Οπως τα αιτήματα για καλύτερη παιδεία, ακόμα καλύτερες υπηρεσίες υγείας, ισότιμη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, έτσι και το αίτημα για ασφάλεια είναι κοινό
Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας μας το οποίο παραμένει σταθερά αόρατο. Οι αιτούντες άσυλο, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Οταν εμφανίζονται στη δημοσιότητα, συνήθως ο τρόπος ή ο λόγος είναι δραματικός.
Η κατάρα των αναφορών στο προσφυγικό δράμα συνίσταται στο ότι συνήθως μαθαίνουμε για τα κακά και τα άσχημα. Για τις θλιβερές στατιστικές που γεμίζουν άψυχα νούμερα, για τους θανάτους στη θάλασσα κατά την άπελπι προσπάθεια να φτάσουν εδώ, για το κολαστήριο της Μόριας και το κάψιμό της, τις πλημμύρες στη νέα δομή στο Καρά Τεπέ, τα βουνά σκουπιδιών στον Σχιστό και τόσα άλλα προβλήματα που συντηρούν το προσφυγικό δράμα ανά την επικράτεια -και όχι μόνο.
Την περασμένη εβδομάδα, μάλιστα, μάθαμε και για τη σύλληψη ενός μαχητή του ISIS από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, ο οποίος ζούσε στη δομή φιλοξενίας προσφύγων στον Ελαιώνα. Είδηση, βέβαια, που δημιούργησε διάφορες εντυπώσεις. Εάν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε και τα τελευταία γεγονότα στη Γαλλία και την Αυστρία με τις τρομοκρατικές επιθέσεις, δεν θέλει και πολύ για να συμβαδίσουν οι εντυπώσεις με τον φόβο.
Ως έναν βαθμό ο φόβος για το(ν) άγνωστο είναι κατανοητός. Ελάχιστα πράγματα μαθαίνουμε για την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν στις δομές προσωρινής, πλην μόνιμης, φιλοξενίας. Ελάχιστα γνωρίζουμε για το έργο και τη δουλειά των ανθρώπων που εργάζονται εκεί. Εφόσον η πληροφόρησή μας είναι από ανεπαρκής έως ανύπαρκτη, πρακτικά δεν υπάρχει κάποια σχέση κοινωνικής αλληλεπίδρασης, αφού οι άνθρωποι, ειδικότερα κατά τον τελευταίο χρόνο της πανδημίας, είναι αποκλεισμένοι στις δομές.
Κι αν επί της παρούσης αυτό κρίνεται αναγκαίο λόγω των υγειονομικών συνθηκών, την επαύριο της εξόδου μας από αυτήν την κρίση θα είναι αναγκαίο να έχει συγκροτηθεί, ήδη, ένα σχέδιο αποϊδρυματοποίησης αυτών των ανθρώπων, ένα σχέδιο-γέφυρα για την κοινωνική τους ένταξη. Ενα σχέδιο εξόδου τους από τις δομές φιλοξενίας και εισόδου τους στην κοινωνία. Εχοντας, βέβαια, αποκτήσει τα απαραίτητα εργαλεία χειραφέτησής τους.
Ξεκινώντας από την εκπαίδευση. Αυτή αποτελεί συστατικό πυλώνα της κοινωνικής ένταξης. Η Πολιτεία έχει την τύχη να διαθέτει στα χέρια της καλά εργαλεία και καλά στελέχη για την υποστήριξη μιας διαπολιτισμικής και συμπεριληπτικής εκπαίδευσης. Δεν είναι ανέφικτο. Ο Ελληνας εκπαιδευτικός, τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα από το 2015 μέχρι σήμερα, έχει κληθεί να διαχειριστεί υπερβατικά γι’ αυτόν προβλήματα. Κι έχει αντεπεξέλθει με αυταπάρνηση κι ανιδιοτέλεια. Οι εκπαιδευτικοί είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Η Πολιτεία οφείλει να τους στηρίξει, πλαισιώνοντάς τους με ισχυρούς θεσμούς και διαδικασίες. Είναι ο μόνος τρόπος για να επενδύσει σωστά σε ένα σχέδιο συνολικής κοινωνικής ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών με αφετηρία την εκπαιδευτική διαδικασία.
Εάν πραγματικά μας ενδιαφέρει η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, τότε οφείλουμε να προσφέρουμε τα ίδια δικαιώματα στους εν δυνάμει συμπολίτες μας. Το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας δαιμονοποιεί άστοχα κι άδικα τον πληθυσμό αυτό. Οπως τα αιτήματα για καλύτερη παιδεία, ακόμα καλύτερες υπηρεσίες υγείας, ισότιμη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, έτσι και το αίτημα για ασφάλεια είναι κοινό. Είναι κοινός τόπος κάθε ανθρώπου που πέρα από το δικαίωμα στην επιβίωσή του, διατηρεί και το δικαίωμα στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Κι αυτό αποτελεί θεμέλιο της ατομικής ελευθερίας σε μια δημοκρατική κοινωνία.
* Υπεύθυνος Επικοινωνίας στο Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων
Πηγή
Author:
