«Να αφήσουμε το σινεμά ελεύθερο να υπάρχει»

Μοιραστειτε το

Η σκηνοθέτις της πολυβραβευμένης «Bella», που διακρίθηκε με Χρυσό Διόνυσο και στο φετινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, μοιράζεται εντυπώσεις από το θεαματικό παρόν της.

Η Θέλγια Πετράκη δεν έκανε την έκπληξη με τη βράβευσή της με τον Χρυσό Διόνυσο στο φετινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (μαζί με τέσσερα ακόμα βραβεία, Γυναικείας Ερμηνείας στην Ελενα Τοπαλίδου, Φωτογραφίας στον Μανού Τιλίνσκι, Κοστουμιών στη Βασιλεία Ροζάνα, Μακιγιάζ στην Ιωάννα Λυγίζου).

Δεν έκανε την έκπληξη, γιατί η πορεία της ξεκίνησε το 2012 με το μικρού μήκους «Pray» με πρεμιέρα στο Παλμ Σπρινγκς και συνεχίστηκε, με ολοένα ανοδικά βήματα, με το «Helga Är I Lund», το 2016, με ντεμπούτο στο Clermont Ferrand, με το μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ «Εγώ και οι Αλλοι», του 2015, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στο Εθνογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, αλλά και με την παγκόσμια πρεμιέρα της «Bella» στο περίοπτο διεθνές φεστιβάλ Visions du Reel 2020 της Ελβετίας, όπου και κέρδισε ειδική μνεία, και στο θρυλικό φεστιβάλ Oberhausen της Γερμανίας. Η ταινία διαγωνίζεται επίσης για τα βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας-Νύχτες Πρεμιέρας.

Από την άλλη πλευρά, το ενδιαφέρον με το οποίο περιμέναμε την ταινία της δεν προεξοφλούσε και τη μεγάλη συγκίνηση που νιώθει κανείς βλέποντάς την, τον θαυμασμό για ένα ξεχωριστό τεχνικό επίτευγμα, το συνεχές χαμόγελο για το αδιόρατο χιούμορ, την πιστή απόδοση της πνευματικής, ψυχικής και… ερωτικής κατάστασης μιας γυναίκας στην Αθήνα του ’86, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, συμπαρασύροντάς την, ενώ δεν ξέρει αν έχει «το νεύρο που χρειάζεται η εποχή». Η «Bella» πατά πάνω στα (πραγματικά) γράμματα της Ανθης.

Είμαστε στην Ελλάδα, το 1986-1987, λίγο πριν από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, λίγο πριν από το τέλος του ψυχρού πολέμου. Στα μάτια της Ανθης η χώρα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει και μαζί τους ο Χρήστος μοιάζει να αλλάζει κι αυτός.

«Ηταν μια δουλειά για όλους πάρα πολύ δύσκολη», λέει η Θέλγια Πετράκη, μιλώντας για το πώς αποδόθηκαν η εποχή και το ύφος, με πιστότητα αλλά χωρίς καμία επιτήδευση. «Συμφωνήσαμε με την Ιωάννα Λυγίζου να κάνει ένα μακιγιάζ που να μη φαίνεται επαγγελματικό και στιλιζαρισμένο. Στην ίδια κατεύθυνση, με τη Βασιλεία Ροζάνα θέλαμε τα κοστούμια να μην είναι στημένα, να μη φαίνονται κοστούμια, αλλά να δίνουν την αίσθηση του καθημερινού, του οικείου, του ανθρώπου εκείνης της εποχής.

Ο Μανού Τιλίνσκι πειραματίστηκε με διάφορες κάμερες και άλλαζε τη μία με την άλλη σαν ταχυδακτυλουργός. Δουλέψαμε σκληρά στο γύρισμα αλλά ακόμα πιο σκληρά στο ποστ όπου ήμουν διαρκώς από πάνω γιατί πίστευα ότι για να πετύχει αυτό το πείραμα, όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια. Εν τω μεταξύ, η Ελενα Τοπαλίδου μάς χάρισε όχι μόνο την υπέροχη ερμηνεία της, αλλά και αυτή τη μοναδική, γλυκιά και σαγηνευτική αύρα της. Νιώθω τυχερή που όλοι αυτοί οι άνθρωποι δέχτηκαν να δουλέψουν μαζί μου».

Η Ελενα Τοπαλίδου, βέβαια, είναι καθοριστική παρουσία στην ταινία: «Οσο έγραφα το voice over της ταινίας», εξηγεί η Πετράκη, «το άκουγα με τη φωνή της Ελενας. Δεν μπορούσα να το φανταστώ αλλιώς. Η Ελενα ήρθε μια ημέρα στην πρόβα και απλώς το ηχογραφήσαμε. Στη συνέχεια, η Μυρτώ Καρρά, η μοντέζ μας, έχτισε τον ρυθμό όλης της ταινίας γύρω από αυτό το voice over, το οποίο δεν είναι μια ακαδημαϊκή περιγραφή αλλά περισσότερο μια εξομολόγηση».

Το γεγονός ότι μια ταινία μυθοπλασίας, βασισμένη σ’ ένα πραγματικό υλικό, διαγωνίζεται και ως ντοκιμαντέρ, τι μας λέει για την εξέλιξη του ίδιου του είδους του ντοκιμαντέρ; «Δεν αλλάζει το ντοκιμαντέρ μόνο, αλλάζει το σινεμά και πρέπει να αλλάζει», λέει η Πετράκη. «Πολλοί δημιουργοί τού τώρα θεωρούν ότι δεν πρέπει να διαχωρίζεται το ντοκιμαντέρ από τη μυθοπλασία έτσι κι αλλιώς. Προτείνουν, λοιπόν, να αφήσουμε το σινεμά ελεύθερο να υπάρχει, χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να το βάλουμε σε κάποιο πλαίσιο. Βλέπουμε πολλά ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας ή το αντίθετο και αντιλαμβανόμαστε πώς αυτό το πάντρεμα κάνει τη διαδικασία πιο δημιουργική».

Προχωρώντας, πια, προς την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, η Θέλγια Πετράκη βάζει στόχους: «Αυτό που θέλω να προσφέρω στον θεατή είναι η ευκαιρία να σκεφτεί, να νιώσει και να χαθεί σε μια διαφορετική πραγματικότητα από τη δική του. Θέλω να διαχειριστώ το συναίσθημα, με έναν τρόπο που να μην υπερχειλίζει, να μη γίνεται μελό, αλλά από την άλλη να μην ακυρώνεται. Οι ισορροπίες σε κάτι τέτοιο είναι αρκετά λεπτές και αυτό είναι το μεγάλο μου στοίχημα».

Πηγή
Author: Λήδα Γαλανού

spot_img
spot_img
spot_img
spot_img

Σχετικα Αρθρα

Η δική μου αποτίμηση των χθεσινών εκλογών

Οι σχεδόν 215.000 πολίτες που συμμετείχαμε χτες στις εκλογές...

Μας ξαγρυπνά το όνειρο

Η ζωή μας είναι γεμάτη από όνειρα, όνειρα που...

Συλλήψεις υπουργών στον Νίγηρα, εκκενώνουν Γάλλοι και Ιταλοί

Ραγδαίες εξελίξεις μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα, που...

Απίστευτη αναλγησία από την μνημονιακότερη Κυβέρνηση …

Τους τελευταίους μήνες αυτή η υποταγμένη, μνημονιακότερη  κυβέρνηση των...