Όταν επέλεξα το σπίτι που ζω έως και σήμερα, διάλεξα την αυτονομία κι έναν μικρό κήπο αντί του lux διαμερίσματος με την πανοραμική θέα στον Θερμαϊκό. Φυσικά έπαιξε ρόλο και το οικονομικό, αλλά πάντα πίστευα ότι οι πολυκατοικίες δεν είναι το ιδανικό project κατοικίας για τους ανθρώπους, σίγουρα όχι για μένα. Αφού ασχοληθήκαμε πρώτα με το εσωτερικό, το βάψιμο, την επίπλωση, τις ηλεκτρικές συσκευές, αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το εξωτερικό του σπιτιού. Είχαμε στη διάθεσή μας δυο μικρά παρτέρια κι ένα μικρό προκήπιο ως προέκταση της βεράντας. Για παιχνίδι βάφτισα το κάθε ένα από τα τρία σημεία με τα ονόματα των παιδιών μου, για να τα βάλω στο παιχνίδι της περιποίησης και της παρέας μας έξω στην αυλή.
Στο ένα σημείο τα πράγματα ήταν προφανή από τον προηγούμενο ενοικιαστή: κούρεμα της αγριάδας και περιποίηση δυο γιασεμιών. Στο κενό παρτέρι που ήταν πιο κοντά στο σπίτι, φυτέψαμε αρωματικά για το φαγητό, βασιλικό, δενδρολίβανο, θυμάρι, δυόσμο. Στο παρτέρι που ήταν εμφανές από το δρόμο, διαλέξαμε τα λουλούδια. Έχοντας ακόμα καλές ή έστω στοιχειώδεις σχέσεις με τον πατέρα μου, του ζήτησα να το αναλάβει εκείνος. Φύτεψε 5 τριανταφυλλιές και 2 γαρδένιες που επίμονα του ζήτησα, αν και με αποθάρρυνε ότι δε θα ανθίσουν στο χώμα παρά μόνο σε ντενεκέ. Βάλαμε κι ένα αυτοποτιζόμενο σύστημα, για να μην εξαρτώνται τα καημένα τα φυτά από το δικό μου χρόνο, που αναλόγως την περίοδο του έτους μπορεί να με υποχρέωνε σε 16ωρη εργασία, άρα μειωμένη διάθεση και τυπικότητα για πότισμα.
Το χώμα απ’ όσα μου έλεγαν οι πιο γνώστες, ήταν ξεκούραστο και πρόσφορο για ανθοφορία. Όπως φαντάζεστε, το ξεκούραστο χώμα δεν περίμενε μόνο να υποδεχτεί τα καλλωπιστικά και τα αρωματικά μας, ήταν επίσης ιδανικό πεδίο για αγριόχορτα, ξέρετε τα ακάλεστα φυτά που φυτρώνουν μόνα τους σαν τους αναξιοπαθούντες που εμφανίζονται εκεί που σερβίρεται δωρεάν μπουφές, για να εξασφαλίσουν ως παρείσακτοι ένα μεζέ ή σε άλλες περιπτώσεις ένα πλήρες γεύμα. Το εντυπωσιακό με τα αγριόχορτα είναι οι πολύ μικρές ανάγκες που έχουν καθώς βέβαια και η τεράστια ποικιλία τους.
Τις τριανταφυλλιές μου περικύκλωναν πολλά διαφορετικά είδη αγνώστων σε μένα φυτών που ερχόντουσαν σε διαφορετικά πλάτη, ύψη και χρώματα, να ρουφήξουν τα θρεπτικά συστατικά που προόριζα για να δω σύντομα άσπρα και κόκκινα και ροζ ρόδα, όπως επίσης για να επικρατήσω του πατέρα μου βλέποντας λευκές γαρδένιες, ολάνθιστες και μυρωδάτες. Αντί των κηπουρικών μου στόχων έβλεπα πολύ συχνά τα μικρά κακορίζικα αγριόχορτα να επιτίθενται στον κήπο μου και ειδικά τις ημέρες που δούλευα υπερβολικά πολλές ώρες, να τον κατακτούν και να μαραζώνουν τον οικογενειακό στόχο της ανθοφορίας.
Η πρώτη σχεδόν αντανακλαστική σκέψη μου ήταν να προσλάβω έναν κηπουρό. Για να είμαι ακριβέστερος, καθώς το συνολικό εμβαδόν του κήπου μου είναι ελάχιστο, το να προσλάβω κηπουρό είναι υπερφίαλη δήλωση, οπότε πιο πολύ θα ταίριαζε να δώσω ένα μικρό ποσό στους κηπουρούς που φρόντιζαν τους μεγάλους κήπους των γειτόνων μου, ώστε να με βοηθήσουν έναντι μικρού αντιτίμου να συντηρήσω μια αξιοπρεπή εικόνα της εισόδου του σπιτιού μου. Κάτι μέσα μου όμως αντέδρασε, γιατί να προσθέσω ένα ακόμα, έστω και μικρό, πάγιο έξοδο στον οικογενειακό προϋπολογισμό και τελικά γιατί να αποχωρήσω ηττημένος από τη μάχη με κατώτερους γήινους οργανισμούς;
Έβαλα ένα στοιχειώδες πρόγραμμα, πήρα ένα ζευγάρι γερά γάντια και κάτι μικροεργαλεία, ένα σκαλιστήρι, ένα φτυαράκι, όλα μικρού μεγέθους κι εύχρηστα. Ανακάτευα το χώμα, δημιουργούσα χώρο γύρω από τα λουλούδια μου και ξερίζωνα τα πολλά και διαφορετικά αγριόχορτα αφήνοντας ελεύθερο χώρο πάνω και κάτω από το χώμα του κήπου. Ταυτόχρονα παρατηρούσα τα είδη των αντιπαθητικών φυτών. Άλλα ήταν πολύ εύκολα στο ξεπάτωμα, αλλά πιο δυνατά ήθελαν ισχυρό τράβηγμα και με τα δυο χέρια, άλλα τσιμπούσαν κι ερέθιζαν το γυμνό δέρμα στη επαφή μαζί του κι άλλα ήταν καμουφλαρισμένα γιατί φαίνονταν όμορφα με μια υποψία ανθοφορίας σε σημείο να με μπερδεύουν, αν είναι όντως αγριόχορτα ή αν τα φυτέψαμε κάποια στιγμή που δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου.
Όποτε ήμουν τυπικός στο πρόγραμμα περιποίησης των οικογενειακών φυτεμάτων κέρδιζα τη μάχη, έβλεπα τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων να ανθίζουν και να ευωδιάζουν, ενώ και οι δυο γαρδένιες μου γέμισαν άνθη ολόλευκα και μυρωδάτα σε μια ακόμα επιβεβαίωση μου απέναντι στο συντηρητικό και αποθαρρυντικό πατέρα μου. Όποτε η δουλειά ή η τεμπελιά με έπαιρναν από κάτω, περνούσα δίπλα από το παρτέρι αγνοώντας το, μέχρι που μια Κυριακή το έβλεπα πνιγμένο στα παρείσακτα αγριόχορτα που αποδείκνυαν εμπράκτως πως η δική τους αυτόματη φυσική συνέπεια νικούσε όλο και πιο συχνά τη δική μου παρέκκλιση των υποχρεώσεων μου.
Είναι καθημερινή δουλειά έστω και με ελαστικό ωράριο να ασχολούμαστε με τα «φυτά» μας. Δεν έχουμε πάντα την υπομονή ή τη διάθεση αλλά είναι ένας τρόπος ζωής που μακάρι να τον είχαμε διδαχθεί από μικροί, αυτό θα τα έκανε όλα πιο εύκολα. Το δύσκολο είναι να αναλάβεις έναν παρατημένο κήπο, ένα δηλητηριασμένο υπέδαφος και μάλιστα με πενιχρές γνώσεις και μέσα όπως εγώ. Είναι σοφότερο να μην αφήσεις το πράγμα να φτάσει εκεί, είναι αποτελεσματικότερο να προλαβαίνεις τα αγριόχορτα μικρά, να τους κόβεις τον αέρα νωρίς, όσο είναι αδύναμα και λίγα. Είναι δική σου δουλειά. Και δική μου. Και όλων μας. Σαν τη Δημοκρατία ας πούμε.
Πηγή
Author: kiousisq
