Δεν σκέπτομαι μονάχα εσένα σήμερα αγαπημένε Μίμη.
Σκέπτομαι κι εκείνους τους πολύ δικούς σου, που αφήνεις πίσω σου. Εκείνους που ζήσανε μαζί σου τα τελευταία χρόνια, τη «σύζυγο που γρηγορεί…», τη Λίτσα που στάθηκε με αφάνταστη αφοσίωση δίπλα σου τα δύσκολα χρόνια, ενθαρρύνοντας τη δημιουργική ορμή σου και καλλιεργώντας την αισιοδοξία σου.
Νιώθω την οδυνηρή αδυναμία της όταν θα έμαθε από κάποιο γιατρό-Θεό- πως λίγος χρόνος μένει που θα είσαι μαζί της,
πως ΝΑΙ, -αν είναι δυνατόν- ο άνθρωπός της μπήκε στην τελική ευθεία…
πως λίγος χρόνος πια του απομένει μέχρι το νήμα που θα τον χωρίσει από εκείνη κι από τη ζωή που τόσο λάτρευε.
Λίγος χρόνος μέχρι το νήμα μιας κούρσας Μίμη, που ήθελες –που έπρεπε- να κόψεις γιορτάζοντας τη νίκη μιας ζωής γεμάτη αγώνα για να καταφέρεις να πεις δυο λόγια ουσιαστικά γεμάτα εμπιστοσύνη για τους άλλους.
Να πεις αλήθειες που πονάνε αν δεν προσέξεις, αν δεν κοιτάξεις προσεκτικά στον καθρέφτη πριν τις διατυπώσεις, ζυγιάζοντας το τι θα πεις, έτσι χωρίς να προκαλέσεις, χωρίς να θίξεις, μονάχα για να κινητοποιείς γόνιμες σκέψεις, αφού προηγουμένως ακούσεις προσεκτικά τους άλλους, πριν απαντήσεις με τα δικά σου προσεκτικά σχόλια, έτσι ώστε να μην πληγώσεις.
Τι μάθημα ζωής…
Ευτύχησες Μίμη να έχεις μόνο φίλους… έτσι λένε.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια… Ομως εσύ κατάφερες εν τέλει εκείνο που σε απασχολούσε από τότε που σε γνώρισα πριν 65 χρόνια στο Atelier ζωγραφικής της Σχολής στο κτήριο Καυταντζόγλου, ως επιμελητή πλημμυρισμένο από όνειρα και πάθος προσφοράς: ν’ αναζητάς με το μικροσκόπιο εκείνο το ψήγμα συμφωνίας απέναντι σε μια πλημμύρα αδικαιολόγητων αρνήσεων του συνομιλητή σου.
Ισως γι’ αυτό όλοι δηλώνουν πως ήταν φίλοι σου καλοί… Ας είναι.
Κι ύστερα στο γραφειάκι της ρημαγμένης σήμερα Πινακοθήκης πόση προσπάθεια να επιβάλεις μια μέθοδο, να στηρίξεις θεωρητικά μια πρόταση, έτσι που κανείς να μην τολμά μπροστά σου να την ανατρέψει.
Το κτίριο της Πινακοθήκης αποτέλεσμα μιας μεθοδικής εφαρμογής που είχε προκύψει μέσα από πολυάριθμες παραλλαγές. Μνημείο της αδιαφορίας του πολιτισμού μας.
Κι ύστερα ένα δώρο στη Σουζάνα: το «Entretien» του Le Corbusier.
– Θα περιμένω να το μεταφράσεις, είπες.
Κι έγινε, ένα επαναστατικό βιβλίο στη μέση της δικτατορίας. (Πόσοι το κατάλαβαν…)
Κι από τότε κάθε εκδοτική μας προσπάθεια τη συνόδευες με μια εισαγωγή ή έναν πρόλογο ή κάποιο κείμενο. Παντού Δημήτρης Φατούρος. Το βλέπω και δεν το πιστεύω.
Τόσο κοντά μας στάθηκες με τις στοχαστικές παρατηρήσεις σου και τα ολοζώντανα λαμπρά αφαιρετικά σου σκίτσα. Μια ζωή δίπλα μας με εμπιστοσύνη απέραντη,
Οπως εκείνο το άγριο ξημέρωμα στη Θεσσαλονίκη, με το σαραβαλάκι μας, για να πάρω το μήνυμα πως «ασφαλίτες διακόψανε το μάθημά σου».
Κι ύστερα με τον Αριστείδη στο υπουργείο Παιδείας, και παρών στις όποιες παραστάσεις της Κατερίνης, ρωτώντας πάντα πού προσανατολίζονται τα εγγόνια μας, ζητώντας λεπτομέρειες που δεν ξεχνούσες ποτέ.
Κι ύστερα πριν λίγες μέρες η έγνοια σου πώς να ανατρέψεις εκείνο τον «Κριτικό τοπικισμό» που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ αποδεχθείς, νιώθοντας μονάχος όπως σε κείνο το ποίημά σου που αυτές τις μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου ακατάπαυστα…Γράφεις:
«Καθώς μισοζώντανος τα σκέφτομαι, πλησιάζοντας κάποιο όριο, νιώθω την
εισροή της μοναξιάς σαν απόδειξη κάποιας ποιότητας μοναδικής,
που δεν καταλαβαίνεις εσύ
που δεν καταλαβαίνεις τη “σιωπή” μου,
τις σιωπές όλων των μοναχικών ανθρώπων
όλων όσων κάποια στιγμή άγγιξαν
στ’ όνειρό τους, μόνοι προς μόνον, την εγκατάλειψή τους».
Οχι Μίμη, σου το είχα ξαναπεί: Καταλαβαίνω και το ξέρεις…
Καλό σου κατευόδιο καλέ μου, πολυαγαπημένε φίλε.-
* αρχιτέκτονα
Πηγή
Author:
