Απογείωση VΙ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 15.11.2020, 11:25

Προπατορικό αμάρτημα της Δεξιάς αποτελεί ανέκαθεν η παντοιομερής στοχοποίηση της νεολαίας και ως ευγνώμων επίγονος ο νυν ένοικος του Μαξίμου ακολουθεί πιστά την πεπατημένη. Προσπαθώντας να αποσείσει εις μάτην από τον εαυτό του και την κυβέρνηση τις εξόφθαλμες ευθύνες για τη φθινοπωρινή επέλαση της πανδημίας, αποδίδει το φταίξιμο στη δήθεν ανεύθυνη συμπεριφορά της πιτσιρικαρίας που επέμεινε να συνευρίσκεται στις πλατείες, αλλά και των απρόσεκτων φοιτητών, οίτινες επέστρεψαν στα πανεπιστήμια τον Σεπτέμβριο, όπου διασκέδαζαν αδιαφορώντας για την τήρηση των ανεπαρκών μέτρων.

Ομολογεί υποκριτικά την ολιγωρία του, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως επισφαλείς μετρήσεις που δείχνουν τάχα ότι η σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ και οι συναφείς συνωστισμοί κρατικής υπαιτιότητος ελαχίστως συμβάλλουν στη διάδοση του ιού, σε αντίθεση με τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια. Αφού ενοχοποίησε την παρουσία χιλιάδων πολιτών έξω απ’ το Εφετείο κατά την ιστορική ημέρα της εκφώνησης της απόφασης για τη Χρυσή Αυγή, προχωρά τώρα στην αυταρχική απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου.

Ρητώς διαβεβαιώνουν οι διοργανωτές πως θα σεβαστούν μέχρι κεραίας τα ιατρικά πρωτόκολλα, όμως τ’ αυτί του πρωθυπουργού δεν ιδρώνει. Εκδικείται τους νέους, εμποδίζοντάς τους αυθαίρετα να συμμετάσχουν στις καθιερωμένες εκδηλώσεις προς τιμήν της αντιστασιακής εποποιίας κατά των Συνταγματαρχών.

Επιχειρεί να αποδείξει εναγωνίως ότι η παράταξή του δεν απουσίαζε από τα γεγονότα του 1973. Πράγματι, μπορεί να μην ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Αριστεράς η συμμετοχή στην εξέγερση του Νοέμβρη, ωστόσο η Νου Δου του Κυριάκου -συνεχίζω να μη σημειώνω επώνυμο, καθότι προληπτικός- εξακολουθεί να στεγάζει ακραιφνείς νοσταλγούς των τανκς, ορισμένους εκ των οποίων δεν δίστασε να ανταμείψει με υπουργικούς θώκους. Ας απαλλαγεί πρώτα από τα χουντικά σταγονίδια που διαρρέουν το κόμμα του ποταμηδόν κι ύστερα να βάλει στο στόμα του το Πολυτεχνείο και στο στόχαστρό του την πορεία του.

Ιδιαζόντως επετειακός τύπος, ξαναδιαβάζω μέρες που ’ρχονται το βιβλίο-κατάθεση ψυχής της Πέπης Ρηγοπούλου, εκλεκτής συγκατοίκου στα πίσω έδρανα της «Εφ.Συν.», με τίτλο «Θάλαμος ανανήψεως» (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2014), στο οποίο έχω και άλλοτε αναφερθεί. Ιδού εύγλωττο απόσπασμα: «Καθώς κατηφόριζα, όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Οι μυρωδιές, ο δρόμος, τα σπίτια, το φως. Δεν είχε ακόμα σκοτεινιάσει. Μπήκα στην αυλή του Πολυτεχνείου. Και δεν μπόρεσα πια να φύγω. Μέσα σε τρεις μέρες άλλαξε η ζωή μου. Από το απόγευμα της Τετάρτης μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου ο χρόνος έπαψε να υπάρχει όπως υπήρχε πριν. Πλησιάζω διαρκώς τις ημέρες εκείνες. Την πρώτη, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να είμαι εκεί. Στον χώρο του Πολυτεχνείου χωρίς να γνωρίζω σχεδόν κανέναν».

Αυτόπτης μάρτυς με όλες τις αισθήσεις εν εγρηγόρσει και πρωταγωνίστρια, η αφηγήτρια εξακολουθεί: «Τη δεύτερη, κατάλαβα ότι έτσι ήθελα να ζω. Είχα βρει την κοινότητα που ονειρευόμουνα. Και την τρίτη, κατάλαβα ότι μπορώ να μη φοβάμαι. […] Τα τανκς μού φαίνονταν ένα τίποτα μπροστά στη δική μου βούληση. Και ενώ ήμουνα στριμωγμένη ανάμεσα στα κάγκελα και το πρώτο αυτοκίνητο, είχα την αίσθηση ότι μου έμενε χρόνος για μια τελευταία κραυγή. “Σας αγαπάω” φώναξα σκαρφαλωμένη στην πόρτα, με τα χέρια και το πρόσωπό μου ανάμεσα στα κάγκελα. Ηταν οι τελευταίες λέξεις. Η τελευταία προσπάθεια να τους σταματήσω. […] Το τανκ είχε φτάσει, είχε παραβιάσει την πύλη και με παρέσυρε μαζί με τα υπόλοιπα υλικά». Μόνο και μόνο για τα άνωθι είναι επιβεβλημένη με το παραπάνω η παρουσία όλων στην απαγορευμένη πορεία.