«Η Αμερική έχει τεράστια ελαττώματα. Αλλά, ένα πράγμα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς. Η Αμερική είναι πάντα σε κίνηση. Μπορεί να πηγαίνει στην κόλαση, βέβαια, αλλά τουλάχιστον δεν κάθεται ακίνητη» (E.E. Cummings)
H μεγάλη στιγμή έφτασε και τα φώτα της παγκόσμιας προσοχής πέφτουν ευλόγως πάνω στις κάλπες των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του 2020. Πάντα οι αμερικανικές εκλογές είχαν μεγάλη σημασία. Ούτε καν από τη στιγμή που οι ΗΠΑ απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της ανθρωπότητας. Αλλά, και λίγο πριν…
Γιατί τότε ήταν που πρωτοχαράχθηκε η επιτυχημένη στρατηγική που επέφερε την άνοδο των ΗΠΑ και την εγκαθίδρυσή τους στα υψηλότερα πατώματα της παγκόσμιας επιδραστικότητας. Όμως, αυτή τη φορά συμφωνούν οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι για την ακρίβεια…, πως πρόκειται όντως για μία άκρως καθοριστική εκλογική αναμέτρηση.
Και αυτό, όχι αποκλειστικά και μόνο λόγω του Τραμπ. Αν και ο Τραμπ, και οι πολιτικές κατά βάση ιδιαιτερότητές του, αποτελούν σημαντικό κομμάτι των αναζητήσεων των αναλυτών σε όλο τον κόσμο όσον αφορά στα αμερικανικά δρώμενα. Ακόμα πιο εξειδικευμένα, ο τραμπισμός εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου είναι μία από τις πιο περιζήτητες θεματικές. Στο γενικό επίπεδο, ο ρόλος των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σκηνικό είναι δικαίως ένα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα. Και για εχθρούς και για φίλους…
Σε μία εποχή που η Κίνα δείχνει τα δόντια της, που η Ρωσία χαράζει δικό της ξεχωριστό δρόμο, που η Ε.Ε. πασχίζει να εξισορροπήσει, που νέες αναδυόμενες δυνάμεις προετοιμάζονται για την ανάληψη ολοένα και σημαντικότερων «καθηκόντων» και «υποχρεώσεων» στην παγκόσμια σκακιέρα, οι ΗΠΑ πού πάνε;
Τραμπ ή Μπάιντεν, λοιπόν; H oυσία της πολιτικής αντιπαράθεσης δεν «λιμνάζει» σε μία στείρα προσωποποιημένη αντιπαράθεση. Καλά είναι (και) αυτά, αλλά κυρίως για να γεμίζουν συγκεκριμένες στήλες και να παρέχουν εξίσου συγκεκριμένης υφής αναγνώσματα. Η ουσία βρίσκεται στη διαπάλη στο ανοιχτό κοινωνικό πεδίο προτεινόμενων προς άσκηση πολιτικών, στις οποίες τα πρόσωπα βάζουν τη δική τους σφραγίδα με τις ιδιαιτερότητες της ιδιοσυγκρασίας τους, τα προτερήματα και τα όποια τρωτά τους.
Όμως, έχει αποδειχτεί εδώ και πολλές δεκαετίες πως η πολιτική και η φαιά ουσία της δεν «αποκαλύπτονται» στις κουβέντες που βγαίνουν από τα στόματα για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά σε εκείνες στις οποίες θέλει ο κάθε εκφραστής θέσης να είναι συνεπής με τον εαυτό του. Σε αυτές τις εκλογές δεν βρίσκονται αντιμέτωπες δυο διαφορετικές προτάσεις, που κινούνται πάνω κάτω σε ένα κοινό πλαίσιο. Αλλά, ξεκάθαρα, έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά πλαίσια. Με τις ανάλογες προτάσεις που τους αντιστοιχούν. Δύο τόσο «ξένα» μεταξύ τους παραδείγματα, που στην κυριολεξία μπορούμε να κάνουμε λόγο για «δύο διαφορετικές Αμερικές»…
Κάτι αρχίζουμε να «σκαμπάζουμε» όσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με τις δηλώσεις των ίδιων των δύο υποψήφιων προέδρων, αλλά και διάφορων συμβούλων τους. Αυτών των ειδικών που έχουν επιφορτιστεί με τη «βρώμικη δουλειά» πριν βγει ο Τραμπ ή ο Μπάιντεν να εκτοξεύσουν τα δικά τους συμπυκνωμένα συνθήματα. Το σίγουρο είναι πως οι ΗΠΑ είναι σε σταυροδρόμι κρίσιμο. Όπως όλα τα βασικά συστατικά που σχετίζονται με το μέλλον της ανθρωπότητας, σε μία καινούρια εποχή που ξεκίνησε με την πρώτη πανδημία μετά από πολλές δεκαετίες…
Ο πρόεδρος που θα εκλεγεί θα πρέπει να προσδιορίσει τους όρους στα διάφορα καυτά προβλήματα στο εσωτερικό μέτωπο, να διασαφηνίσει το είδος των σχέσεων του αμερικανικού κράτους με τους συμμάχους του, να αποκρυσταλλώσει την τακτική του απέναντι στις κυρίαρχες δυνάμεις του έτερου ενδοεξουσιαστικού παγκόσμιου μπλοκ κυριαρχίας. Αφού πρωτίστως έχει αποφασίσει μέσα του για το πώς θέλει να διαμορφωθούν οι άξονες για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια. Αλλά αυτά, συνήθως, είναι αναζητήσεις των think tanks και όχι της πλειοψηφικής μάζας. Άρα, για να κερδίσεις εκλογές προηγούνται άλλες δημόσιες αναφορές…
Η ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από έναν υποψήφιο δεν αρκεί για να κατανοήσουμε πού το πάει επ΄ακριβεία. Χρειάζεται επαρκές πρώτο δείγμα άσκησης πολιτικής. Είναι συνηθισμένη πρακτική πριν τις εκλογές να δίνονται υποσχέσεις προς κάθε κατεύθυνση. Αλλά, όπως και στην Ελλάδα, όπως παντού, έτσι και στις ΗΠΑ, όλες οι μετεκλογικές κινητικότητες καθορίζονται επί της ουσίας από τα όποια περιθώρια δίνουν τα στενά πλαίσια των εκάστοτε καιρών.
Έτσι, το σημαντικότερο δεν είναι το τι λένε στο σήμερα ο Τραμπ και ο Μπάιντεν. Ούτε καν τι θα λένε μετά, για όσα κάνουν. Αλλά, αυτά που (θα) κάνουν… Το κακό για τον Τραμπ είναι πως τέσσερα χρόνια ήδη έκανε πολλά, για να μπορεί να τα δικαιολογήσει και να τα καλύψει επαρκώς….
Πηγή
Author:
