Αναρωτιέμαι τι παιχνίδια έπαιζε μικρός κι έχει αναπτύξει αυτόν τον εθισμό στο να δίνει εντολές. Ή τι παιχνίδια δεν έπαιζε και τώρα θέλει να παίζει με τα νεύρα και την υπομονή μας (τα πρώτα έχουν αναπτυχθεί -στον Θεό έχουν φτάσει!-, η δεύτερη έχει εξαντληθεί). Ή λες να μην τον παίζανε τα άλλα παιδάκια και τώρα βρήκε τρόπο να εκδικηθεί;
Οποια κι αν είναι η αιτία, ας την κοιτάξει από μοναχός του. Προσωπικά, κοιτάω το αποτέλεσμα. Τι κοιτάω δηλαδή, που το τρώω στη μάπα και πονάει τ’ άτιμο. Σαν χιονόμπαλα που σου ’ρχεται στη μούρη, ενώ φοράς γυαλιά, εκεί που δεν το περιμένεις.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω πως ξύπνησε ένα πρωί και σου λέει θα τον κλείσω εγώ τον δρόμο, τι κι αν είναι εθνική, τι κι αν κανέναν δεν έχω ειδοποιήσει, τι κι αν κανέναν δεν θα ειδοποιήσω. Ξύπνησε τον Μιχαλιό, πιασμένο απ’ τον αριστερό του σβέρκο (όπως πάντα) και τον έκλεισε τον δρόμο. Κάποιος ψιλοχαμούλης έγινε, κάτι αυτοκίνητα εγκλωβίστηκαν, κάτι εγκλωβισμένοι παρέμειναν εγκλωβισμένοι, κάποιοι πολλοί μείναν χωρίς ρεύμα, κάποιοι μείναν χωρίς ρεύμα για μέρες, κάποιοι πέθαναν κιόλας.
Ηταν 80 χρονώ, σου λέει. Τα ’φαγε τα ψωμιά του. Και στη φίλη μου, που της βγήκε λύκος επειδή έχασε τη δουλειά της και δεν είχε να πληρώσει το δάνειο του σπιτιού της, έτσι της είπαν: «Κυρία μου, φτάσατε τα μισά της ζωής σας. Θέλετε κι άλλο;»!
Αυτό που, αναλόγως τι παιχνίδια παίζαμε μικροί, μας βγαίνει και στα παιχνίδια που παίζουμε μεγάλοι, δεν το καταλαβαίνω. Η ζωή, όμως, δεν είναι μόνο ποσότητα. Ούτε μόνο ποιότητα. Είναι και αξία. Γκέγκε, Μιχαλιό μου και λοιποί κυβερνάρχες;
Πηγή
Author: Νόρα Ράλλη
