Η φετινή επέτειος μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έγινε άλλη μια αφορμή για να αναδειχθεί το σύνδρομο πόλωσης που διακατέχει την ελληνική κοινωνία. Σαν να μην έφτανε το τοξικό κλίμα που παράγουν οι «ψεκασμένοι» συνωμοσιολόγοι, αρνητές της πανδημίας, από τη μια, και οι ακραία φοβικοί, εμμονικοί τιμητές της παραμικρής απόκλισης από το πρωτόκολλο κορoνο-ορθότητας, από την άλλη, ήρθε και η επέτειος της φοιτητικής εξέγερσης του ’73 για να υπενθυμίσει πόσο περιθωριακός είναι οποιοσδήποτε λόγος επιχειρείται να αρθρωθεί έξω από το απλουστευτικό πλαίσιο της πόλωσης.
Ετσι, η περίπτωση να τασσόταν κανείς κατά της διεξαγωγής της πορείας στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, δεχόμενος λογικά ότι κάθε μαζική συνάθροιση σε περίοδο επιδημικής έξαρσης συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, και ταυτόχρονα να θεωρεί συνταγματική εκτροπή την απόφαση του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας να απαγορεύσει τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις στο επετειακό τριήμερο, αυτή η περίπτωση μοιάζει απίθανη.
Αν δέχεσαι, δηλαδή, την προφανή επιστημονική αλήθεια, ταυτίζεσαι διά μιας με το κυβερνητικό αφήγημα, κι αν διαμαρτυρηθείς για την α λα καρτ τήρηση του Συντάγματος είσαι εκτός πραγματικότητας, αιθεροβάμων «δικαιωματιστής» που δεν βλέπει το μείζον διακύβευμα της δημόσιας υγείας. Σαν η έκτακτη συνθήκη της πανδημίας να δικαιολογεί κάθε μέτρο ακόμη κι εκτός συνταγματικής νομιμότητας και σαν το «αγωνιστικό πρωτόκολλο» να τίθεται υπεράνω της κοινωνικής ευθύνης σε μια στιγμή σοβαρής υγειονομικής κρίσης.
Η στρατιωτική επιχείρηση από ξηράς και αέρος που εκτυλίχθηκε στο κέντρο της Αθήνας στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν μια επιχείρηση προάσπισης της δημόσιας υγείας ή επίδειξη δύναμης μιας κυβερνητικής εξουσίας που, απογυμνωμένη από αξιοπιστία (βλέπε μηδενική στήριξη του ΕΣΥ, άνευ όρων άνοιγμα του θερινού τουρισμού), αδυνατεί να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητα αυστηρής τήρησης των υγειονομικών μέτρων και καταφεύγει αποκλειστικά στην καταστολή;
Από την άλλη, η επιμονή ενός τμήματος της Αριστεράς για τη διεξαγωγή της καθιερωμένης επετειακής πορείας, εν μέσω δραματικής επιδημικής έξαρσης, μαρτυρεί μια στάση που λίγο απέχει από εκείνη των παπάδων που διαμηνύουν ότι δεν θα ανεχτούν κλειστές εκκλησίες τα Χριστούγεννα.
Αποτυπώνει, ουσιαστικά, όχι μια πολιτική ποιότητα αλλά μια άλλη μορφή θρησκευτικότητας ένα άλλο σύστημα πίστης. Δεν γίνεται να διαμαρτυρόμαστε ώς χθες για τις λιτανείες και το κουταλάκι της Θείας Ευχαριστίας, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά ως παραλογισμό και καθεστώς προνομιακής εξαίρεσης της Εκκλησίας κι από την άλλη να μη δεχόμαστε ότι σε αυτή την επέτειο του Πολυτεχνείου, κατ’ εξαίρεση και για λόγους σύνταξης με τους ευάλωτους συνανθρώπους και συμπολίτες μας, δεν θα κατέβουμε σε πορεία.
Στις έκτακτες συνθήκες, στις κρίσιμες συγκυρίες, αποκαλύπτονται όλα όσα σκεπάζει η πέτσα της κανονικότητας, ακριβώς γιατί αυτή διαρρηγνύεται. Κι εκεί ακριβώς κρινόμαστε όλοι, πολίτες και πολιτικοί, από τη στάση και τις επιλογές μας. Ή θα στρατευτούμε με τον ορθό λόγο και θα βγούμε από τις «ευκολίες» μας ή θα εκτονωνόμαστε, παίζοντας ο καθείς το βιολί του δικού του συστήματος πίστης.
* καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια
Πηγή
Author:
