Ο Κώστας Αρζόγλου αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Σε μια εξομολόγηση ζωής στην «Εspresso», περιγράφει πώς η Κατίνα Παξινού τον «πήρε από το χέρι» στην παιδική του ηλικία και του έβαλε στον «μαγικό» κόσμο της υποκριτικής, τη στιγμή που ετοιμαζόταν να συμμετέχει στους Βαλκανικούς Αγώνες ως αθλητής του στίβου.
- Από τον
Βαγγέλη Καράλη
Μας περιγράφει άγνωστες ιστορίες που έζησε μαζί με τους Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκο Αλεξανδράκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ξετυλίγοντας το άλμπουμ της ζωής του, τη στιγμή που δηλώνει απογοητευμένος από την ελληνική τηλεόραση σήμερα.
Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση που βιώνουμε με την καραντίνα και τον κορωνοϊό;
Είναι ευκαιρία να κάνουμε όσα πράγματα δεν είχαμε κάνει, εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιμετωπίζω, γιατί στο γραφείο μου έχουν μαζευτεί τόσα βιβλία και θεατρικά έργα και τόσες ιδέες για νέα θεάματα, τα οποία καθυστερούσα, επειδή δεν προλάβαινα.
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια και πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Εδώ θα πω μεγάλη ιστορία: Ήμουν αθλητής του στίβου και το σχολείο με προωθούσε για τους Βαλκανικούς Αγώνες. Οι γονείς μου κατά τη διάρκεια των ατελείωτων προπονήσεων έφεραν έναν εξαιρετικό καρδιολόγο για να με εξετάσει, με σκοπό τους αγώνες. Ο γιατρός απεφάνθη ότι δεν θα έπρεπε να κάνω καθόλου γυμναστική, πόσο μάλλον να τρέχω. Ετσι με έκλεισαν για έναν μήνα σε μία βιβλιοθήκη, τόσο άντεξα, και έπειτα ίδρυσα ένα θεατρικό όμιλο, στον οποίο θα μαζευόντουσαν άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο. Νόμιζα ότι θα μαζευτούμε πολλοί, όμως τελικά ήμασταν τρεις! Ανέβασα ένα θεατρικό έργο στο κολέγιο, το «Κύκνειο άσμα» του Τσέχωφ. Ετυχε από σύμπτωση να δει την παράσταση η Παξινού -είχε έρθει να ρωτήσει για τις επιδόσεις του εγγονού της, του Αλέξανδρου (σ.σ.: Αντωνόπουλου)- και ο διευθυντής τής είπε ότι βρίσκονται όλοι στην παράσταση. Ετσι είδε την παράσταση και μου μίλησε κατόπιν 15 λεπτά κρατώντας μου τα χέρια. Κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι της και σιγά σιγά με ώθησε στη μαγεία της σκηνής, μπήκα στο Εθνικό Θέατρο, τότε Βασιλικό, και αφοσιώθηκα στο θέατρο. Αρα η Παξινού έπαιξε μεγάλο ρόλο.
Έχετε εργαστεί ως οικοδόμος, μεταφραστής, έμπορος και στατιστικολόγος. Πώς προέκυψαν αυτές οι δουλειές στη ζωή σας;
Ολες τις δουλειές που έχω κάνει τις έχω κάνει για να στηριχτεί το Ελεύθερο Θέατρο, γιατί από το ίδιο το Ελεύθερο Θέατρο ίσα ίσα βγάζαμε τα έξοδα για τα ενοίκια, για τους προβολείς κ.λπ. Δεν έφταναν τα χρήματα για να ζήσουμε κι έτσι έκανα όλες αυτές τις δουλειές. Σας ξέφυγε μία: σερβίριζα σε μία ταβέρνα.
Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκος Αλεξανδράκης είναι ορισμένα μόνο από το σπουδαία ονόματα με τα οποία έχετε συνεργαστεί. Πώς θυμάστε αυτούς τους θρύλους του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου;
Από όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους κρατώ στιγμιότυπα. Με τη Μελίνα σε γυρίσματα, όταν κάναμε διάλειμμα (είχα έναν μικρό ρόλο), με έπαιρνε αγκαζέ και καθώς παίρναμε τους δρόμους, με χαιρέταγαν οι περαστικοί, γιατί με γνώριζαν από το Ελεύθερο Θέατρο. Εκείνη δεν τη γνώριζαν, μόλις είχε πέσει η χούντα και έλεγε: «Να, αυτό μού λείπει, εμένα δεν με γνωρίζει κανείς». Για την Ελλη τι να πρωτοθυμηθώ, τη θαύμαζα και την παρακολουθούσα πώς έπαιζε μέχρι να βγω εγώ σε μία παράσταση που παίζαμε μαζί, εκείνη έλεγε έναν μονόλογο προς το κοινό, εγώ την έβλεπα από την κουίντα. Οταν τέλειωσε τη σκηνή, της είπα ότι το έλεγε διαφορετικά από άλλες φορές. Μου απάντησε: «Το ταλέντο είναι να ξέρεις να κόβεις». Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ… Με τον Δημήτρη πίναμε πολύ. Επινα κι εγώ τότε. Κάποια στιγμή, ξημερώματα, ερχόμαστε σπίτι μου και μου ζήτησε, όντας μεθυσμένος, να πάρει ένα τηλέφωνο. Πήρε την Αλίκη 5 το πρωί και σε έντονο ύφος τής έλεγε διάφορα. Δεν άκουγα τι απαντούσε εκείνη, μόνο τον Δημήτρη άκουγα. Καταλάβαινα από τα συμφραζόμενα. Θαύμασα την ετοιμότητά της, την υπομονή της, το μυαλό της. Οταν, έπειτα από χρόνια, δουλέψαμε με την Αλίκη στις επιχειρήσεις Λεμπέση, της ανέφερα το περιστατικό και μου έλεγε με τις ώρες για τη σχέση της με τον Δημήτρη. Τη θαύμασα πολύ, θυμάμαι, μια βραδιά στην Αλεξανδρούπολη, όταν, προτού βγούμε να παίξουμε, μου είπε να κάνω πίσω, να μη βγω. Φώναζε να έρθει ο ταμίας του θεάτρου και όταν ήρθε τον ρώτησε πόσοι άνθρωποι έμειναν εκτός θεάτρου, γιατί η Αλίκη πάντα είχε ουρές και δεν χώραγε ο κόσμος να μπει. Της είπε «διακόσιοι». Του απάντησε: «Τότε γιατί είναι κενές δύο θέσεις; Στη δική μου πλάτη δεν θα βγάζεις πουρμπουάρ». Και εννοούσε ότι ο ταμίας έλεγε πως «δεν έχουμε θέσεις, είμαστε γεμάτοι στον κόσμο» για να του δώσουν πουρμπουάρ και να πει με αυτό που έλεγε ότι έμειναν κενές δυο θέσεις και εκείνη το είδε. Τη θαύμασα πολύ. Για τον Αλέκο θα πω ότι πιο γενναιόδωρο πλάσμα δεν γνώρισα στη ζωή μου. Παίζαμε στο «Madama Butterfly» και χαιρόταν περισσότερο για τη δική μου επιτυχία παρά για τη δική του. Τον θαύμασα πολύ όταν μου είπε ότι όταν ήταν νέος έκανε 14 παραστάσεις την εβδομάδα, δηλαδή έπαιζε δύο διπλές την ημέρα, κάθε μέρα. Από τις 9 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα έκανε πρόβες για την Επίδαυρο και μετά έπαιζε διπλή παράσταση. Μετά την παράσταση έκανε γύρισμα σε ένα στούντιο, το οποίο είχε τόση υγρασία, ώστε όταν μίλαγαν άχνιζαν και έτσι έβαζαν παγάκια στο στόμα και με το που έλεγε ο σκηνοθέτης «Πάμε!», έφτυναν τα παγάκια.
Σήμερα πώς κρίνετε τους νεότερους ηθοποιούς. Υπάρχουν σταρ στις μέρες μας;
Νομίζω ότι σταρ γίνονται άνθρωποι που δεν είναι ηθοποιοί ή όπως έλεγε η Λαμπέτη: «Αυτοί είναι πράκτορες από άλλο επάγγελμα». Ομως, υπάρχουν πολύ σπουδαία ταλέντα, που δεν αναφέρω, γιατί φοβάμαι πως θα ξεχάσω κάποιους. Αυτό που πρέπει να προσέξουν είναι πως η δουλειά μπροστά στην οθόνη μπορεί να μοιάζει με αυτή του θεάτρου, αλλά δεν είναι. Είναι «συγγενείς», αλλά μακρινοί.
Από τις δεκάδες πετυχημένες σειρές που έχετε πρωταγωνιστήσει, ποιες ξεχωρίζετε και γιατί;
Κατά 99%, η τηλεόραση χρησιμοποιεί πράγματα που έχουμε δοκιμάσει στο θέατρο, ουσιαστικά είναι δάνειο. Χρησιμοποιεί όσα έχουμε στις «αποσκευές» μας. Στα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», τολμώ να πω, υπάρχουν στιγμές που απαιτήθηκαν πράγματα που δεν είχα δοκιμάσει στο θέατρο, αλλά αυτό είναι το 1%. Από τις καθημερινές σειρές, που έχουν άλλο ρυθμό παραγωγής, ξεχωρίζω το «Βέρα στο δεξί».
Την τηλεόραση σήμερα πώς την κρίνετε; Γίνεται καλύτερη ή χειρότερη όσο περνούν τα χρόνια;
Χειρότερη, σίγουρα. Γιατί νομίζουμε ότι όσο πιο μαζικό είναι το μέσο πρέπει να είναι και χειρότερης ποιότητας; Η ποιότητα χειροτερεύει κάθε μέρα. Οσο πιο «κίτρινο» είναι κάτι τόσο πιο μεγάλη ακροαματικότητα θα έχει. Δεν είναι ωραίο αυτό και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο θα έπρεπε να έχει αισθητικό κριτήριο, όχι μόνο ποινικό.
Εχετε ζήσει μια γεμάτη ζωή, κάνοντας τέσσερις γάμους. Εάν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι στην προσωπική σας ζωή;
Δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί όταν έγινε κάτι υπήρχαν οι συνθήκες για να γίνει. Δεν μπορώ σήμερα, με άλλες συνθήκες, να κρίνω ό,τι έγινε τότε. Δεν θα το άλλαζα καθόλου. Ακόμα και τις στιγμές αλαζονείας μου θα τις συγχωρούσα, δεν θα τις άλλαζα, ενώ είναι ευκολότερο να πω σήμερα ότι, ναι, θα τις άλλαζα.
Σήμερα υπάρχει ο έρωτας στη ζωή σας;
Υπάρχει, αλλά δεν σας λέω τι είναι.
Εκτός από τις όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος, είχατε και μια μεγάλη περιπέτεια υγείας…
Είχα όγκο στον εγκέφαλο. Καλοήθης, αλλά σε τέτοιο δύσκολο σημείο που απαιτούνταν μεγάλη προσοχή. Η Έλενα Ακρίτα μού στάθηκε πολύ σε όλο αυτό, εξηγούσε σε όλους τους φίλους που ήταν εκεί στο νοσοκομείο. Ελεγα όσα θα έλεγα εγώ, αν μπορούσα. Ηταν πολύ ανθρώπινη η συμπαράστασή της.
Έχετε σκεφτεί να αποσυρθείτε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα ή αποτελεί για εσάς τρόπο ζωής και δύναμης;
Δεν έχω άλλο τρόπο να βλέπω τη ζωή: Ολα τα βλέπω μέσα από τα «γυαλιά» του θεάτρου. Έτσι λειτουργεί, είναι φύση του εαυτού μου. Είναι σαν να παραιτούμαι από τη φύση μου την ίδια.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθούμε στην πετυχημένη παράσταση «Με τη σιωπή», που έχει βραβευτεί και αγαπηθεί πολύ από το κοινό. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;
Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ο Γιώργος Λεμπέσης δεν είναι τυχαίο που πρωταγωνίστησε στα τρία σταυροδρόμια της ζωής μου. Μας πρότεινε με την Αλίκη το «Miss Pepsi», ενώ ετοιμαζόμασταν για άλλο, το «Madama Butterfly» και το «Με τη σιωπή», όπου ανακάλυψα τρία πράγματα που δεν τα ήξερα και μου έδωσε την ευκαιρία για άλλα πράγματα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας επαγγελματικά σχέδια;
Το μέλλον και τα μελλοντικά σχέδια είναι η δουλειά τους να είναι άδηλα, και τα σχέδια και το μέλλον. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι το να «ξεψαχνίζει» κανείς κάποιες στιγμές από τη ζωή του που την έχει ήδη ζήσει. Εν ολίγοις, το παρελθόν έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Πηγή
Author: Ch-newsroom
