Κινούνται ελεύθερα μονάχα όσοι παλαντζάρουν ανάμεσα στις αντιφατικότητες…

Μοιραστειτε το

© Rawpixelimages | Dreamstime.com

«Εξήντα χρόνια προόδου χωρίς αλλαγή» (πολιτικό σύνθημα)

Πλέον οι αποστάσεις έχουν μειωθεί όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης λειτουργεί στο μεγαλύτερό του ποσοστό ως μία ενιαία παγκόσμια κοινότητα. Αυτό σημαίνει πως μεταδίδονται σε πρωτοφανείς χρόνους, και με σχεδόν απόλυτο γεωγραφικό εύρος, τα πάντα. Από το άυλο χρήμα μέχρι τους διάφορους ιούς, όπως φέρ’ ειπείν ο κορονοϊός… Αλλά, και πως η πρόσβαση σε άλλους τόπους και στους πολιτισμούς τους είναι μία ανοιχτή υπόθεση. Είτε αυτό γίνεται συνειδητά (από επιλογή), είτε εξαναγκαστικά (από βίαιους εξωγενείς παράγοντες)… Αυτές οι νέες συνθήκες που χαρακτηρίζουν τους καιρούς μας δημιουργούν ευλόγως νέες θεωρήσεις, που απλώνονται από την άκριτη υπεράσπιση μέχρι τον έντονο σκεπτικισμό.

Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος κοσμοπολιτισμός εμφανίζεται από κάποιους να είναι μία πανάκεια στην οποία πρέπει να υποταχθούν όλοι. Αν το κάνουν, ισχυρίζονται, «δεν θα βγουν χαμένοι». Αυτός παρουσιάζεται σα να είναι μία μορφή μοδάτης διαφυγής για εκείνους που «ασφυκτιούσαν» στο παλαιολιθικό παρελθόν και που αισθάνονται πως «θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους» με βάση τα θέσφατα της νέας εποχής «κυνηγώντας την ευτυχία». Μα, όπως κάθε τι φιλελεύθερο, αφορά κυρίως σε αυτούς που μπορούν να έχουν ακόμα προνόμια. Όσο περνάει ο χρόνος αυτοί θα μειώνονται. Η τάση αυτή έχει ήδη αρχίσει να πραγματώνεται και ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού βιώνει πολλαπλή οπισθοχώρηση στο βιοτικό του στάτους.

Αυτό το άνοιγμα επηρεάζει, όμως, και με έναν άλλο τρόπο, γεννοβολώντας έναν ακόμα πόλο. Έτσι, για κάποιους το «να βγουν από το καβούκι τους» συνιστά πρόβλημα. Ακόμα και μία απλή συναναστροφή με κάθε τι το διαφορετικό, προκαλεί σύγχυση και φέρνει στο προσκήνιο άμυνες και τακτικισμούς. Η περιχαράκωση γίνεται δεύτερη φύση. Εξάλλου, μέσα στα σύνολα του πραγματικού κόσμου σμιλεύονται οι ατομικές στάσεις και νοοτροπίες και διαμορφώνονται εν τέλει οι προσωπικότητες. Οι διαδικασίες αυτές δεν είναι πάντα επιτυχημένες. Κάποιες φορές το πράγμα στραβώνει για τα καλά και μετά δεν γυρίζει πίσω… Πρακτικά, βαλτώνεις και συμμετέχεις σε περίγυρους στους οποίους καταργούνται όλα τα στεγανά και η άκομψη οικειότητα είναι η μόνη αυτοματοποιημένη συνήθεια. Γίνεται ο άλλος «δικός σου άνθρωπος», δίχως να σου έχει παραχωρήσει ο ίδιος αυτό το δικαίωμα και ενώ στην ουσία τον αντιμετωπίζεις και αυτόν ως πεδίο άσκησης των δικών σου συμπλεγμάτων. Ένα είδος βολικά κατασκευασμένου «δικού σου» ανθρώπου, σε μία σχέση μονόπλευρη, σχεδόν χειριστική… O φόβος για το καινούριο, καταστρέφει το παλιό…

Ένας προοδευτισμός που αλλοιώνει τα πάντα στο βωμό του εκσυγχρονισμού (που βολεύει τους λίγους) είναι εξίσου αποκρουστική και βλαβερή συνθήκη με έναν συντηρητισμό που απομονώνει (και φθείρει τους πολλούς). Είναι προτιμότερο να μην υπάρχει ασυδοσία, ούτε φοβικότητα, ταυτόχρονα. Και πώς επιτυγχάνεται άραγε αυτό; Κινούνται ελεύθερα μονάχα όσοι παλαντζάρουν ανάμεσα στις αντιφατικότητες… Καταλήγεις στα θεμέλιά σου, περιφρουρείς τις εστίες σου, στήνεις τους μηχανισμούς προστασίας και ύστερα κινείσαι ελεύθερα προς τα εμπρός. Εξασφαλίζεις πως κάθε βήμα θα είναι στέρεο και καλομελετημένο, έτσι ώστε να μπορείς να αφουγκράζεσαι τα πάντα και να μην κινδυνεύεις από τα ανοίγματα σου σε αυτά «τα πάντα». Η κοινωνική επαφή πάντα αναδεικνύει τις ατέλειες σου, μεν, αλλά πάντα σε κάνει να γνωρίζεις καινούρια πράγματα και να αναζητάς τη δική σου εκδοχή περί βελτιωσιμότητας… 

Πηγή
Author:

spot_img
spot_img
spot_img
spot_img

Σχετικα Αρθρα

Η δική μου αποτίμηση των χθεσινών εκλογών

Οι σχεδόν 215.000 πολίτες που συμμετείχαμε χτες στις εκλογές...

Μας ξαγρυπνά το όνειρο

Η ζωή μας είναι γεμάτη από όνειρα, όνειρα που...

Συλλήψεις υπουργών στον Νίγηρα, εκκενώνουν Γάλλοι και Ιταλοί

Ραγδαίες εξελίξεις μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα, που...

Απίστευτη αναλγησία από την μνημονιακότερη Κυβέρνηση …

Τους τελευταίους μήνες αυτή η υποταγμένη, μνημονιακότερη  κυβέρνηση των...