Δεύτερο Κύμα ΛΔ΄

Μας έλαχε των άμοιρων να καθαρίσει τον τόπο ένας Κασιδιάρης. Κι εμείς οι αχάριστοι τον σύραμε στα δικαστήρια κι απολαμβάνουμε με χαιρεκακία να οδηγείται σιδηροδέσμιος στην μπουζού. Κάθε εποχή κι οι σωτήρες της. Υπερασπίζονταν άλλοτε τα δίκια μας δημόσιοι άνδρες σαν τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή και αιώνες αργότερα τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Αρη. Αναστήματα βουνά, καίτοι ένα εξήντα με τα χέρια στην ανάταση. Εναν χρόνο μετά τον θρίαμβο στον Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο –πατέρα του Περικλή– και τον Θεμιστοκλή. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε πρόστιμο πενήντα τάλαντων. Καθώς δεν είχε να πληρώσει, πέθανε στο κελί από γάγγραινα του τραυματισμένου σε μάχη ποδιού του.

Εξοστρακίστηκε στο Αργος λίγο καιρό μετά τη Σαλαμίνα ο Θεμιστοκλής. Εμφορούμενοι από ζηλοφθονία οι Λακεδαιμόνιοι, του καταλόγισαν πως τα ’κανε πλακάκια με τους Μήδους παρέα με τον δικό τους, τον Παυσανία, και για να γλιτώσει τα επίχειρα κατέφυγε στην Αυλή του Αρταξέρξη, όπου και συνεργάστηκε μαζί του. Τον Γέρο του Μωριά τον έκλεισαν κάμποσα τέρμινα στο Παλαμίδι και τον Γιο της Καλογριάς τον βρήκε ανοίκειο… οικείο βόλι πισώπλατα στο Φάληρο. Ο δε Αρης αυτοκτόνησε κυνηγημένος πρωτίστως από το κόμμα του. Κάθε μέγας Ρωμιός κι η μοίρα του!

Σύμφωνα με τη μακροανάλυση στην επιστημονική επιτομή «Οι νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας» του Κάρλο Τσίπολα, ο ήρωας και ο κακοποιός γειτονεύουν σε διπλανά τεταρτημόρια. Διατειχίζονται, ωστόσο, από στεγανή διαχωριστική γραμμή, ορατή εκ του μακρόθεν κι από τον πλέον μυωπικό οφθαλμό, που ξεθωριάζει μολαταύτα στο οπτικό πεδίο του εγκληματία, ώσπου γίνεται εντελώς δυσδιάκριτη, ιδίως όταν πίπτει απηνής ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης. Φαντασιώνεται τότε πως η αφεντιά του συγκαταλέγεται στη χορεία των μεγάλων ανδρών και η δίκαιη τιμωρία του προσιδιάζει στις φατριαστικές διώξεις εναντίον εκείνων. «Οσοι μάχονται έντιμα για την Ελλάδα –από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα– φυλακίζονται, εξορίζονται, δολοφονούνται. Από τον Θεμιστοκλή μέχρι τον Κολοκοτρώνη, είναι Τιμή να συνεχίζεις αυτή τη μακρά Παράδοση Αγώνων και Αυτοθυσίας για την Πατρίδα» έγραψε ο Ηλίας Κ. στα σόσιαλ μίντια, μπας και πάρει κουράγιο προτού παραδοθεί. Δίχως άλλο πρέπει να του στήσουν ανδριάντα στο προαύλιο του Μαλανδρίνου να τον φιλοδωρούν με σφαλιάρες, μπινελίκια και αποχρέμματα οι συγκρατούμενοι. Πρόσθεσε αυθαίρετα, βλέπεις, το ολόγραμμα του θυρεού του, μαγαρίζοντας το τρίπτυχο: «Θεμιστοκλής, Κολοκοτρώνης, (κασιδι)Αρης».

Αμετανόητος ο αρχηγός, σκυλεύει κατ’ εξακολούθησιν στίχους του Διονύσιου Σολωμού: «Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν και τα βασίλεια κι όλα, τίποτα δεν είναι σαν στητή μένει η ψυχή κι ολόρθη» επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, εν είδει αυτοπειθαναγκασμού, επιδιώκοντας να παραμείνει ορθός στην ψειρού. Δεν του το συνιστώ. «Ο Φυλακισμένος βρίσκει τη σωτηρία του στον ύπνο. Ετσι νομίζει ότι λιγοστεύει τον χρόνο παραμονής του στην Φυλακή» λέει ο Ηλίας Πετρόπουλος στο «Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη». Και παρακάτω: «Ο ύπνος είναι η βασική απόλαυσις των Καταδίκων». Οι κρατούμενοι για τις ιδέες τους, εξάλλου, φρόντιζαν για το ευ ζην «διαβάζοντας πολύ», κατά το γνωστό ρητό. Κινέζικο μαρτύριο το να επιδίδεσαι στην ανάγνωση ολόρθος, αλλά το να κοιμάσαι καταντάει αυτοκτονικά γελοίο.