«Εξαϋλωμένη νύχτα» του Σένμπεργκ σε σκηνική υλοποίηση Θέμελη Γλυνάτση
Αποτελέι ένα κομμάτι οπτικοακουστικού θεάτρου που, καθώς συνδυάζει μουσική, εικαστική γλώσσα, κίνηση και ποιητικό λόγο, λειτουργεί ως video art. ● Αφιέρωμα στον Σισιλιάνο και τον Μπετόβεν από την ΚΟΑ.
Η φθινοπωρινή καραντίνα της πανδημίας ανέκοψε στο ξεκίνημά της την καλλιτεχνική περίοδο 2020/21 της Εθνικής Λυρικής Σκηνής: ελάχιστα μετά την επετειακή αναβίωσή της «Μαντάμα Μπατερφλάι» για τα 80χρονα του θεσμού, μπήκε υποχρεωτικά ένα «στοπ» στις ζωντανές παραστάσεις αλλά η προσφορά συνεχίζεται στο διαδίκτυο.
Στις 9/12/2020 ξεκίνησε το Γ′ Διαδικτυακό Φεστιβάλ της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ υπό τον τίτλο «Η μουσική του λόγου / Ιστορίες μικρού μήκους» με πρώτη παραγωγή την «Η εξαϋλωμένη νύχτα» του Σένμπεργκ.
Πρόκειται για ένα κομμάτι οπτικοακουστικού θεάτρου που, καθώς συνδυάζει μουσική, εικαστική γλώσσα, κίνηση και ποιητικό λόγο, λειτουργεί ως video art. Η υποδειγματικά υλοποιημένη πρόταση του σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση οπτικοποιεί δραματουργικά την «υπόθεση» της υστερορομαντικής σύνθεσης του Σένμπεργκ, η οποία αποδίδει μουσικά το φερώνυμο ποίημα του Γερμανού ποιητή Ρίχαρντ Ντίμελ (1863-1920), μια ιστορία διχαστικά τραυματισμένου έρωτα που επουλώνεται με τη συγχώρεση.
Το όλον ρέει ως βωβό, θεατρικό θέαμα διατυπωμένο με –ας το πούμε έτσι- στοιχεία «μαγικού ρεαλισμού» που υπηρετούν στενά την αφήγηση. Είναι ευανάγνωστα αρθρωμένο σε παραγράφους, εκτυλίσσεται με κινησιολογικό και εικαστικό ειρμό, και τροφοδοτεί αμείωτα το ενδιαφέρον με αλλεπάλληλες εκπλήξεις και ερεθίσματα τόσο σε εικαστικό επίπεδο όσο και σε ψυχολογικό.
Στην υλοποίηση της εφευρεμένης σκηνικής δραματουργίας του Γλυνάτση συνέπραξαν δημιουργικά οι Αλεξία Θεοδωράκη (σκηνικά/κοστούμια), Στέλλα Κάλτσου (φωτισμοί), Μάριος Γαμπιεράκης και Χρυσούλα Κοροβέση (οπτικά εφέ, animation). Τα πρόσωπα της ποίησης του Ντίμελ ενσάρκωσαν ως αντιεξιδανικευτικά «καθημερινοί» άνθρωποι -ούτε χορευτές με τέλεια σώματα, ούτε ιδανικοί εραστές- οι Μαρία Παρασύρη (Γυναίκα), Θανάσης Δόβρης (Ανδρας), Θέμελης Γλυνάτσης (Αγνωστος άνδρας) Μιχάλης Δόβρης (Παιδί). Οι άμεσες ή/και έμμεσες εικαστικές αναφορές/καταβολές σε έργα των Μπιλ Βαϊόλα, Μαγκρίτ, Μουνκ, Χόπερ κ.λπ. εμπλούτισαν το θέαμα με συμφραζόμενα χαρίζοντας του περισσότερο βάθος στη συγκινησιακή πρόσληψη.
