Διάβαζα στην «Εφ.Συν.» του Σαββατοκύριακου πως «Ο Τραμπ αμφισβητεί προκαταβολικά τις κάλπες» (του Νοεμβρίου). Δεν είναι πρώτη φορά που ο πιο… έμμεσος πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ αμφισβητεί προκαταβολικά πιθανόν αρνητικό αποτέλεσμα. Οι λόγοι που το κάνει είναι, νομίζω, δύο: Πρώτος, ο εμφανής· ότι θα χάσει τις εκλογές, οπότε θα τις καταγγείλει. Δεύτερος, ότι θα τις κερδίσει, οπότε φοβάται μήπως τις καταγγείλουν άλλοι (για νοθεία)· θέλει, έτσι κι αλλιώς, δεμένο τον γάιδαρό του.
Αυτό το νόημα, το διττό, έχει, πιστεύω, και το να επιλέξει ως πρόεδρο του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου των ΗΠΑ την ακραιφνώς συντηρητική Εϊμι Κόνεϊ Μπάρετ· δικό του… πουλέν· ο ίδιος την όρισε δικαστίνα στο 7ο Εφετείο του Σικάγου το 2017· τα διάβασα· αγνοώ την κρισιμότητα της θέσης. Γνωρίζω όμως ότι και οι εννέα δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ισόβιοι, και ότι ήδη ο Τραμπ (οι ρεπουμπλικάνοι, αν προτιμάτε) «έχει» τους έξι. Και θυμόμαστε (το είχαμε ξεχάσει, αλλά το θυμηθήκαμε), πώς το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριδας «έβγαλε» πρόεδρο το 2000 τον μειοψηφήσαντα (όπως και ο Τραμπ σήμερα) Μπους έναντι του πλειοψηφήσαντος Γκορ.
Ολα αυτά, σπανιότατα μεν (κάθε εκατό χρόνια που λέμε…), αλλά γίνονται νομότυπα, σε κάποια… πτυχή του Συντάγματος των ΗΠΑ. Που όπως φαίνεται, μέσα από τέτοιες πτυχές, βοηθούντος και του τουίτερ και του πολυφορεμένου στις ΗΠΑ μύθου του «αυτοδημιούργητου» και του «ανεξάρτητου» και του «είμαι κι εγώ ένας από σας, μπορείτε κι εσείς να γίνετε σαν εμένα…» (η πολιτική-παραμύθι «καλλιεργημένη» σε… μεγαλοπρεπή μετάλλαξη, υβριδιακή· κάτι ξέρουμε κι εμείς…) σήκωσε –και πάει να ξανασηκώσει– κεφάλι ο Τραμπ. Μπορεί να φτάσει μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο για να προσβάλει τις εκλογές· ή να μην του τις προσβάλουν! Ας χάσει πρώτα και μετά ας τρέχει όσο θέλει…
Πηγή
Author: Πέτρος Μανταίος
