Για την έλλειψη στοιχειώδους πολιτισμού

Μοιραστειτε το

«Αγαπητέ -με συγχωρείτε κιόλας- αυτό που κάνετε απαγορεύεται. Υπάρχουν πινακίδες στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου στις οποίες ρητά αναγράφεται ότι δεν πρέπει να ταΐζουμε τα περιστέρια καθώς αυτά, όπως λένε οι γιατροί, μεταφέρουν ασθένειες. Σας παρακαλώ σταματήστε να το κάνετε» -άσε που τα πτηνά ενοχλούν όσους κάθονται στις καρέκλες του κυλικείου να δροσιστούν κομμάτι, προτού ανέβουν στα κρεβάτια του πόνου, είτε είναι οι ίδιοι οι ασθενείς είτε συνοδοί τους. Σιγά που θα με άκουγε ο ευτραφής ταΐζων τα περιστέρια.

«Εγώ, φίλε μου, από φιλανθρωπία το κάνω, από φιλοζωισμό» (!). «Μα δεν θίγω τον ιδεόκοσμό σας ή τα συναισθήματά σας, σας λέω μόνο τι μπορούμε να διαβάσουμε στις απαγορευτικές πινακίδες», απαντώ δειλά και συγκρατημένα. Απτόητος ο «συνομιλητής» μου. «Βρε, άσε μας ήσυχους με τις πινακίδες σου. Αντί να μου πείτε και μπράβο για την κίνησή μου, με βρίζετε από πάνω;».

Δεν υπήρχε καν υποψία εξυβρισμού σε ό,τι τον πληροφόρησα (;) και ήταν και επιεικής η προσέγγισή μου. Ητο και ασθενής, με ορό στο χέρι του. Αντιλαμβάνομαι ότι μιλάω σε «τοίχο» και σταματώ. Πίνω απλώς τον καφέ μου. Βγάζει σε λίγο και μια τσιγαρούμπα, να! -και αρχίζει να φουμάρει, φυσώντας επιδεικτικά τον καπνό προς το πρόσωπό μου. Παίρνω τον καφέ μου [και των ομματιών μου] και εξαφανίζομαι.

Ουδείς εκ των παρακαθημένων έδειξε να ενοχλείται ή να εκφράζει κάποια δυσφορία· ένας μόνο με χτύπησε φιλικά στην πλάτη καθώς απομακρυνόμουν -τι να το κάνεις… Και τι να πεις. Δύσκολο να σέβεται κανείς ό,τι τον περιτριγυρίζει. Το «απαγορεύεται» ισχύει για μερικούς, όχι για όλους, ειδικά εκείνους που νομίζουν ότι είναι υπεράνω νόμων και απαγορεύσεων. Υποθέτεις ότι μέσα στα νοσοκομεία οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι, είναι τουλάχιστον πιο μετρημένοι. Α, μπα. Αμα είσαι στόκος «έξω» παραμένεις το ίδιο και «μέσα» στην ιερή σιγή του νοσοκομείου.

Παραδόξως (;) συνέβη το ίδιο ακριβώς δύο μέρες μετά. Προέβην πάλι στην ίδια παρατήρηση. Αυτή τη φορά ο άνθρωπος κοκκίνισε, ξεροκατάπιε και σταμάτησε το τάισμα των περιστεριών, λέγοντάς μου πλειστάκις συγγνώμη. «Με συγχωρείτε, δεν τον είχα προσέξει ποτέ και ας μπαινοβγαίνω στο νοσοκομείο εδώ και καιρό». Δεν χρειαζόταν βεβαίως να ζητήσει συγγνώμη -αρκεί που ήταν ευαίσθητος άνθρωπος και κατενόησε πάραυτα το σφάλμα του. Δεν κουβαλάνε όλοι τον ίδιο πολιτισμό, δεν είναι όλοι αναίσθητοι.

Στο μετρό τώρα. Υπάρχουν καθίσματα στα οποία εμφανώς αναγράφεται «Δεν κάθομαι εδώ», που σημαίνει ότι θέλουν να αποφευχθεί ο συνωστισμός. Και όμως πολλοί, αλλά πολλοί, αδιαφορούν [αλλά αδιαφορούν!] και πάνε και στρογγυλοκάθονται στα απαγορευτικά σημεία. Οποια σύσταση κι αν κάνεις, πάει στον βρόντο. Χάνει κανείς το κουράγιο του. Στο τέλος κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς σαν σκαρίμπειος μημουάπτης -και να τ’ ακούσεις κι από πάνω. Το δυστύχημα κι εδώ είναι ότι ελάχιστοι αντιδρούν, να μην πω κανένας. Δεν είναι ο φόβος που σε κάνει «ιδιότροπο», είναι η έλλειψη, δυστυχώς, στοιχειώδους πολιτιστικού υπόβαθρου, που μαστίζει κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας -και δεν είναι μικρό αυτό το κομμάτι.

Πηγή
Author: Γιώργος Σταματόπουλος

spot_img
spot_img
spot_img
spot_img

Σχετικα Αρθρα

Η δική μου αποτίμηση των χθεσινών εκλογών

Οι σχεδόν 215.000 πολίτες που συμμετείχαμε χτες στις εκλογές...

Μας ξαγρυπνά το όνειρο

Η ζωή μας είναι γεμάτη από όνειρα, όνειρα που...

Απίστευτη αναλγησία από την μνημονιακότερη Κυβέρνηση …

Τους τελευταίους μήνες αυτή η υποταγμένη, μνημονιακότερη  κυβέρνηση των...

Συλλήψεις υπουργών στον Νίγηρα, εκκενώνουν Γάλλοι και Ιταλοί

Ραγδαίες εξελίξεις μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα, που...