Καθώς το ελληνικό #metoo σαρώνει μύθους, θρύλους, είδωλα και βεβαιότητες στη δημόσια σφαίρα με καθημερινές πια αποκαλύψεις για σεξουαλική αλλά και κάθε μορφής βία, νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να πάρουμε μια μικρή απόσταση από το συναίσθημα που όλους μας καταλαμβάνει αυτές τις μέρες. Τα τραύματα ξυπνάνε και βίαιες αναμνήσεις –δικές μας ή ανθρώπων που αγαπάμε– επιστρέφουν ζητώντας. Τιμωρία; Δικαίωση; Επανόρθωση; Δικαιοσύνη; Το μέσα μας ζητά και έχει δίκιο.
Αν ισχυρίζομαι ότι χρειαζόμαστε μια απόσταση από το θυμικό είναι γιατί οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν είναι κάτι φυσικό όπως ένας σεισμός ή μια χιονοστιβάδα – παρ’ όλο που οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών έχουν τη δύναμη ενός στοιχείου της φύσης. Η βία εκδηλώνεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια και –πέρα από τον θυμό μας που δικαιούμαστε να εκφράσουμε όπως ο καθένας μας νομίζει– είναι επιτακτική η ανάγκη να τα δούμε. Οπως και είναι καιρός να θυμηθούμε τις «κακές λέξεις» «καπιταλισμός» και «πατριαρχία».
Το συν-αίσθημα χρειάζεται και πλαισίωση αλλιώς η συγκίνηση, η φόρτιση μπορούν να γίνουν απολύτως καθηλωτικές. Οπως και οι συμπεριφορές χρειάζεται να «διαβαστούν» μέσα στο πλαίσιο των σχέσεων εξουσίας που τις επιτρέπουν. Αλλιώς, κινδυνεύουμε το κύμα που σηκώθηκε με τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου να καταλήξει απλώς καύσιμο για το τηλεοπτικό θέαμα.
Ολα αυτά με βασανίζουν βλέποντας κάποια από τα θύματα ή συγγενείς τους να μιλούν σε κανάλια ή εφημερίδες που χρόνια τώρα αναπαράγουν την κουλτούρα του βιασμού. Αθελά τους έτσι στηρίζουν μια μηχανή που καταναλώνει τον πόνο τους και μετατρέπει την οργή τους σε θέαμα. Νομίζω ότι πια δεν (αρκεί να) μας φτάνει να καταγγέλλουμε αυτόν τον κόσμο, πρέπει και να τον αλλάξουμε…
Πηγή
Author: Ντίνα Δασκαλοπούλου
