Πλατωνικός έρωτας με μια πρώην πορνοστάρ

Κωμωδία δρόμου είχαμε καιρό να δούμε στο ελληνικό σινεμά. Πόσο μάλλον σε ένα καθεστώς διαρκούς τρόμου, το οποίο βιώνουμε, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ειδικά στην Ελλάδα κυρίως όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Με αυτό ως δεδομένο, αλλά και με τα ίδια τα δεδομένα ν’ αλλάζουν μέρα με τη μέρα, σήμερα Σάββατο, στις 19.30, στον κινηματογράφο «Αίγλη» Ζαππείου, θα γίνει η πρώτη προβολή της ταινίας «Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπαβέλλα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας». Θα ακολουθήσει ακόμα μία προβολή στην Ταινιοθήκη (2/10, 19.30).

Η ταινία ξεχωρίζει για πολλούς λόγους: για τη σκηνοθετική ματιά της και ως προς τα πλάνα και ως προς το σενάριο, για τους πρωταγωνιστές της (Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Σαράντης, Αννα Καλαϊτζίδου), για την υποκριτική δεινότητα των Υβόννης Μαλτέζου, Αλέξανδρου Λογοθέτη, Νίκου Χατζόπουλου, Ηλία Κουνέλα, Δάνη Κατρανίδη και πόσων ακόμα, αλλά κυρίως για το χιούμορ και την ευαισθησία της. «Είναι μια θαρραλέα ταινία ως προς αυτά τα δύο» μας λέει η «Λώρα» του φιλμ, Αννα Καλαϊτζίδου (την ξεχωρίσαμε στον «Κυνόδοντα»). «Και λέω θαρραλέα, γιατί δεν χρησιμοποιεί το χιούμορ εξυπνακίστικα, αλλά ακραία και ανοιχτά, σπάζοντας τις συμβάσεις. Αυτό εξάλλου δεν είναι και ο σκοπός της τέχνης;» συμπληρώνει.

Η Λώρα Ντουράντ είναι μια πρώην πορνοστάρ, νυν κοινός πλατωνικός έρωτας των Αντώνη και Χρήστου, δύο νέων που δοκιμάζονται από την ανεργία και την κοινωνική απομόνωση. Κι όμως, μέσα στα χάλια της ζωής τους βάζουν στόχο: θα βρουν τη Λώρα! Θα τη βρουν όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη του; Γιατί γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται: για μια σύγχρονη Οδύσσεια: «”Οδυσσέας” της ταινίας είναι οι δύο φίλοι που εφορμούν μέσα στο σύμπαν των παιδικών τους αναμνήσεων (σε VHS αποχρώσεις), προκειμένου να βρουν τη χαμένη αθωότητα σε μια Πηνελόπη που, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, στα δικά τους μάτια είναι μια πορνοστάρ. Αλλωστε αυτό δεν προσπαθούμε όλοι μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, που προσφάτως έβγαλε ένα αποκρουστικό προφίλ; Να κλέψουμε μερικές… offline στιγμές αθωότητας και ρομαντισμού» εξηγεί ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαβέλλας.

Η ταινία έχει ήδη προβληθεί σε φεστιβάλ στο εξωτερικό (Εσθονία, Βέλγιο, Σαράγεβο), έχει ήδη λάβει το Βραβείο Κινηματογραφικού Δικτύου Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SEECinemaNetwork), ο Δ. Μπαβέλλας έχει κάνει ήδη και άλλες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους μετά από ανάλογες σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, ωστόσο στα 44 του χρόνια «ακόμα θεωρούμαι “νέος σκηνοθέτης”» μας λέει ο ίδιος με σαρκασμό. «Αυτόν τον χαρακτηρισμό μού απέδωσαν πρόσφατα το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ: με τρία κομμένα σενάρια σε λιγότερο από δύο μήνες (σε ειδικό πρόγραμμα ενίσχυσης για τον Covid-19 και “Μικροφίλμ”) με κάνουν να νιώθω σαν τελειόφοιτος σπουδαστής σκηνοθεσίας, σαν να είμαι πάλι 25 χρονών και κάνω τα πρώτα μου βήματα. Back to the Future!».

Αν και προσεγγίζει με τρυφερότητα και υψηλή αίσθηση του χιούμορ τη «Λώρα» του, ταυτόχρονα στέκεται αιχμηρός και απόλυτα ειλικρινής απέναντι τόσο στο τι έχει να δώσει μια τέτοια ταινία στον θεατή σήμερα, όσο και για το ίδιο το σήμερα: «Η συγκεκριμένη ταινία είναι οι άνθρωποί της, που έχουν γίνει δεύτερη οικογένειά μου. Η “Λώρα Ντουράντ” υπάρχει στη χαμένη μας παιδική αθωότητα, στα όρια φαντασίας και πραγματικότητας. Είναι η Λώρα του Οτο Πρέμινγκερ, η Λώρα Πάλμερ του Twin Peaks. Βασικά έχουμε όλοι μέσα μας κάτι από τη Λώρα, καλλιτέχνες και μη!».

Οσο για το σήμερα: «Για μένα είναι προφανές ότι ο κορονοϊός αποτέλεσε παγκοσμίως το ιδανικό άλλοθι για να καταρρεύσει το σύστημα ώστε να φτιαχτεί κατόπιν ένα καινούργιο, ακόμα πιο απαίσιο. Οι καλλιτέχνες είμαστε εδώ και χρόνια περιττοί για κάθε κράτος, ανεξαρτήτως αποχρώσεως. Ωστόσο οι πρόσφατες δεξιότατες κυβερνήσεις φοβάμαι ότι έχουν σκοπό να μας αφανίσουν από προσώπου Γης. Ενώ η υπουργός μας βλέπει το “Δεσποινίς ετών 39”, οι ταινίες μας περιμένουν να παιχτούν σε κλειστές αίθουσες, με αιθουσάρχες και διανομείς στα όρια της κατάρρευσης, οι επαγγελματίες μουσικοί, DJ και τραγουδιστές έχουν βγει στους δρόμους για νυχτοκάματο, τα γυρίσματα προχωρούν με τρομερή δυσκολία και γενικώς το να ασχολείσαι με την τέχνη στην Ελλάδα αποδεικνύεται πάλι ένα ανθυγιεινό σπορ, με ή χωρίς μάσκα».

Την ίδια στιγμή, συνεχίζει, «οι παπάδες κοινωνούν παιδάκια και πιστούς χωρίς μάσκες (έστω αυτές τις XXL!), σε “πλοία-αεροπλάνα ο ιός δεν κολλάει”, ο δε δήμαρχος Αθηναίων που τις προάλλες πρωτοστατούσε στην Τεχνόπολη σε λαϊκοπόπ σόου, άνευ μάσκας, απέσυρε τον συγκεκριμένο χώρο από τις διαθέσιμες αίθουσες για τις “Νύχτες Πρεμιέρας”, γιατί οι κινηματογραφικές προβολές με καθιστούς, υγειονομικά προβλεπόμενους θεατές “επωάζουν τον ιό”… Νομίζω ότι μας χρειάζεται ένα lockdown μακράς διαρκείας, όχι αυτό το όψιμο που ετοιμάζονται να επιβάλουν. Να στρώσουμε! Oπως λέει και ο Μπορίς Βιάν, “να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους”! Ωστόσο επιλέγω να κλείσω με Καραγάτση – όπως ανοίγει και η ταινία. Ακριβώς γιατί επιδιώκω να μείνουμε για πάντα “δραπέτες στον Ιλιγγο της Φαντασίας”».