Όταν ανακοινώθηκε η δικαστική απόφαση που κήρυσσε τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση, χωρίς αστερίσκους και εισαγωγικά πλέον, τα γραφεία μας εδώ στο gazzetta.gr φωταγωγήθηκαν.
Μεταφορικά και ενδεχομένως κυριολεκτικά.
Όπως θα καταλάβατε και από τα σχόλια που συνοδεύουν το ρεπορτάζ, αντιμετωπίζουμε την 7η Οκτωβρίου 2020 ως εθνική εορτή.
Είθε να κηρυχτεί επίσημη αργία, για να μη ξεχάσουμε ποτέ ότι μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας ανέδειξαν μία συμμορία σε τρίτο «κόμμα», στην κοιτίδα της Δημοκρατίας.
Για να μη ξεχάσουμε ποτέ. Η Ιστορία απαγορεύεται να γίνει σιωπή.
Επιτρέψτε μας, τώρα, να περιαυτολογήσουμε.
Από την πρώτη κιόλας νύχτα που εμφανίστηκαν οι μαύροι λύκοι της Χρυσής Αυγής, εμείς ήμασταν -και παραμένουμε- το μοναδικό αθλητικό ΜΜΕ που πήρε ξεκάθαρη θέση εναντίον τους.
Ούτε μασήσαμε λόγια ούτε μιλήσαμε με μαλλιά στη γλώσσα ούτε βουτήξαμε τη γραφίδα στο μελανοδοχείο της διπλωματίας.
Ακόμη και σε κείμενα συναδέλφων που πρόσκεινται στη συντηρητική παράταξη, και προφανώς δεν είναι λίγοι, η κόκκινη γραμμή χαράχτηκε στο σωστό σημείο.
Δεν χωρούσαν ίσες αποστάσεις σε αυτή την εξίσωση. Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή άρχιζε εκεί που τελειώνει το δημοκρατικό τόξο και …ακόμα παραπέρα.
Εμείς (και ελάχιστοι άλλοι στο δημοσιογραφική πιάτσα) την αντιμετωπίσαμε ως εγκληματική οργάνωση πολύ πριν της κολλήσει αυτή την ατιμωτική ετικέτα στο κούτελο η ανεξάρτητη δικαιοσύνη.
Και κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, για να ανοίξουμε τα μάτια των 500 χιλιάδων «πλανημένων» ψηφοφόρων που την ψήφισαν και την ξαναψήφισαν και την ξαναψήφισαν μέχρι ναυτίας.
Η καταμέτρηση των Ευρωεκλογών του 2014 βρήκε 536.913 συμπολίτες μας να στέκουν υπερήφανοι δίπλα σε χιτλερικούς και φασίστες. Ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρούμε εμείς;
Περίπου τόσα ήταν και τα θύματα που θρήνησε η χώρα στον βωμό του Τρίτου Ράιχ στα χρόνια της κατοχής. Το τρίξιμο από τα κόκαλα των νεκρών ακούστηκε μέχρι τις Βρυξέλλες.
Δεν ήταν μία φτηνή κι ανέξοδη επιλογή, η συλλογική απόφαση αυτού του μαγαζιού να κρεμάσει κουδούνια στους κακοποιούς της Χρυσής Αυγής και να καταγγείλει τα καμώματά της σε όλους τους τόνους.
Μισό εκατομμύριο άνθρωποι, ένας στους είκοσι Έλληνες, είναι μία πελατεία διόλου ευκαταφρόνητη για οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης, ιδίως σε περίοδο οικονομικής ύφεσης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, το ακροατήριο μίας αθλητικής ιστοσελίδας δεν αποτελείται αποκλειστικά από τους αποφοίτους πανεπιστημίου ούτε είναι ασύμβατο με τα «ποιοτικά» χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.
Εμείς προτιμήσαμε να θωρακίσουμε τον δημοκρατικό χαρακτήρα του μαγαζιού και να περιχαρακώσουμε την κοινωνική φυσιογνωμία του, δίχως νερωμένους συμβιβασμούς και επιτηδευμένη θολούρα.
Διαλέξαμε να έχουμε στο άρμα μας όχι τους πολλούς, αλλά τους καλούς. Και πιστέψαμε εξαρχής, ότι οι καλοί είναι πολλοί.
Κατά κάποιον τρόπο, κερδίσαμε, σήμερα, και εμείς. Και εσείς μαζί μας.
Η σημερινή μέρα με τη λαϊκή κινητοποίηση ήταν, δίχως άλλο, μία ευχάριστη έκπληξη.
Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» πιθανότατα επηρέασε την τελική απόφαση και ώθησε τους έντιμους δικαστές να κλειδώσουν στο χρονοντούλαπο την νομικά αίολη αρχική εισήγηση της εισαγγελέως.
Όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος Μεράντζας (παρών σήμερα μεταξύ χιλιάδων άλλων στη συγκέντρωση-μαμμούθ έξω από το Εφετείο αν και κάτοικος Τζουμέρκων), «θα έρθουν καλύτερες μέρες, εάν βάλουμε καρφιά πάνω στους καναπέδες».
Παιδί της μεταπολίτευσης, ο Γιώργος με την πέτρινη φωνή και την καυτή καρδιά γαλουχήθηκε σε μία γενιά που ήξερε να διεκδικεί τα δικαιώματά της στους δρόμους. Και που εγώ την πρόφτασα οριακά.
Πριν αρχειοθετήσετε τυφλά αυτό το κείμενο στον φάκελο με τα «αριστερά παραληρήματα» που κατά κανόνα μου καταλογίζουν κάποιοι εθνόπληκτοι, σπεύδω να επισημάνω το εξής.
Δεν είναι απαραίτητα «αριστερό» αντανακλαστικό η λαϊκή παρεμβατικότητα. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι απαραίτητα «αριστερό» αίτημα ο εγκλεισμός των χρυσαυγιτών στις φυλακές. Ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι.
Είναι, απλώς, δημοκρατικό. Στοιχειωδώς και βαθύτατα δημοκρατικό.
Όποιος δεξιός θεωρεί χρήσιμη την παρουσία ενός εγκληματικού καρκινώματος όπως η Χρυσή Αυγή στον δημόσιο βίο (όπως τη θεωρούν, ρητά, κάποιοι «συνάδελφοί» μου) δεν είναι παρά καθαρός φασίστας, άσχετα με τα χρώματα και τα λάβαρα που προσκυνάει.
Φασισμός είναι το μίσος για το διαφορετικό και η βία που πηγάζει από αυτό. Και, ναι, φασισμός είναι και η σιωπηρή συνενοχή, το «ως αδερφέ δε βαριέσαι» των νοικοκυραίων.
Όπως διάβασα κάπου, όποιος πολίτης αποδεχόταν τη Χρυσή Αυγή με τη σιωπή του είναι ασυμπτωματικός φασίστας.
Ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του gazzetta.gr οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον φευγάτο πια Βασίλη Παπανδρέου, στον οποίο αισθάνομαι την ανάγκη να απονείμω τα εύσημα.
Εάν μου επιτρέπετε την προσωπική παρένθεση, κάποτε είχα μία δελεαστική πρόταση για να εργαστώ σε άλλο μέσο, αλλά την απαρνήθηκα επειδή φοβήθηκα ότι θα προσγειωνόμουν σε περιβάλλον πολιτικά αφιλόξενο.
Ο Βασίλης ξέρει τις λεπτομέρειες. Ήταν ο …ηθικός αυτουργός, που δρομολόγησε το «όχι».
Τα κείμενα του Θάνου Σαρρή, του Θοδωρή Βασίλη, του Αντώνη Σαούλη, του Βασίλη Τσίγκα, του Χρήστου Κιούση, του Μιχάλη Λεάνη και πολλών άλλων συναδέλφων, υπηρέτησαν και υπηρετούν την ίδια κατεύθυνση, όπως ελπίζω και τα δικά μου.
Ως ιδρυτικό μέλος του gazzetta.gr, δηλώνω υπερήφανος που κρατώ και ανεμίζω αυτή την πολύχρωμη σημαία ενάντια στο γκρίζο, εδώ και 12,5 χρόνια.
Και σταματώ εδώ την απαρίθμηση των ονομάτων (αφήνοντας συνειδητά έξω τους διευθυντές του ιστοτόπου και τους συναδέλφους του τμήματος μπάσκετ), διότι θα αδικήσω κάποιους χωρίς να το θέλω. Άλλωστε, πολλά από τα παιδιά δεν τα γνωρίζω προσωπικά.
Ανάμεσα στους πολλούς που επιχείρησαν να ιδιοποιηθούν την αντιφασιστική φιλολογία τις τελευταίες μέρες (κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους) υπήρξαν και μαγαζιά που είχαν ανέκαθεν το «απολιτίκ» κορώνα στο κεφάλι τους ή πούλησαν εθνοκαπηλεία προσφέροντας εμμέσως αιγίδα στα ανδραγαθήματα της Χρυσής Αυγής.
Θύμωσα λίγο και προσπάθησα να υπενθυμίσω στους αναγνώστες, ποιο ήταν το μοναδικό αθλητικό Μέσο που ακολούθησε εξαρχής ρητή, αταλάντευτη και ασυμβίβαστη γραμμή ενάντια στους νεοναζιστές.
Είδα με μεγάλη μου χαρά το συγκεκριμένο tweet να μαζεύει εκατοντάδες καρδούλες (438 τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο), ακόμα και από συναδέλφους άλλων ΜΜΕ, καθώς και από εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου (π.χ. τον πρώην υπουργό Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκη).
Είναι φανερό, ότι η στάση μας έχει εκτιμηθεί από τη σιωπηρή πλειοψηφία και από τους καλούς, που έλεγα πιο πάνω. Από τους πολλούς καλούς.
Ίσως κάποιοι να διαφωνείτε και να αντιπροτείνετε την τακτική των ίσων αποστάσεων έναντι όλων ή την αποψίλωση των κειμένων μας από την πολιτικολογία.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Χρειάζεται, όμως, να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, όλα είναι πολιτική.
Οι πιο σκοτεινές μέρες της παγκόσμιας ιστορίας ξημέρωσαν όταν ένας πανίσχυρος λαός μίας πανίσχυρης χώρας αντικατέστησε τα λουκάνικά του με σανό και αποκοιμήθηκε σύσσωμος.
Στον Έλληνα πολίτη δεν αρμόζει αυτός ο ρόλος. Ούτε στον Έλληνα φίλαθλο.
Πηγή
Author: nikpap
