Το μέλλον του Κινήματος Αλλαγής βρίσκεται στα χέρια των μελών και των φίλων του, οι οποίοι την Κυριακή 5 και την Κυριακή 12 (αν χρειαστεί) Δεκεμβρίου, θα εκλέξουν τον νέο αρχηγό.
Λίγες ώρες απέμειναν μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες για την ανάδειξη νέου προέδρου στο Κίνημα Αλλαγής. Η προεκλογική περίοδος ήταν μακρά και σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τον πρόωρο θάνατο της Φώφης Γεννηματά, της γυναίκας που έβαλε τις βάσεις για να βγει το ΠΑΣΟΚ από τη πολιτική «ναφθαλίνη» που το έριξαν οι προκάτοχοι της και να μπορεί σήμερα να αντικρίζει το μέλλον του με αισιοδοξία.
Οι Νίκος Ανδρουλάκης, Παύλος Γερουλάνος, Χάρης Καστανίδης, Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Παπανδρέου και Παύλος Χρηστίδης (με αλφαβητική σειρά) διεκδικούν την ηγεσία και υπόσχονται την «ανάσταση» του άλλοτε κραταιού κινήματος. Το μέλλον της παράταξης, βρίσκεται στα χέρια των μελών και των φίλων του, που αύριο 5 και στις 12 (αν χρειαστεί) Δεκεμβρίου, θα εκλέξουν τον νέο αρχηγό.
Από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και μετά, ακολούθησαν πολλές εσωκομματικές αναμετρήσεις για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Άλλες πιο σκληρές, άλλες λιγότερο. Ωστόσο, είναι γεγονός πως οι περισσότερες από αυτές σημάδεψαν τον τόπο και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη πορεία μέχρι σήμερα. Αυτές τις εσωκομματικές «μάχες» θα παρουσιάσει το σημερινό αφιέρωμα του Newsbomb.gr.
Ο Ανδρέας στο «Ωνάσειο»
Μέσα στα κόμματα εξουσίας συνυπάρχουν πρόσωπα με διαφορετική πολιτική κατεύθυνση, τα οποία εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα. Στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και όσο ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, τα διαφορετικά ρεύματα που συνυπήρχαν κάτω από την ηγεσία του είχαν ήδη αποκρυσταλλωθεί.
Άλλωστε, η υγεία του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν επιβαρυμένη από το 1989 και αρκετά στελέχη μετείχαν σε μυστικές πολιτικές ζυμώσεις πριν καν ακόμα επιστρέψει το κόμμα τους στην εξουσία, το 1993. Έκτοτε, οι φράξιες αυτές άρχισαν να κάνουν ακόμα πιο αισθητή την παρουσία τους. Από τη μία υπήρχαν οι λεγόμενοι «προεδρικοί» και από την άλλοι οι λεγόμενοι «εκσυγχρονιστές».
Το «προεδρικό» μπλοκ δεν ήταν, όμως, ενιαίο, σε αντίθεση με τους «εκσυγχρονιστές», που τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους αναγνώριζαν τον Κώστα Σημίτη -που είχε συγκρουστεί ανοιχτά εκείνο το διάστημα με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ- ως ηγετική τους φυσιογνωμία. Όλα αυτά έγιναν εμφανή τον Ιανουάριου του 1996. Ο Ανδρέας νοσηλεύονταν στο «Ωνάσειο» για περισσότερες από 40 ημέρες και η χώρα έμοιαζε με ακυβέρνητο καράβι.
Το διάστημα που μεσολάβησε από την εισαγωγή του αρχηγού του Κινήματος στο νοσοκομείο, μέχρι και την ημέρα που πραγματοποιήθηκε η ψηφοφορία για την εκλογή νέου πρωθυπουργού από τη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, οι διεργασίες στο παρασκήνιο είχαν πάρει «φωτιά». Όλες οι πλευρές προσπαθούσαν να βρουν στηρίγματα, έτσι ώστε να κερδίσουν αυτή τη πρωτόγνωρη στα χρονικά του κόμματος, διαδικασία.
