EUROKINISSI/ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Υπάρχουν μερικοί καλοί λόγοι να είσαι υπάκουος, αλλά το να μην έχεις την ικανότητα να είσαι ανυπάκουος δεν είναι ένας από τους καλύτερους λόγους» (Ronald David Laing)
Yπό κανονικές συνθήκες, όπως αυτές που επικρατούσαν μέχρι τον προηγούμενο Φλεβάρη, η όποια συζήτηση θα γινόταν αλλιώς για όλα. Επομένως, και για την εξέγερση στο Πολυτεχνείο και τον εορτασμό της. Η φετινή επαχθής συγκυρία της πανδημίας του κορονοϊού μεταθέτει κάπως αρκετά το κέντρο βάρους. Και η όποια συζήτηση εξαναγκαστικά λαμβάνει χώρα κάτω από το πρίσμα μίας τέτοιας επίδρασης.
Θα μιλάγαμε φερ΄ειπείν για το τι σημαίνει το Πολυτεχνείο για έναν κεντρώο ή δεξιό δημοκράτη, για έναν αντίστοιχο αριστερό, για έναν κομμουνιστή, για έναν αντιεξουσιαστή, για έναν αναρχικό, κοκ. Τέτοιες περιστάσεις γίνονται αντιληπτές στον καθένα σύμφωνα με το ιδεολογικό του στίγμα. Πάσο και αποδεκτό συνάμα…
Όμως, για να σταθούμε λίγο. Θα πάψουν να συμβαίνουν εξεγέρσεις στις ανθρώπινες κοινωνίες (είτε αυτές αφορούν στο δυτικό κόσμο, είτε αλλού); Υπάρχει, άραγε, κάποιο πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό σύστημα που να μην ωθεί σε τέτοιες; Ούτε το πιο ιδεατό σύστημα, κατά την προσωπική μου άποψη. Ούτε μία σοσιαλιστική κοινωνία, για να μην έχουμε αυταπάτες, είτε είναι «βαλτοί» από το διεθνή αστισμό, είτε έχουν δίκιο όσοι πράττουν με έναν τέτοιο τρόπο…
Οι σκέψεις μπορεί και να λυγίζουν από τη διαρκή πίεση μίας ανεδαφικής σύγκρισης, είτε από το δόλιο κάποιων «ανομολόγητων» σκοπών. Τα αγαθά κίνητρα συνήθως συμπιέζονται, αλλά όταν βγαίνουν στην επιφάνεια «σαρώνουν» κάθε τι που βρίσκεται στο πέρασμά τους… Μην υποτιμάμε ποτέ την καρδιά αυτού που ξέρει να μετασχηματίζει τις εσωτερικές του διεργασίες σε ανύποπτο χρόνο.
Θα πάψουν ποτέ, άραγε, να είναι επίκαιρα συνθήματα και λαϊκά αιτήματα που να αφορούν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων (τουλάχιστον όσων είναι πρόθυμοι για κάτι τέτοιο…), στην αναβάθμιση του ευρύτερου πολιτιστικού υποβάθρου ή στην κατοχύρωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων; Ή μήπως θα πάψουν να «ψάχνονται» ουκ ολίγοι για την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών, αναζητώντας τις «τρύπες» εκείνες που θα αυξήσουν την εισδοχή αντισυστημικών προταγμάτων; Σιωπή δεν μπορεί να υπάρξει, όσο υπάρχει ανθρωπότητα… Και δεν πρέπει να επιβληθεί σιωπή, για να συνεχίσει να υπάρχει η ανθρωπότητα και όχι μία καρικατούρα όψιμων προσομοιώσεων με «ανθρώπινους τύπους» μειωμένων αντιστάσεων…
Μπορούν, λοιπόν, οι πρόσκαιρες απαγορεύσεις μίας κυβέρνησης να σταματήσουν ένα εν δυνάμει κοινωνικό «τσουνάμι» που έχει δίκιο και συνειδητοποιεί τα περιορισμένα ποσοστά διαφυγής από μία καθημερινότητα λαιμητόμο; Υπάρχει νόμος και καταστολή που θα αποτρέψει τους ανθρώπους να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων όταν χρειαστεί; Ή, τέλος πάντων, όταν το επιλέξουν εκείνες οι κατάλληλες πλειοψηφίες που θα είναι σε θέση έμπρακτα να κατακτήσουν μικρές ή μεγάλες νίκες;
Η αγωνιστική παράδοση του ελλαδικού χώρου είναι γεμάτη από τέτοια ιστορικής υφής γεγονότα. Από τις πιο πλούσιες στη γηραιά ήπειρο, θα λέγαμε… Μέχρι και ο Βορειοαμερικανός πρόεδρος Κλίντον το είχε παραδεχτεί όταν είχε έρθει στην Αθήνα… Έστω και αν από ένα σημείο και μετά εμφανίστηκαν και κορεσμός, και νεοπρονομιούχοι-καιροσκόποι, και ενδεχομένως και διάφορες μορφές ευτελισμού. Τα πολλά αυτά ιστορικά γεγονότα αναγκάζουν τις δυνάμεις της συντήρησης να βγάζουν φλύκταινες. Ειδικά όταν γνωρίζουν πως ίσως στο άμεσο μέλλον προξενήσουν με τις ασκούμενες πολιτικές μόνες τους τις εναντίον τους αντιδράσεις.
Πρώτη φορά θα είναι; Φυσικά και όχι… Για κάποια συμβολικά γεγονότα, όπως π.χ. το Πολυτεχνείο του 1973, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογείς εσύ για αυτά που πιστεύεις. Αρκεί η πολεμικής υφής πρεμούρα των «άλλων» για να αναδυθεί η ουσία. Μία ουσία με ρίζες στο παρελθόν, παρουσία στο παρόν και πλοκάμια στο μέλλον…
Το κύριο θέμα, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι το εξής: Είτε κάποιος θέλει να γίνει πορεία την Τρίτη, είτε ταλαντεύεται τείνοντας προς το όχι (για λόγους δημόσιας υγείας), να μην έχει ξεχάσει κάποια βασικότατα πράγματα την Τετάρτη το πρωί. Να θυμάται πως είναι άνθρωπος, πως θέλει κοινωνική και λαϊκή δικαιοσύνη, πως θεωρεί τους αγώνες στους δρόμους και αλλού ως απαραίτητους καταλύτες και συντελεστές συνάμα της καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων που βρίσκονται στην απ΄έξω…
Τότε, κανένας δρόμος δεν θα έχει χαθεί, καμία απαγόρευση δεν θα έχει πετύχει τον ουσιαστικό και απώτερο σκοπό της, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορεί να πανηγυρίζει ή να θριαμβολογεί, κανένας επικοινωνιολόγος δεν θα μπορεί να χρεώνει όψιμες λανθασμένες εκτιμήσεις και πρακτικές, η συγκεκριμένη («χαμένη» από το αγωνιστικό ημερολόγιο ή μη) Τρίτη θα μπορεί να γιορτάζεται και Δευτέρα, και Τετάρτη, και Πέμπτη, κοκ., με το δέοντα τρόπο. Δηλαδή, με τη συμμετοχή στα ανοιχτά μέτωπα του αδυσώπητου κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, που σε καιρό πανδημίας φαίνονται ήδη αρκετά «πυρωμένα»…
Ίσα ίσα όσα λάβουν χώρα μετά, θα είναι επηρεασμένα και από τις επιδράσεις στο κοινωνικό υποσυνείδητο αυτών των απαγορεύσεων. Και θα ρωτήσει κάποιος που κάνει πως δεν καταλαβαίνει: Είσαι, τελικά, υπέρ ή κατά της διεξαγωγής της πορείας; Μα, απάντησα ήδη με τι είμαι υπέρ… Το να είναι Τρίτη κάθε φορά που χρειάζεται…
Πηγή
Author:
