Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω όπως έλεγε κι ένας gay barman φίλος , «αφού είσαι λευκός- straight- άντρας είσαι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και δεν καταλαβαίνεις πολλά από αυτά που συζητούν οι γυναίκες ή οι gay γύρω σου περί παρενόχλησης, σεξισμού κλπ.»
Έχει δίκιο, πολλά δεν καταλαβαίνω και δε θα προσποιηθώ ότι τα καταλαβαίνω, παρά μόνο ακούω προσεκτικά τις καταγγελίες και αυτόματα νιώθω μια συμπάθεια και μια θλίψη στο πλευρό των θυμάτων. Δεν έχω καμιά διάθεση να ορίσω κανόνες στο ποια ή ποιος θα καταγγείλει τι και πότε, μένω στη γωνιά μου και προσλαμβάνω τις πληροφορίες, πάντα με τη σκέψη ότι είμαι γονιός. Μεγαλώνω μαζί με τη μητέρα τους δυο κόρες και έναν γιο που δε θα ήθελα ποτέ να γίνουν θύματα ή θύτες φαινομένων σαν αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες. Επαναλαμβάνω, ούτε θύματα ούτε θύτες.
Δεν χρειάζεται να προσποιούμαι ότι καταλαβαίνω τα πάντα, ειδικά όταν πρόκειται για τη σεξουαλική παρενόχληση / εκμετάλλευση / βιασμό ενός κοριτσιού ή μιας γυναίκας. Δεν καταλαβαίνω επίσης πως γίνεται ένα τέτοιο έγκλημα να παραγράφεται, ποιος «νομικός πολιτισμός» το υπαγορεύει αυτό.
Σίγουρα προβληματίζομαι, γιατί ακούω όλο και συχνότερα γύρω μου την ερώτηση «γιατί τώρα». Κι όχι μόνο από ανώνυμους ποντικούς του πληκτρολογίου αλλά και από live συνομιλητές μου. Το «γιατί τώρα» είναι μια ερώτηση απολύτως αποπροσανατολιστική, παραπλανητική και άκυρη, μιας κοινωνίας που κατά βάθος στεναχωριέται, γιατί κάποια σήκωσε το χαλί κι εμφανίστηκαν τα σκουπίδια μιας επίπλαστης νοικοκυροσύνης.
Σε μια πορνογραφική κοινωνία η συναίνεση δεν προαπαιτείται, ο ανδρισμός είναι η ισχύς που επιβάλλεται «κι αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το» ή χρησιμοποίησέ το ως αναπόφευκτο και χρήσιμο εργαλείο ανέλιξης. Σημαντικό μερίδιο ευθύνης ανήκει στις οικογένειες και θα εξειδικεύσω λίγο στις κυνικές ή ανίσχυρες μανάδες που θα έπρεπε να ξέρουν ακριβώς τη γυναικεία φύση και να είναι περισσότερο προστατευτικές / καθοδηγητικές προς τις κόρες και περισσότερο θετικά επιδραστικές στους γιους αντί να μεγαλώνουν μαμάκηδες λεβεντομαλάκες. Ναι και ο πατέρας φυσικά, ό,τι και να έχει υπάρξει ή πάθει στη ζωή του, άραγε ρε γαμώτο δε «νιώθει» μπροστά στο παιδί ότι κάθε δική του συμπεριφορά και βίωμα πρέπει να τα χρησιμοποιήσει παιδαγωγικά; Τόσο βαθιά ριζωμένο είναι το απόλυτο Κακό;
Έχουμε επίσης ως γονείς την υποχρέωση, είτε ζούμε μαζί είτε χώρια ως διαζευγμένοι, να δημιουργούμε μια φωλιά για τα παιδιά μας και ό,τι αγαπούν, ώστε αν πιεστούν για παράδειγμα στον χώρο της ιστιοπλοΐας ή του θεάτρου να αισθάνονται ότι δε θα στερηθούν το άθλημα ή την τέχνη που αγαπούν αν μας μιλήσουν αλλά θα τα βοηθήσουμε να ανθίσουν σε ένα άλλο περιβάλλον.
Επειδή πολλές φορές τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε διαβάσει ή ακούσει και για καταγγελίες που αφορούν σε εργασιακή καταπίεση ή κακοποίηση θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω αυτές τις μη σεξουαλικού χαρακτήρα καταγγελίες ως κάτι διαφορετικό.
Πολλοί από εμάς που μεγαλώσαμε σε εταιρικό περιβάλλον και πετύχαμε την ανέλιξη σε μια ανώτερη θέση, δεν είναι απαραίτητο ότι είμαστε και εκπαιδευμένοι στο HR δηλαδή στη διαχείριση ανθρωπίνου δυναμικού. Μπορεί να είχαμε άλλες ικανότητες και ταλέντα. Το ανθρώπινο δυναμικό, ο πιο πολύτιμος εταιρικός πόρος δεν είναι ένα μηχάνημα πάνω στο οποίο μπόρεσα κάποτε να εκπαιδευτώ άριστα. Η διαχείρισή του έχει να κάνει απολύτως και με την ψυχολογία μου, με τον χαρακτήρα μου, με την ευγένεια και τελικά με την παιδεία μου. Ακόμα κι αν έχω ένα εταιρικό manual συμπεριφοράς αυτό δεν θα με κάνει καλό manager, απλά θα μου βάλει τα απώτατα όρια για να κινηθώ.
Είτε λοιπόν διευθύνεις μια εμπορική εταιρία είτε μια δημοσιογραφική ομάδα είτε μια γαστρονομική μπριγάδα είτε έναν θεατρικό θίασο είτε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο τα όρια πρέπει να υπάρχουν, να είναι διακριτά και δημόσια. Ποτέ πριβέ και απομονωμένα.
Αρκεί όπως έγραψε κι ένας φίλος Σεφ να μην μπερδεύουμε τη συνέπεια, τις προθεσμίες και την εργασιακή ένταση με την κακομεταχείριση. Αν το κάνουμε προσωπικά δηλώνω ένοχος για όλα τα παραπάνω καθώς μεγαλώνοντας επαγγελματικά έχω κάνει κάθε είδους λάθος πλην της σεξουαλικής παρενόχλησης και εκμετάλλευσης της θέσης μου. Και για αυτά τα λάθη ζητώ συγγνώμη από τον κάθε έναν ξεχωριστά.
Τώρα που το καπάκι άνοιξε και η μυρωδιά δεν είναι και τόσο όμορφη, σημασία έχει να ασχοληθούμε με την ουσιαστική αλλαγή. Καταλαβαίνει κανείς ότι η σεξουαλική ηχητική βία στα γήπεδα δεν είναι μια «θεσμοθετημένη παράδοση»; Πως δεν μπορούμε να αντιδρούμε μόνο όταν συμβαίνει κάτι σε μας αλλά και στη διπλανή ή στο διπλανό μας; Πως τα παιδιά μας πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε σεξουαλικά πριν τα αναλάβει το Pornhub ή κάποιος πιο ακραίος ιστότοπος; Πως η νομική υπεράσπιση του κάθε θύτη μπορεί να είναι επιβεβλημένη, όχι όμως και η κατασυκοφάντηση του θύματος ως υπερασπιστική γραμμή; Πως η βασική μας επιδίωξη, η βασική μας ερώτηση πρέπει να είναι το «ποτέ ξανά» και να αφήσουμε στην άκρη τον φαρισαϊσμό του «γιατί τώρα»; Γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει, οι δυο αυτές ερωτήσεις απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους.
Πηγή
Author: kiousisq