Σημίτης εναντίον Άκη Ι
Το πρωινό της 18ης Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε η ψηφοφορία που στιγμάτισε τη πορεία της χώρας και του ΠΑΣΟΚ, στην οποία έλαβαν μέρος οι 167 από τους 170 βουλευτές που εξέλεξε το κόμμα στις εκλογές του 1993. Δεν συμμετείχαν ο Ανδρέας Παπανδρέου που νοσηλεύονταν, ο βουλευτής Ά Θεσσαλονίκης Κυριάκος Σπυριούνης που είχε διαγραφεί από την Κ.Ο. λίγους μήνες νωρίτερα και ο αντικαταστάτης του Ανδρέα Ντούτσου -που είχε πεθάνει την προηγούμενη ημέρα-, Γιάννης Θωμόπουλος, καθώς δεν είχε προλάβει να ορκιστεί.
Υποψηφιότητες κατατέθηκαν από τους Κώστα Σημίτη, Γεράσιμο Αρσένη, Άκη Τσοχατζόπουλο και Γιάννη Χαραλαμπόπουλο. Οι εφημερίδες της εποχής θεωρούσαν «φαβορί» για τον δεύτερο γύρο, το δίδυμο Σημίτη-Αρσένη. Αφενός γιατί ο πρώτος είχε ένα συμπαγές μπλοκ δυνάμεων. Αφετέρου, διότι ο Αρσένης εξέφραζε έναν κύκλο που ναι μεν είχε ισχυρά «παπανδρεϊκά» στοιχεία, όμως τον ακολουθούσαν και πρόσωπα που δεν είχαν εκφράσει ανοιχτά προτίμηση.
Ο Άκης, όντας τότε ο πανίσχυρος υπουργός Εσωτερικών, ήταν ο εκφραστής της «πασοκικής ορθοδοξίας», η οποία όμως είχε και άλλον έναν εκπρόσωπο, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο. Έτσι, έμοιαζε δύσκολο να μπορέσει να πετάξει εκτός δευτέρου γύρου τον Γεράσιμο Αρσένη. Όλα αυτά ήταν τα προγνωστικά των εφημερίδων. Γιατί κανείς δεν γνώριζε με σιγουριά τι ακριβώς είχε συμφωνήσει ο κάθε βουλευτής με τον κάθε υποψήφιο στο παρασκήνιο.
Αυτό ακριβώς αποδείχθηκε στο πρώτο γύρο. Η μάχη ήταν οριακή. Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Κώστας Σημίτης έλαβαν από 53 ψήφους και θα «κονταροχτυπιόντουσαν» στον δεύτερο γύρο. Ακολούθησαν ο Γεράσιμος Αρσένης με 50 ψήφους και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος με 11. Το πως έγινε αυτή η ανατροπή, είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ – από ότι φαίνεται. Οι φήμες της εποχής έλεγαν ότι ο πολυπράγμων Κώστας Λαλιώτης, που στήριζε τον Σημίτη, κατεύθυνε «σημιτικές» ψήφους στον Άκη, προκειμένου να αποκλειστεί ο Αρσένης από τον ΄Β γύρο. Ο ίδιος, βέβαια, χαρακτήριζε «γελοιότητες» όλα αυτά.
Το αποτέλεσμα έδωσε «φτερά» στη πλευρά Τσοχατζόπουλου, που θεωρούσε -βάσει των αποτελεσμάτων- δεδομένη την επικράτηση του. Όμως, δεν υπολόγισαν σωστά. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη ψηφοφορία. Και το αποτέλεσμα ήταν και πάλι έκπληξη. Κώστας Σημίτης 86 ψήφους. Άκης Τσοχατζόπουλος 75 ψήφους. Λευκά 6. Ο Σημίτης, ήταν πλέον πρωθυπουργός και οι «προεδρικοί» έριξαν το «ανάθεμα» στη πλευρά Αρσένη.