Τη μουσική του Σένμπεργκ στην αυθεντική εκδοχή για σεξτέτο (1899) έπαιξαν οι Αργυρώ Σειρά, Στέλλα Καρυτινού (βιολί), Ηλίας Σδούκος, Πάτρικ Εβανς (βιόλα), Αλέξανδρος Μποτίνης, Μαρίνα Κολοβού (τσέλο) υπό τον αρχιμουσικό Στάθη Σούλη.
Η ερμηνεία τους ήταν αξιοπρεπής, ελεύθερη ολισθημάτων, ωστόσο δεν διέθετε επαρκώς την κάθετη, σε βάθος επεξεργασμένη διάπλαση και το φινίρισμα της λεπτομέρειας που θα υποστήριζαν γλαφυρά την αφηγηματική της συνοχή και λειτουργικότητα ως βάση του θεάματος. Μια ωραία, συγκινητική, εικαστικά ψαγμένη δουλειά, που σέβεται το πρωτογενές υλικό της και τον θεατή/ακροατή. Μην τη χάσετε!
Η ΚΟΑ αφιερώνει στις επετείους Σισιλιάνου και Μπετόβεν
Οι μουσικοί του «Ελβετικού τρίο με πιάνο» ερμηνεύουν το «Τριπλό κοντσέρτο» του Μπετόβεν συνοδευόμενοι από την ΚΟΑ υπό τον Λουκά Καρυτινό
Στις 9/12/2020, μέσω της πλατφόρμας Megaron Online, αναμεταδόθηκε διαδικτυακά συναυλία της ΚΟΑ υπό τον νέο της καλλιτεχνικό διευθυντή Λουκά Καρυτινό αφιερωμένη στην εκατονταετία από τη γέννηση του Γιώργου Σισιλιάνου (1920-2005) και στα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν (1770-1827).
Αρθρωμένες ως σουίτα οι «Οκτώ παιδικές μινιατούρες» του Σισιλιάνου είναι μια διανοητικά αισθητικοποιημένη μετάπλαση στιγμών της παιδικής του ζωής. Η γραφή τους ισορροπεί ανάμεσα στην ενθυλάκωση οικείων ακουσμάτων, σε αναπόδραστες, προφανείς αναφορές στους Ραβέλ, Προκόφιεφ κ.λπ., και στις επιταγές της μουσικής πρωτοπορίας των ελληνικών ’60s.
Η καταφανώς φροντισμένη εκτέλεση υποστήριξε άριστα το έργο, συμπληρώνοντας μια χρήσιμη ψηφίδα στο γεμάτο κενά μωσαϊκό της γνωριμίας με τον εγχώριο μουσικό μοντερνισμό. Ακολούθησε το «Τριπλό κοντσέρτο για βιολί, τσέλο, πιάνο και ορχήστρα» του Μπετόβεν με το σύνολο «Ελβετικό τρίο με πιάνο» (ίδρ. 1998).
Η βιολίστρια Αντζελα Γκολούμπεβα, ο τσελίστας Τζόελ Μαρόζι, και ο πιανίστας Μάρτιν Λούκας Στάουμπ πιστεύουν –και το υποστηρίζουν έμπρακτα!- ότι πρέπει να δίδεται η εντύπωση ενός σολίστ, που είναι ένα τρίο με πιάνο. Αλλωστε αυτό υπαγορεύει και η μπετοβενική παρτιτούρα, αντιμετωπίζοντας τα τρία σολιστικά όργανα ως σύνολο μουσικής δωματίου, βάζοντάς τα να συνδιαλέγονται συνεχώς στενά μεταξύ τους και προς την ορχήστρα.
Συνοδευόμενοι από την ΚΟΑ υπό τη δυναμική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού που τους άφηνε πάντα επαρκή χώρο να αναπτύξουν εκφραστικά το παίξιμό τους, οι τρεις μουσικοί πρόσφεραν μια στρωτή, υψηλής μουσικότητας εκτέλεση.
Δοσμένη με αβίαστη δεξιοτεχνία η ωραία, σαγηνευτικά ρευστή μελωδική φραστική περνούσε από όργανο σε όργανο δίχως το παραμικρό χάσμα, προσδίδοντας στο ακρόαμα εσωτερική συνοχή και ενότητα.
Πηγή
Author: Γιάννης Σβώλος
