Αφότου πρωτοεφαρμόστηκε στην Αυστραλία και στην εξίσου μακρινή Νέα Ζηλανδία στα τέλη του 19ου αιώνα, ο κατώτατος μισθός άρχισε να γίνεται σταδιακά θεσμός ανά τον κόσμο. Στην Ε.Ε. των «27» έχει θεσμοθετηθεί σε 21 χώρες-μέλη. Επισήμως η Ελλάδα των σκληρών μνημονίων και της ενισχυμένης πια εποπτείας δεν βρίσκεται στον πάτο, αλλά -θεωρητικά- κάπου στη μέση με 758,33 ευρώ για 12 μισθούς, 650 για 14 μισθούς τον χρόνο και ωρομίσθιο στα 3,94 ευρώ.
Αυτά σκεφτόμουν και ενστικτωδώς γούρλωσα τα μάτια όταν διάβασα το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος της Κυριακής στην ειδυλλιακή Γενεύη της Ελβετίας, έδρα πολυάριθμων τραπεζών και διεθνών οργανισμών. Τι αποφάσισαν λοιπόν κατά πλειοψηφία, με 58%, οι κάτοικοί της; Οτι στο ομώνυμο πλούσιο ελβετικό καντόνι το νέο, αναθεωρημένο προς τα πάνω, ελάχιστο ωρομίσθιο ορίζεται εφεξής στα 21 ευρώ. Κοντολογίς για εργασία πλήρους απασχόλησης ο μηνιαίος ακαθάριστος μισθός θα φτάνει κατ’ ελάχιστον στα 3.800 ευρώ – το υψηλότερο παγκοσμίως.
Από την άλλη ωστόσο η ζωή είναι πια τόσο ακριβή εκεί όσο στη Νέα Υόρκη. Δεν είναι μόνο τα καθημερινά (π.χ. ένα κιλό ντομάτες κοστίζει το λιγότερο 4,5 ευρώ). Το ενοίκιο για το φτηνότερο τυπικό δυάρι στη Γενεύη αγγίζει τα 2.700 ευρώ. Στην Ελβετία εν τω μεταξύ δεν υπάρχει θεσμοθετημένος σε εθνικό επίπεδο κατώτατος μισθός. Στο μεσοδιάστημα οι ασυνήθιστες για την ελβετική πόλη ουρές για συσσίτια μακραίνουν και η εργασιακή ανασφάλεια θεριεύει, όπως παντού, λόγω κορονοϊού.
Κάπως έτσι λοιπόν κι ενώ στο παρελθόν το είχαν απορρίψει δις, οι κάτοικοι της Γενεύης ανέκρουσαν πρύμναν και στήριξαν -μαζί με τα κόμματα της Αριστεράς- την πρωτοβουλία των εργατικών συνδικάτων για τον κατώτατο μισθό. Ακόμα κι έτσι πάντως τα τελευταία δηλώνουν πεπεισμένα ότι πια δεν εξασφαλίζεται στη Γενεύη μια αξιοπρεπής ζωή…
Πηγή
Author: Μαργαρίτα Βεργολιά