Σημίτης εναντίον Άκη ΙΙ
Από τον Ιανουάριο του 1996, ο Κώστας Σημίτης ήταν πρωθυπουργός. Δεν ήταν, όμως, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας είχε βγει από το «Ωνάσειο» και βρίσκονταν σε άσχημη κατάσταση στην Εκάλη. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, θα φύγει τελικά από τη ζωή στις 23 Ιουνίου του 1996. Λίγες ημέρες αργότερα, μέσα ιδιαίτερα βαρύ κλίμα, θα ξεκινούσε το τέταρτο Συνέδριο του κόμματος.
Η ένταση που επικρατούσε στο Συνέδριο δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο του θανάτου του Ανδρέα. Όλο το διάστημα που μεσολάβησε από την εκλογή του Σημίτη στη πρωθυπουργία, η συνύπαρξη του με τον Άκη, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Οι «προεδρικοί» έψαχναν στο Συνέδριο για τη ρεβάνς της ήττας τους στη Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Το κλειστό του ΟΑΚΑ έζησε επί τρεις ημέρες πρωτόγνωρες καταστάσεις για τη πολιτική ζωή της χώρας. Φτυσιές, γιούχες και ανταλλαγή ύβρεων συνέθεταν το σκηνικό. Ήταν ένας πραγματικός πόλεμος και κανείς δεν μπορούσε με σιγουριά να μιλήσει για τις συνέπειες του.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκονταν μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Το μεγάλο θέμα που διακυβεύονταν ήταν, πλέον, η ενότητα της παράταξης, καθώς όλα έδειχναν πως οι δύο πλευρές δύσκολα θα μπορέσουν να συνυπάρξουν. Αρκετά στελέχη -και όχι μόνο της πλευράς Τσοχατζόπουλου- μπροστά σε αυτή τη κατάσταση προέκριναν τη λύση της «δυαρχίας». Πρωθυπουργός ο Σημίτης, αρχηγός του κόμματος ο Άκης. Ανάμεσα σε εκείνους που διακινούσαν το συγκεκριμένο σενάριο, ήταν και ο Κώστας Λαλιώτης, παρά το γεγονός ότι τον Ιανουάριο είχε στηρίξει τον Σημίτη.
Με αυτή τη κατανομή ρόλων, συμφωνούσε και ο Τσοχατζόπουλος. Όχι, όμως, και ο Σημίτης, που αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να διεκδικήσει και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. «Ή με εκλέγετε ή παραιτούμαι και από πρωθυπουργός», ήταν το δίλλημα που έθεσε στους 5.111 συνέδρους.
Από ότι φαίνεται, ήταν αρκετά πειστικός. Στις 30 Ιουνίου του 1996, το ΠΑΣΟΚ γύριζε σελίδα, με πρόεδρο τον Κώστα Σημίτη, που έλαβε ποσοστό 53.77% επί των ψήφων, επικρατώντας για δεύτερη φορά του Άκη Τσοχατζόπουλου, σε διάστημα λίγων μηνών.
Το «δαχτυλίδι» στον ΓΑΠ
Τα επόμενα χρόνια, η συνύπαρξη «εκσυγχρονιστών» – «προεδρικών», συνέχισε να είναι δύσκολη. Όμως, το ΠΑΣΟΚ δεν διασπάστηκε. Σε αυτό έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι δύο εκλογικές νίκες που πέτυχε το 1996 και το 2000, υπό την ηγεσία του Κώστα Σημίτη. Αν και κάποιοι αποδίδουν σε «θαύμα» την ενότητα του κινήματος, ορισμένοι πιο κυνικοί υποστηρίζουν ότι είχε βρεθεί η απαραίτητη «συγκολλητική» ουσία. Δεν ήταν άλλη από την εξουσία.
Είχε, επίσης, καταστεί σαφές ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλο έχασε το «ραντεβού» του με την ιστορία. Τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ δεν έμοιαζαν εύκολα. Ύστερα από 11 συνεχόμενα χρόνια στην εξουσία, πολλά στελέχη του είχαν αρχίσει να εμφανίζουν καθεστωτικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Η πολιτική που εφάρμοζε ήταν φιλελεύθερη -για τα δεδομένα της εποχής- και εναρμονισμένη με την αντιλαϊκή πολιτική των ισχυρών Σοσιαλιστικών Κομμάτων της Ευρώπης (Γερμανία, Ιταλία, Μ.Βρετανία).
