Το όχι τόσο μακρινό 2012 στην καρδιά της οικονομικής κρίσης –έχει κι αυτό τη σημασία του- μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας η Χρυσή Αυγή εισέρχεται στο κοινοβούλιο μετρώντας 21 βουλευτές!
Από το σύνολο του εκλογικού σώματος 440000 ψηφοφόροι δήλωσαν πίστη στα ιδεώδη μιας εγκληματικής οργάνωσης.
Είναι εύκολο να ισχυρίζονται κάποιοι ότι το σύνολο των ψηφοφόρων δεν γνώριζε το ποιόν του φασιστικού αυτού μορφώματος όπως και τις έκνομες δραστηριότητες τους , αλλά η ιστορία τους εκθέτει πανηγυρικά.
Εκτός αν ισχυριστούν κι αυτοί ότι εκείνη την περίοδο , διάβαζαν, μελετούσαν και έτσι η προσοχή τους είχε αποσπαστεί από τα έργα και τις ημέρες των ναζιστών.
Πως είναι δυνατόν όμως να μη ήξεραν ή για να το διατυπώσω πιο λαϊκά δεν είχαν ψυλλιαστεί τίποτα απολύτως όταν η πρώτη δολοφονική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής – η οποία είχε πάρει έκταση λόγω της δημοσιοποίησης της στο σύνολο του αστικού Τύπου- πραγματοποιήθηκε εναντίον του Δημήτρη Κoυσουρή ( μετέπειτα καθηγητή και συγγραφέα , τότε φοιτητή της Φιλοσοφικής και μέλος της ΕΦΕΕ) το 1998 έξω από τα δικαστήρια στην Ευελπίδων!
Το γεγονός έλαβε χώρα στις 16 Ιουνίου 1998 και στις 24 Ιουνίου αναγνωρίστηκε ως ένας από τους δράστες ο Αντώνης Ανδρουτσόπουλος γνωστός και ως «Περίανδρος»
Αυτόν ψήφισαν μεταξύ άλλων όσοι τάχα μου δεν ήξεραν , δεν γνώριζαν.
Ακολούθησαν ουκ ολίγες ακραίες δραστηριότητες των φασιστών τις οποίες ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος έστω και σιωπηρά τις ενέκρινε με την βοήθεια των ΜΜΕ που φρόντιζαν να τις παρουσιάζουν ως ακραίες ενέργειες μιας χούφτας γραφικών ακίνδυνες για το δημοκρατικό μας πολίτευμα!
Αν δεν κατανοήσουμε τη δύναμη των φασιστών παραδοσιακά στην εκλογική βάση , τότε θα αναφερόμαστε σε μέρος του εκλογικού σώματος που αγανάκτησε ( λες κι οι υπόλοιποι δεν είχαν αγανακτήσει από τα γεγονότα) , που ξεγελάστηκε, που παρασύρθηκε και έτσι μοιραία θα κοιμόμαστε ύπνο βαθύ και μακάριο κάτω από τα πέπλα του εφησυχασμού και της άγνοιας.
Μη ξεχνάτε ότι ανάλογες σαθρές δικαιολογίες επιστράτευσαν για τους δωσίλογους μετά το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Ότι δεν ήταν δωσίλογοι, ότι πεινούσαν , δεν είχαν φαγητό για τα παιδιά τους , ότι φοβόταν για την ζωή τους και αναγκάστηκαν να γίνουν καταδότες!!!
Αντίθετα όσοι μαρτύρησαν , πολέμησαν , αντιστάθηκαν , φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν , δεν ήταν άνθρωποι , δεν είχαν οικογένειες και παιδιά , ήταν δένδρα μοναχικά στις κορυφές των βουνών.
Όμως και να θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και ιστορικά συνεπείς παραδοσιακά το ποσοστό των φασιστών στην Ελλάδα αυτό ήταν πάνω κάτω .
Αξιολογώ την περίπτωση της πλάνης αλλά μόνο για ένα μικρό πολύ μικρό ποσοστό από τους ψηφοφόρους.
Απλούστατα οι συγκυρίες στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα οδήγησαν για πρώτη φορά στην καταγραφή του ποσοστού!
Άλλη τέτοια μεγάλη ευκαιρία δεν τους είχε δοθεί.
Και εξηγούμαι: Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο δωσιλογισμός , στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγαλύτερος αναλογικά με άλλες χώρες της Ευρώπης , όπως η Γαλλία , η Ιταλία, χώρες με περισσότερο πληθυσμό!
Γεγονός επίσης αδιαμφισβήτητο ότι δεν είχαν τη τύχη που επιφύλαξαν οι λαοί στους ομοϊδεάτες τους μετά το πέρας του πολέμου, σε χώρες όπως η Ιταλία η Γιουγκοσλαβία, στη Γαλλία, στη Νορβηγία , στη Τσεχοσλοβακία και αλλού.
Στη χώρα μας η δίκη των δωσίλογων αποδείχθηκε μια παρωδία στην οποία οι περισσότεροι απαλλάχθηκαν ακόμα και λόγω βλακείας (Πραγματικά! Αναζητείστε τα πρακτικά και θα το διαπιστώσετε), επειδή λόγω του νεαρού της ηλικίας τους ήταν λογικό να υποπέσουν σε βλακώδεις ενέργειες, όπως αυτή της κατάδοσης ελλήνων στον κατακτητή!!!
Αντίθετα αποδείχθηκε έγκλημα ότι κάποιοι συνομήλικοι τους προτίμησαν να βγουν στα βουνά.
Αυτά ζήσαμε , αυτά έγιναν άλλο αν οι νικητές προχώρησαν για τους δικούς τους λόγους σε παραχάραξη της ιστορίας και φρόντισαν να την διδάξουν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά!
Λάβετε υπόψη ότι για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση στα σχολεία οι μαθητές διδάσκονταν ότι το ΟΧΙ το είπε ο φασίστας δικτάτορας Μεταξάς και πως την Αθήνα την απελευθέρωσαν οι σύμμαχοι!!!
Οι φασίστες και οι δωσίλογοι μετά την απελευθέρωση εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία αστικού κράτους αλλά και την ανοχή –καθόλου αθώα- των πολιτικών εκπροσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής πέρασαν στην αντεπίθεση.
Επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό, διορίστηκαν σε θέσεις κλειδιά, ενσωματώθηκαν στο κοινωνικό σύνολο με την ταμπέλα του εθνικόφρονα και κάποιοι εξ αυτών βρήκαν τρόπο να παρεισφρήσουν στα κόμματα εξουσίας.
Σ’ αυτά λειτουργούσαν γενικώς και αορίστως ως μετριοπαθείς μέχρι νεοτέρας.
Τα αστικά κόμματα του πρόσφεραν τη στέγη που είχαν ανάγκη για να εξωραΐσουν το σκοτεινό παρελθόν τους.
Κάποιοι λιγότερο ευέλικτοι πέρασαν στο παρακράτος και έδρασαν υπογείως μέχρι την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Γεγονότα που συγκλόνισαν την δημοκρατία μας τους έβγαλαν από το παρασκήνιο και τους έφεραν στο προσκήνιο.
Δολοφονίες Λαμπράκη, Πέτρουλα , Τσαρουχά και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις όπου το παρακράτος οργίασε με την ανοχή του κράτους.
Αυτό που ενδιέφερε τους φασίστες ήταν να είναι πάντα παρόντες.
Μεταμφιεσμένοι σε δημοκρατικούς πολίτες ή φορώντας τον μανδύα δημοκρατικού πολιτικού, αλλά πάντα παρόντες.
Εξάλλου το υπάρχον πολιτικό σύστημα τους είχε απόλυτη ανάγκη και όχι μόνο για λόγους ψηφοθηρικούς!
Στην μεταπολίτευση κατάφεραν και πάλι να περάσουν στα κόμματα εξουσίας.
Πάντα στο μυαλό τους είχαν το ρουσφέτι, το βόλεμα εν ολίγοις να γίνει η δουλειά τους.
Αυτό που περιέγραψε ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης με μια φράση στα «Μικροαστικά» σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη.
«Τα πράγματα όπως να ’ρχονταν
για τα συμφέροντά μας εμείς ποτέ δε χάναμε
στην οικογένειά μας»
Όταν τα αστικά κόμματα έκλεισαν το κύκλο τους, υποβοηθούμενα από την παγκόσμια κρίση του συστήματος και τα παρεπόμενα της ,με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην αναξιοπιστία, στην αμφισβήτηση και στην απόρριψη ενός μεγάλου κομματιού του εκλογικού σώματος , η δουλειά τους και τα συμφέροντα τους ήταν αδύνατον να διασφαλιστούν .
Βγήκαν τότε μπροστά οι επιτελικοί και οι ψηφοφόροι τους πέταξαν τον άχρηστο πλέον μανδύα του δημοκράτη και τους ακολούθησαν εγκαταλείποντας όλους αυτούς που τους έδωσαν στέγη και εξασφάλιση όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι αποφάσισαν να ψηφίσουν σύμφωνα με τις παραδόσεις και τις πραγματικές αρχές τους στέλνοντας το φασισταριό στη Βουλή!
Και όταν αυτοί αποδείχθηκαν δικαίως μεν ακραίοι αλλά αναποτελεσματικοί σε συνδυασμό με την έξοδο από το τούνελ των μνημονίων και την επιστροφή στην κανονικότητα των ανθηρών ημερών επέστρεψαν και πάλι (με βαριά καρδιά) στις ασφαλείς δημοκρατικές αρχές!
Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να αντιπαρατίθεται με το φασισμό , να επιδιώκει την περιθωριοποίηση του αλλά είναι αυτό που τον γεννά και που τον έχει ανάγκη ως ανάχωμα.
Διαβάστε προσεκτικά τις δηλώσεις του κ. Ρουπακιώτη που ήταν υπουργός του Αντώνη Σαμαρά, σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN για να καταλάβετε τι εννοώ με τη λέξη ανάχωμα
«Όπως μετά την πτώση της χούντας έβγαιναν όλοι και έλεγαν «δώστε τη χούντα στον λαό» έτσι και τώρα βγαίνουν και λένε «Δώστε τη Χρυσή Αυγή στον λαό. Και σε αυτούς συμμετέχουν και κάποιοι που ενέχονται σε ολιγωρίες εκείνης της περιόδου».
Συγκεκριμένα, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης υποστήριξε ότι με εντολή από το Μαξίμου, σταμάτησε το 2013, η προώθηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που είχε επεξεργαστεί. Όπως του διεμήνυσε τότε το Μαξίμου, «το νομοσχέδιο δεν περνάει». Την υπόθεση ανέλαβαν οι κύριοι Μπαλτάκος και Σταμάτης! Τα συμπεράσματα δικά σας!
Οφείλουμε επίσης να μη παραβλέψουμε ότι χωρίς την πρωτοβουλία του κ Δένδια δεν θα είχε σχηματιστεί η δικογραφία, ενώ όμως είχαν προηγηθεί όλα τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τις μέρες μας!
Έχουν ανάγκη οι αστικές δημοκρατίες τον μπαμπούλα του φασισμού.
Έχουν ανάγκη μια απόφαση δικαστηρίου , όπως αυτή επί των ημερών μας , καθόλα σωστή και νομικά τεκμηριωμένη, μια απόφαση καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης.
Γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο επανακτάται το κλονισμένο δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών , η τραυματισμένη αξιοπιστία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Κατ’ αυτό τον τρόπο επέρχεται η συσπείρωση των δημοκρατικών πολιτών σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας.
Ένα ριμέικ του Πολυτεχνείου ζούμε με την ίδια πλοκή και το ίδιο τέλος.
Τότε ρίξαμε τη Χούντα και κέρδισε η Δημοκρατία , τώρα στέλνουμε τους φασίστες φυλακή με τη Δημοκρατία να θριαμβεύει και πάλι.
Μόνο που ο φασισμός είναι πάντα εδώ , καραδοκεί και περιμένει να εκμεταλλευτεί τις ασφαλιστικές δικλείδες που του παρέχει το σύστημα για να εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο με άλλη μορφή , με άλλη προβιά.
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
Στο υπάρχον πολιτικό σύστημα το τσάκισμα του αποδεικνύεται ιστορικά αδύνατο.
Γιατί άλλο πράμα η παρωδική περιθωριοποίηση του κι άλλο το τσάκισμα του.
Οπότε το νου σας…
Πηγή
Author: asaoul
