Ευτυχισμένος σκύλος είναι αυτός με τον οποίο ασχολούνται οι άνθρωποι που τον έχουν.
Κάθε πρωί, μόλις ξυπνήσω, με την τσίμπλα στο μάτι που λέμε, ανοίγω την μπαλκονόπορτα της κουζίνας και καλημερίζω την Αλλοπάρ και τον Ταρζάν, τα δυο σκυλιά μου. Αυτά, έχοντας ήδη καταλάβει ότι ξύπνησα, είναι ήδη εκεί και με περιμένουν διαγκωνιζόμενα (σπρώχνονται, δηλαδή) ποιο απ’ τα δυο θα χαϊδέψω πρώτα. Ακολουθώντας την ιεραρχία, χαϊδεύω και παινεύω πρώτα την Αλλοπάρ. Ακολουθεί η ίδια διαδικασία με τον Ταρζάν, και μετά οι δρόμοι μας χωρίζουν: Αυτά αρχίζουν -για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο- να κυνηγιούνται στον κήπο κι εγώ πάω, συνήθως τρέχοντας, στην τουαλέτα. Ετσι αρχίζει η μέρα μας…
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι αναρωτιέμαι πόσα, στ’ αλήθεια, σκυλιά έχουν την τύχη να ασχολούνται οι δικοί τους μ’ αυτά, να τα χαϊδεύουν, να παίζουν μαζί τους, να τους μιλάνε -ναι, να τους μιλάνε, όχι να τους φωνάζουν. Δηλαδή, πόσα απ’ τα οικόσιτα σκυλιά είναι πράγματι ευτυχισμένα. Τι, λοιπόν, θα πει «ευτυχισμένος» σκύλος;
Ευτυχισμένος σκύλος είναι αυτός με τον οποίο ασχολούνται οι άνθρωποι που τον έχουν: Παίζουν μαζί του, περπατάνε μαζί του στον δρόμο, βλέπουν μαζί του τηλεόραση, τον έχουν δίπλα τους διαβάζοντας ή ασχολούμενοι με τον υπολογιστή τους. Δυστυχισμένος, αντίθετα, είναι ο σκύλος που οι δικοί του το μόνο που κάνουν γι’ αυτόν είναι να του βάζουν νερό και φαγητό -και να καθαρίζουν εκεί που λερώνει, αν λερώνει.
Ας το κάνουμε δικό μας και ας φανταστούμε πώς θα αισθανόταν ένα μέλος της οικογένειάς μας, που ζει μαζί μας, στο ίδιο σπίτι, αν, για κάποιο λόγο, κανείς μας δεν του μιλούσε, δεν του ζητούσε τη γνώμη, αλλά, αντίθετα, τον θεωρούσαμε περίπου αόρατο, απόντα, ανύπαρκτο.
Εχει τύχει να γνωρίσω μια τέτοια κατάσταση σε φιλικό μου σπίτι, σε βάρος μιας ηλικιωμένης κυρίας, την οποία όμως όλοι αγαπούσαν. Κανείς δεν της μίλαγε, λες και δεν είχε τίποτα να πει, σαν να μην ήταν εκεί. Της έπιασα, λοιπόν, κουβέντα και έλαμψε απ’ τη χαρά της -και δεν έβαζε γλώσσα μέσα!
Κάποτε ένας γείτονας, εδώ στον Μαραθώνα, έφερε ένα ωραιότατο άλογο, με το οποίο έκανε συχνά-πυκνά ιππασία στα πέριξ. Το είχε… παρκάρει σ’ ένα οικόπεδο κολλητά στο σπίτι του.
Το είδα περνώντας και το πλησίασα, αλλά έφυγε αμέσως, φοβισμένο, προς το βάθος του οικοπέδου. Ξαναδοκίμασα μια άλλη μέρα κι άλλη μία. Τελικά αποφάσισε να με εμπιστευτεί: Πλησίασε τον φράχτη, έβγαλε έξω απ’ αυτόν το κεφάλι του και με άφησε να το χαϊδέψω. Αυτό ήταν! Γίναμε φίλοι και με περίμενε κάθε απόγευμα, στην ίδια θέση, να το χαϊδέψω, να τα πούμε και να του δώσω και έναν κύβο ζάχαρη…
Κλείνω μ’ ένα παράδοξο: Η πανδημία, που μας τσάκισε και συνεχίζει να μας τσακίζει, βοήθησε ωστόσο να έρθει πιο κοντά ο άνθρωπος με τον σκύλο του, σε αρκετές περιπτώσεις, ελπίζω. Μου έλεγε ένας φίλος: «Ποτέ δεν είχα περάσει τόσες ώρες με τον σκύλο μου. Και δεν είναι μόνο οι ατέλειωτες βόλτες μαζί του. Εχοντας, λόγω κορονοϊού, απομακρυνθεί από τις παρέες μου, κάθε βράδυ κάνω παρέα μ’ αυτόν!»
Ας ελπίσουμε ότι, όταν με το καλό περάσει αυτός ο διάολος, θα συνεχιστεί η καλή σχέση τους…
Πηγή
Author: Παναγιώτης Διαμαντής