Παράλληλα, η λαϊκή δυσαρέσκεια όλο και διογκώνονταν, καθώς οι πολίτες έσφιγγαν το ζωνάρι για να επιτευχθούν οι «εθνικοί» στόχοι των Ολυμπιακών Αγώνων, των μεγάλων (αλλά αμφιβόλου ποιότητας) εξοπλιστικών προγραμμάτων και της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ. Όλα αυτά σε μία εποχή που «έβρεχε» χρήματα, αλλά που σε αντίθεση με την αναληθή σημερινή εξιστόρηση των γεγονότων, δεν κατέληξαν στον «τεμπέλη» λαό, αλλά στα χέρια συγκεκριμένων συμφερόντων.
Επίσης, στην ατμόσφαιρα υπήρχε και μία τεράστια «οσμή» σκανδάλων – που χρόνια αργότερα αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό αληθινή. Όλα τα παραπάνω, έδειχναν πως το «άστρο» του Σημίτη είχε σβήσει και πως για να μην σημειωθεί κάποια ιστορικών διαστάσεων ήττα στις ερχόμενες εκλογές από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, θα έπρεπε να προκληθεί ένα μεγάλο γεγονός.
Αυτό ήταν η «παράδοση» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τον Κώστα Σημίτη, στον Γιώργο Παπανδρέου. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο σπίτι του πρώτου, στο Κολωνάκι, στις 6 Ιανουαρίου του 2004, σε μία κίνηση που έμεινε γνωστή ως η «παράδοση του “δαχτυλιδιού της ηγεσίας”».
Λίγο αργότερα, ο Σημίτης θα παραιτούνταν από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στις 8 Φεβρουαρίου, κόντρα σε κάθε καταστατική διαδικασία, ο Γιώργος Παπανδρέου θα εκλέγονταν αρχηγός μέσα από την πρώτη ανοιχτή στους πολίτες, διαδικασία. Βέβαια, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν ο μοναδικός υποψήφιος για την αρχηγία. Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα, ήταν το «που σαι Ανδρέα για να δεις, το παιδί της Αλλαγής».
Πάντως, σε αυτή τη πρωτόγνωρη -αν και αντικαταστατική- διαδικασία, έλαβαν μέρος περισσότεροι από 1.000.000 πολίτες, σε μία κίνηση που έκτοτε θα ακολουθούσαν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν ικανή στο να ανακόψει την πορεία του Κώστα Καραμανλή, που στις 7 Μαρτίου θα σάρωνε το ΠΑΣΟΚ. Το «παιδί της Αλλαγής», θα ηγούνταν του ΠΑΣΟΚ στην επιστροφή του μετά από 11 χρόνια στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Το «παρών» του Βενιζέλου
Όμως η πορεία του Γιώργου Παπανδρέου στην αρχηγία, δεν ήταν περίπατος. Σε κάθε ευκαιρία, ο Κώστας Σημίτης βρίσκονταν μπροστά του, βάζοντας του «τρικλοποδιές». Η κρίση στις σχέσεις τους ήταν βαθύτατη. Μάλιστα, αρκετοί έκαναν λόγο για ανοιχτή υπονόμευση από τη πλευρά του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι ότι το Κίνημα δεν μπορούσε να βρει ξεκάθαρη περπατησιά, ενώ πολλές φορές τα στελέχη του εξέπεμπαν αντιφατικά μηνύματα. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007, που οδήγησαν τον Κώστα Καραμανλή στο να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, ήταν μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Όμως, ο Καραμανλής αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να χάσει. Οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου ανέδειξαν νικήτρια και πάλι τη Νέα Δημοκρατία, προκαλώντας ισχυρό σοκ στη Χαριλάου Τρικούπη και ανοιχτή αμφισβήτηση της ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, σε μία κίνηση που αποδείχθηκε πρόωρη και αντικομματική από αρκετούς, δήλωνε από το Ζάππειο «παρών» για την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ. «Το ΠΑΣΟΚ υπέστη μία καθαρή και μεγάλη ήττα. Είμαι παρών και το οφείλω στον τόπο» δήλωσε, χωρίς καλά, καλά να υπάρχει επίσημο αποτέλεσμα, θέτοντας θέμα ηγεσίας.
