H Mπάγερν Μονάχου το έκανε και αυτό. Οτιδήποτε μπορούσε να πάρει σε μία σεζόν το πήρε. Και πρωταθλήτρια Γερμανίας, και πρωταθλήτρια Ευρώπης, τώρα και πρωταθλήτρια Κόσμου. Ε, βάλτε και ένα Κύπελλο Γερμανίας, ένα γερμανικό Σούπερ Καπ και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, και όχι απλά «έδεσε το γλυκό». «Σκυρόδεμα σκέτο» έγινε. Θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μα, φυσικά, τη Μπαρτσελόνα του 2009, η οποία έγινε η πρώτη ομάδα που πήρε έξι τίτλους σε μία σεζόν.
Η Lady Hope γνωρίζει πως όταν κάτι επαναλαμβάνεται συνήθως έχει λιγότερη γλύκα από την αρχική φορά, αλλά η ομάδα του Μονάχου το έκανε έτσι ώστε να μην περάσει απαρατήρητο το επίτευγμά της. Εξάλλου, όλοι ξέρουν πόσο ψηλά στις συνειδήσεις όλων παραμένει ακόμα και σήμερα η Μπαρτσελόνα εκείνης της εποχής…
Η Μπάγερν κατάφερε να κλείσει τις υποχρεώσεις της με τρόπο που επιβεβαίωσε το χαρακτήρα της επέλασης που εν τέλει πραγματοποίησε. Παρότι μέχρι ενός χρονικού σημείου η εικόνα της δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Και αν ακόμα ήταν καλοκαίρι και πηγαίναμε στη θάλασσα όταν κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, ενώ τώρα ετοιμαζόμαστε για ψυχρή εισβολή…, σχεδόν κανένας δεν ξέχασε. Το 1-0 επί της Τίγκρες έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούν και οι πιο ξεχασιάρηδες…
Η συγκεκριμένη εκδοχή της αρμάδας του Μονάχου έμεινε στην ιστορία, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως από την επόμενη κιόλας μέρα επανέρχεται η γερμανικής λογικής στοχοπροσήλωση στο μόνο ουσιαστικό διακύβευμα: την κατάκτηση της κορυφής (και) στις αμέσως επόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις, τόσο στο εγχώριο πεδίο, όσο και στο διεθνές. Γιατί η Μπάγερν, ανεξάρτητα από αυτό που καταφέρνει ή μη στο τέλος, πάντα εξαντλεί τις πιθανότητές της…
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων παραμένει ένας διακαής πόθος της διοργανώτριας αρχής του ως προς την απήχηση που θέλει αυτή να έχει στην τεράστια μάζα των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη… Ακόμα είναι μία πρόσκαιρη ιστορία που έρχεται και φεύγει δίχως να προκαλεί έντονες συζητήσεις. Σε σχέση με το τι διακυβεύεται, ο ντόρος παραμένει δυσανάλογος. Δεν είναι πως λείπουν τα δυνατά ονόματα κάθε φορά. Μπορεί να αλλάξει αυτή η συνθήκη στο άμεσο μέλλον και να γίνει ο συγκεκριμένος θεσμός ακόμα περισσότερο θελκτικός; Απάντηση δεν μπορούμε να έχουμε, δυσοίωνοι δεν θέλουμε και δεν είναι συνετό να είμαστε, επομένως να ένα ακόμα δημιουργικής υφής στοίχημα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο…
Ο θεσμός αυτός είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσουμε τις σύγχρονες τάσεις του ανταγωνισμού στο επίπεδο των κατά τεκμήριο καλύτερων ομάδων της κάθε ηπείρου. Να «ανοίξουν τα μάτια μας» και να δούμε κι άλλα χρώματα (και κυριολεκτικά και μεταφορικά), άλλα στυλ παιχνιδιού, άλλους ποδοσφαιριστές που διαφεύγουν της προσοχής μας, προπονητές που βάζουν τη δική τους σφραγίδα, ομάδες που όλες κάτι έχουν να μας πουν (ακόμα και μέσα από ενδεχόμενες αδυναμίες τους).
Προς το παρόν, επιβεβαιώνεται μία αναμφισβήτητη ευρωπαϊκή κυριαρχία καθώς στον αιώνα που διανύουμε έχουν διεξαχθεί 17 τελικοί και σε αυτούς το τρόπαιο δεν κατέληξε στη Γηραιά Ήπειρο μονάχα τέσσερις φορές. Πιο συγκεκριμένα, αυτές τις λίγες φορές το τρόπαιο κατέληξε στη Βραζιλία για χάρη της Κορίνθιανς (2 φορές), της Σάο Πάολο και της Ιντερνασιονάλ.
Έτσι, αν αναρωτιόμασταν «τι είναι τελικά αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων», η πιο σίγουρη απάντηση θα ήταν ίσως αυτή: μία υπόθεση που απασχολεί τους πάντες, αλλά στο τέλος καταλήγει στην Ευρώπη και στη Βραζιλία.
Οι οκτώ τελευταίοι τελικοί ήταν βαμμένοι στα χρώματα της εκάστοτε εκπροσώπου της Ευρώπης: η Μπάγερν το 2013, η Ρεάλ Μαδρίτης το 2014, η Μπαρτσελόνα το 2015, ξανά η Ρεάλ το 2016, το 2017 και το 2018, η Λίβερπουλ το 2019 και η Μπάγερν για το 2020 (άσχετα αν η διοργάνωση έγινε το Φλεβάρη του 2021) έχουν δημιουργήσει μία παράδοση που αναδεικνύει ξεκάθαρα την υπεροχή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. H τεχνοτροπία της φυσικής κατάστασης και της τακτικής φαίνεται πως μαθαίνεται καλύτερα, όχι μόνο εκεί που το χρήμα ρέει άφθονο, αλλά και εκεί που η ποδοσφαιρική επιστημοσύνη υπηρετείται με τον αποτελεσματικότερο τρόπο…
Η Lady Hope θα ήθελε να σταθεί στους ηττημένους όλων αυτών των τελικών: στη Ράχα Καζαμπλάνκα από το Μαρόκο το 2013, στις αργεντίνικες Σαν Λορέντζο το 2014 και Ρίβερ Πλέιτ το 2015, στην ιαπωνική Καζίμα Άντλερς το 2016, στη βραζιλιάνικη Γκρέμιο το 2017, στην Αλ Αΐν από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το 2018, τη βραζιλιάνικη Φλαμένγκο το 2019 και τη μεξικάνικη Τίγκρες το 2020. Δεν είναι ακριβώς πως η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Είναι, κυρίως, πως έτσι μονάχα εμπλουτίζεται και παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις ο χάρτης της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής γεωγραφίας…
Πηγή
Author:
