλιψε!
Επτά χρόνια μετά, η Μάγδα Φύσσα μετατράπηκε στο πρόσωπο της ελληνικής Δημοκρατίας.
Της Δημοκρατίας, που δεν φοβάται να σταθεί απέναντι στον ναζισμό.
Επτά χρόνια μετά, η μάνα του Παύλου έγινε η μάνα όλων μας…
Διαβάστε επίσης
Πηγή
Author: tsigkas