Ο θρίαμβος του ΓΑΠ
Είναι αλήθεια πως με δεύτερη συνεχόμενη εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, ήταν δύσκολο να μην υπάρξουν εξελίξεις στη παράταξη. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως ο Βενιζέλος επιθυμούσε να διεκδικήσει την ηγεσία και το 2004. Όμως, τα «μαγειρέματα» των Σημίτη-Παπανδρέου, δεν του έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, παρότι το επιθυμούσε διακαώς.
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, είχε κάθε «νόμιμο» δικαίωμα να κυνηγήσει αυτό που θεωρούσε πως του στέρησε τρία χρόνια νωρίτερα το επώνυμο και όχι οι πολιτικές αρετές του Γιώργου Παπανδρέου. Έτσι τουλάχιστον πίστευε. Όσοι θυμούνται εκείνες τις ημέρες, σημειώνουν ότι η αρχηγική εμφάνιση Βενιζέλου είχε δημιουργήσει αίσθηση. Όλοι πίστευαν ότι δημιουργούνταν ένα κλίμα υπέρ του. Από τη πρώτη κιόλας στιγμής, ήταν ξεκάθαρο ότι είχε τη στήριξη των μεγάλων παραδοσιακών συγκροτημάτων Τύπου.
Η τηλεόραση -κυρίως-, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στη κοινωνία από ότι σήμερα, ενώ η ενημέρωση μέσω διαδικτύου ήταν ακόμα σε «βρεφικό» επίπεδο στην Ελλάδα. Συν τοις άλλοις, τα κοινωνικά δίκτυα απασχολούσαν μόνο τους πολύ μυημένους. Επομένως, η στήριξη των παραδοσιακών Μέσων Ενημέρωσης ήταν κομβικής σημασίας σε όλες τις πολιτικές αναμετρήσεις. Και ήταν ξεκάθαρο ότι στη προκειμένη περίπτωση, οι «βαρόνοι» της Ενημέρωσης στήριζαν τον Βενιζέλο.
Για κάποιον λόγο που δύσκολα μπορεί να ερμηνευτεί με πολιτικούς όρους, όλη η στήριξη που απολάμβανε από τα Συγκροτήματα Τύπου ο Βενιζέλος, σε συνδυασμό με τα απαξιωτικά σχόλια σε βάρος του Γιώργου Παπανδρέου, προκάλεσαν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκόμενα.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «αγκαλιάστηκε» από τη βάση, η οποία δεν έδειχνε να αποδέχεται τις υποδείξεις των τηλεπαράθυρων. Παρά τις αρχικές δημοσκοπήσεις που έδειχναν «ντέρμπι» ανάμεσα στους δύο, τα 738.000 μέλη του ΠΑΣΟΚ είχαν διαφορετική γνώμη και έδωσαν μία θριαμβευτική νίκη στον Γιώργο Παπανδρέου, από τον πρώτο κιόλας γύρο, με ποσοστό 55.5%, έναντι του 38.5% που συγκέντρωσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και 5.7% του Κώστα Σκανδαλίδη, που συμμετείχε στην αναμέτρηση ως «εγγυητής» της ενότητας της παράταξης.
Το «παιδί της Αλλαγής» θα είχε ακόμα μία ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός και ο Βενιζέλος θα έπρεπε να περιμένει ακόμα 4.5 χρόνια για να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, από ότι τότε.
Το «μνημόνιο»
Όντως, το 2009, το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην εξουσία και ο Γιώργος Παπανδρέου γίνεται πρωθυπουργός. Κανείς δεν φαντάζονταν το τι θα ακολουθήσει. Επικαλούμενη τη διεθνή οικονομική κρίση και το έλλειμα (που επί μήνες αναθεωρούνταν) ύψους 15.6% για το 2009, που έκλεισε για τη χώρα τον διεθνή δανεισμό, η κυβέρνηση Παπανδρέου θα ζητήσει δάνεια από τις χώρες της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Για να της χορηγηθούν αυτά τα δάνεια, οι δανειστές απαίτησαν -ή μάλλον έγραψαν- «μεταρρυθμίσεις» που θα τσάκιζαν το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων, θα δημιουργούσαν μία πρωτόγνωρη για τα δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα βίαιη φτωχοποίηση του λαού, ενώ όχι μόνο δεν θα έλυναν το πρόβλημα, αντίθετα θα το τροφοδοτούσαν. Εκπρόσωποι των δανειστών εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας και ως άλλοι «βαυαροί αντιβασιλείς», επέβλεπαν την υλοποίηση του προγράμματος, ζητώντας συνεχώς νέα μέτρα, καθώς τα παράλογα που επέβαλαν πριν, δεν ήταν δυνατόν να αποδώσουν.
Το «μνημόνιο» ήταν μία στιγμή καταλυτική στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Μόνο που όσοι τα εμπνεύστηκαν και το υλοποίησαν, δεν φαντάστηκαν ότι ένα από τα «θύματα» του θα ήταν και το κυβερνών κόμμα. Η λαϊκή αντίδραση ήταν τεράστια και εκφράστηκε με τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια.
Το «δαχτυλίδι» στον Βενιζέλο
Ήταν σαφές πως ο Γιώργος Παπανδρέου είχε χάσει τον έλεγχο. Το καλοκαίρι του 2011, υπό τη πρωτοφανή λαϊκή πίεση, θα τηλεφωνήσει στον τότε αρχηγό της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, για να του παραδώσει -επί της ουσίας- την εξουσία – κάτι που ο τελευταίος αρνήθηκε.
Λίγους μήνες αργότερα και ενώ οι δανειστές απαιτούσαν νέα μέτρα, ο Παπανδρέου πετάει το μπαλάκι στο λαό και ανακοινώνει τη πρόθεση του να προκηρύξει δημοψήφισμα. Θα ακολουθήσουν υπόγειες διεργασίες που θα ζήλευε και κινηματογραφική ταινία.
Η ωμή ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, που έλαβε χώρα στη περίφημη Σύνοδο των Καννών από τη πλευρά της γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ και του γάλλου Προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, ήταν κίνηση που άγγιξε τα όρια του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος. Προφανώς είχε και εσωκομματικούς υποστηριχτές, αφού μία μερίδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ απειλούσαν ότι θα ρίξουν τη κυβέρνηση, αν δεν παραιτούνταν.
Ο Παπανδρέου θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, για να πράξει κάτι πρωτοφανές για τα πολιτικά δεδομένα. Να παραιτηθεί από τη πρωθυπουργία! Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός παρέδωσε την ηγεσία της χώρας σε έναν «φυτευτό» από τους δανειστές τεχνοκράτη, τον Λουκά Παπαδήμο, χωρίς καν να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τι ακριβώς συνέβη.
Μάλιστα, φαίνεται ότι μέρος της συμφωνίας ήταν να παραδώσει και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Στην Εθνική Συνδιάσκεψη του κόμματος, στις 12 Μαρτίου του 2012, ανακηρύχθηκε υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καθώς ήταν ο μοναδικός ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών.
Υποψηφιότητες είχαν προσπαθήσει να καταθέσουν και οι Χρήστος Παπαπουτσής και Στέφανος Τζουμάκας, χωρίς ωστόσο να γίνουν αποδεκτές. Ο κ. Παπουτσής υποστήριξε ότι «στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ αντί της μεγάλης επιλογής της πολυσυλλεκτικότητας, της ενότητας και μιας νέας προοδευτικής προοπτικής, επιλέξαμε το μικρό, το φοβικό ΠΑΣΟΚ». «Λυπάμαι», κατέληξε.
Στις 18 του ίδιου μήνα, ο Βαγγέλης Βενιζέλος εκλέγεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από ανοιχτή εκλογική διαδικασία, στην οποία συμμετείχαν 236.151 ψηφοφόροι. Λίγοι είχαν καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε στη κοινωνία που «έβραζε», από το δεύτερο μνημόνιο. Η απάντηση θα δίνονταν στις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουλίου, όπου το ΠΑΣΟΚ από το 44% του 2009, θα έπαιρνε λίγο πάνω από 12%.
Τα απομεινάρια στα χέρια της Φώφης
Μετά τη συγκυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, το ΠΑΣΟΚ έλαβε μέρος και σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, υπό τη πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση αυτή συνέχισε τη τις μνημονιακές πολιτικές. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν να συνεχιστεί η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, που από το 2012 βρίσκονταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, το ΠΑΣΟΚ θα λάβει μόλις 4.68%, ενώ το ΚΙΔΗΣΟ που ίδρυσε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου, διασπώντας το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, δεν θα μπει καν στη Βουλή. Ήταν η «τιμωρία» που τους επιφύλαξαν οι ψηφοφόροι για τα δεινά που υπέστησαν από τις πολιτικές τους επιλογές. Λίγους μήνες αργότερα και υπό το βάρος της εκλογικής συντριβής, ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος.
Στις 14 Ιουνίου, η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά εκλέγεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από εκλογές στις οποίες συμμετέχουν 52.388 μέλη και φίλοι του κινήματος. Στις εκλογές συμμετέχουν οι Ανδρέας Λοβέρδος και Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Αυτή έπρεπε να διατηρήσει στη ζωή το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μία υπόθεση, που μόνο εύκολη δεν ήταν.
Η ίδρυση του ΚΙΝΑΛ
Ήταν δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να πορευτεί ως είχε. Και για πολιτικούς λόγους, αλλά και για οικονομικούς, αφού τα χρέη του προς τις τράπεζες ήταν δυσβάσταχτα. Η εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2015, ήταν μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μπορέσει η Φώφη Γεννηματά να συσπειρώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες δυνάμεις.
Μαζί με το ΚΙΔΗΣΟ του Παπανδρέου και τα ότι είχε απομείνει από την εκλογική εξαΰλωση της ΔΗΜΑΡ, δημιουργήθηκε ο εκλογικός συνασπισμός της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης». Δεν θα είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το δημιούργημα του Σταύρου Θεοδωράκη, το «Ποτάμι», το οποίο διεκδικούσε τον ίδιο πολιτικό χώρο με τη «Δημοκρατική Συμπαράταξη».
Το πρώτο αυτό «πείραμα» της Γεννηματά, αποδείχθηκε επιτυχημένο, καθώς το σχήμα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» έλαβε ποσοστό 6,28%. Πλέον, γίνονταν σαφές ότι ο χώρος χρειάζονταν μία επανεκκίνηση, με τη συμμετοχή και άλλων δυνάμεων. Οι υπόγειες διεργασίες κράτησαν σχεδόν δύο χρόνια. Όμως η ώρα είχε φτάσει.
Τον Αύγουστο του 2017, τα κόμματα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», το «Ποτάμι» και ανεξάρτητες προσωπικότητες της κεντροαριστεράς, συμφώνησαν να δημιουργήσουν έναν πολυκομματικό πολιτικό φορέα εκ του μηδενός. Το Κίνημα Αλλαγής.
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, λαμβάνουν χώρα οι εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, έπειτα από πρόταση της Φώφης Γεννηματά στο Συνέδριο της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Υπάρχουν συνολικά 9 υποψήφιοι και συμμετέχουν στη διαδικασία 212.000 πολίτες. Στις 19 Νοεμβρίου, στο δεύτερο γύρο των εκλογών συμμετέχουν η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Πρόεδρος εκλέγεται η Φώφη Γεννηματά με ποσοστό 56,75%.
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
