Θρήνος για την απώλεια του εξαιρετικού ανθρώπου και γιατρού, Γιάννη Μητρόπουλου, που έχασε τη μάχη με τον κορονοϊό.
Σοκαρισμένη είναι η ιατρική κοινότητα από την είδηση του θανάτου του Γιάννη Μητρόπουλου, του γιατρού της Βουλής, σε ηλικία μόλις 52 ετών.
Ο συνάδελφος του Γιάννη Μητρόπουλου, Παναγιώτης Χούπας, με μια συγκλονιστική του ανάρτηση αποχαιρέτισε έναν εξαιρετικό επιστήμονα και άνθρωπο, με τον οποίο ήταν πολύ στενοί φίλοι.
Αναλυτικά η ανάρτησή του:
«Γιάννη, η είδηση είχε τίτλο «Πέθανε ο γιατρός της Βουλής».
Μες στα μαύρα μεσάνυχτα, μ’ έκοψε κρύος ιδρώτας. Ένιωσα αμέσως το ίδιο αίσθημα που είχα νιώσει το 2001, όταν είχα διαβάσει «Αγνοείται ελικόπτερο του ΕΚΑΒ». Παρόλο που δεν ήταν βέβαιο ότι μέσα στο ελικόπτερο ήταν και γιατρός, εγώ ήμουν εξαρχής βέβαιος ότι όχι μόνο επέβαινε γιατρός, αλλά και ότι επρόκειτο για το πιο αξιολάτρευτο πλάσμα που είχα συναντήσει ποτέ. Το αγγελούδι που λεγόταν Σοφία Μπεφόν.
Έτσι και τώρα ήμουνα βέβαιος ότι ήσουνα εσύ. Παρόλο που η Βουλή έχει κι άλλους γιατρούς και το «ο» γιατρός δεν έλεγε απολύτως τίποτα. Δεν ξέρω τι σιγουριά είναι αυτή που έχω ώρες ώρες (μαύρες ώρες), αλλά με διαλύει κυριολεκτικά.
Γιάννη, δεν είναι νεκρολογία τούτο εδώ και θα στο αποδείξω. Για τις 1000 και μία ικανότητές σου, για τη λαμπρή καριέρα σου, για το ήθος και την εργατικότητά σου δεν θα πω τίποτα. Θα ‘ναι σαν να ‘λεγα ότι ο ωκεανός έχει πολύ νερό. Δεν τα ‘χω και καλά με δαύτους στη Βουλή, ούτε να τους αναφέρω δεν θέλω.
Θα πληροφορήσω μόνο όποιον διαβάζει, ότι ήσουν το χιούμορ προσωποποιημένο. Μια κινούμενη φοβερή ατάκα. Ένα πανέξυπνο, εύστοχο και ετοιμόλογο πολυβόλο.
Παρόλο που κεραυνοβολήθηκα από το χαμό σου, παρόλο που τα ‘χω χαμένα, έχω χίλια αστεία σου να θυμηθώ από την κοινή μας θητεία στο νοσοκομείο τη μακρινή πια δεκαετία του ’90. Ένα ταιριάζει απόλυτα σε τούτη την τραγωδία.
Μεσημεράκι, που λες, βρισκόμουνα στο ισόγειο του νοσοκομείου, μπροστά στην κεντρική είσοδο, στο γραφείο Προέδρου κτλ, καθοδόν προς την Αιμοδοσία. Ο άνθρωπος που με φώναξε μόλις είχε μπει. Μου ‘πε «ευτυχώς που σε βρίσκω εδώ γιατρέ μου, για να μην τρέχω».
Ένας ευγνώμων ασθενής ήταν, που επέστρεψε λίγες μέρες μετά την έξοδο, για μια κίνηση αγάπης προς τον θεράποντα (την αφεντιά μου). Κάτι είχα μυριστεί όταν του ‘δινα το εξιτήριο. Με είχε ρωτήσει «γιατρέ πίνεις;». Τι να του πω Γιάννη που δεν έπινα (και δεν πίνω); Του ‘πα «ε, καμιά φορά…» και μετά το ξέχασα.
Εκείνος όμως το θυμήθηκε και στα χέρια του τώρα είχε το πιο μεγάλο μπουκάλι κρασί που είχα δει ποτέ. Μια πεντόλιτρη νταμιτζάνα με κοκκινέλι. Αφού χωρίσαμε, εκείνος ικανοποιημένος κι εγώ αμήχανος (τι να το ‘κανα τόσο κρασί;), ξαφνικά τα χρειάστηκα.
Συνειδητοποίησα ότι μέρα μεσημέρι, σε κεντρικό δημόσιο νοσοκομείο, φάτσα-κάρτα στην είσοδο, ένας τύπος με άσπρη ποδιά (προφανώς γιατρός, ακουστικά στην τσέπη και τέτοια), κρατούσε με τα δύο χέρια μια τεράστια νταμιτζάνα με κρασί, δεν μπορούσε να την κρύψει, δεν μπορούσε καλά καλά να την κρατήσει.
Το ‘βαλα στα πόδια Γιάννη. Τσακίστηκα να φτάσω στο ασανσέρ στην άκρη του διαδρόμου, να εξαφανιστώ. Τα κατάφερα πάντως. Στο ασανσέρ κανένας, στο διάδρομο του δεύτερου κανένας. Ωραία.
Άφησα τη μπουκάλα, έβγαλα τα κλειδιά, άνοιξα το ερμάρι, βούτηξα πάλι τη μπουκάλα και πριν προλάβω να την καταχωνιάσω, να ησυχάσω, να μην εκτίθεμαι άλλο (να την πάρω μετά βρε αδερφέ, όταν θα ‘φευγα, χωρίς ποδιά), άνοιξες την πόρτα του γραφείου. Έκλεισες το ένα μάτι, σήκωσες το άλλο φρύδι και είπες πονηρά «και δεν σου φαινότανε!».
Και βέβαια δεν μου φαινότανε Γιάννη, αφού δεν έπινα (και δεν πίνω).
Και τώρα έφυγες Γιάννη κι εγώ μετάνιωσα που δεν έπινα (και δεν ήπιαμε μαζί τη νταμιτζάνα) και μετανιώνω που δεν πίνω, να ξεχνάω τουλάχιστον ότι έφυγε η Σοφία, ότι έφυγες εσύ, να μην αγωνιώ ποιος άλλος θα φύγει.
Και τώρα έφυγες Γιάννη, ανάθεμα την ώρα, ανάθεμα και τον ιό που σε πήρε και ούτε στην κηδεία σου δεν επιτρέπει να παραβρεθώ.
Όμως Γιάννη εκεί που πας, να περιμένεις.
Διότι μπορεί να μην έπινα και να μην πίνω, αλλά θα πιω.
Κανείς δεν την γλυτώνει Γιάννη, όλοι θα πιούμε.
Αυτή τη φορά όμως θα πιούμε μαζί. Στο χρωστάω».
Συλλυπητήρια του Προέδρου της Βουλής
Τα θερμά του συλλυπητήρια εξέφρασε ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Κώστας Τασούλας, προς την οικογένεια του Γιάννη Μητρόπουλου, γιατρού καρδιολόγου, στελέχους της Υγειονομικής Υπηρεσίας της Βουλής, που απεβίωσε το απόγευμα της Παρασκευής νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
«Ο γιατρός Γιάννης Μητρόπουλος υπήρξε διακεκριμένος επιστήμων, καλός οικογενειάρχης και άξιος συνεργάτης στην Υγειονομική Υπηρεσία της Βουλής, έχοντας επί σειρά ετών προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες σε υπαλλήλους και βουλευτές. Η απώλειά του μας συγκλονίζει όλους -τόνισε ο κ. Τασούλας- καθώς ήταν πάντα δίπλα σε όποιον τον χρειάστηκε και ανθρώπινα και επιστημονικά».
Πηγή
Author:
