Απογείωση ΙΙΙ

Ιδεώδης συνταγή σάμπως καβατζώσουμε δημιουργικά και τη δεύτερη καραντίνα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το διάβασμα. Το καλό βιβλίο συνιστά συχνά πολυπληθή και ενίοτε φασαριόζικη συντροφιά, καθώς, κατά τις μουντές μέρες τις οποίες διάγουμε, η διά ζώσης επαφή με γνωστούς και αγνώστους θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως και απαγορεύεται διά ροπάλου, υπό τη μορφή τσουχτερού προστίμου. Η ανάγνωση, λοιπόν, αποτελεί την ύστατη καταφυγή και ταυτοχρόνως την πρωταρχική παρηγόρια.

Κινδυνεύουμε ειδάλλως να φυτρώσουμε στις άγονες μαξιλάρες του καναπέ φάτσα φόρα στο γυαλί και να αποβλακωθούμε εντελώς καταπίνοντας αμάσητoυς σωρούς τηλεσκουπίδια. Οσμίζομαι τα μολυβένια πέπλα του επερχόμενου χειμώνα να σκεπάζουν με την ψυχρή τους χροιά τον προχωρημένο Νοέμβριο και ξετρυπώνω απ’ τη βιβλιοθήκη το δροσερότερο μυθιστόρημα του καλοκαιριού πλημμυρισμένο με ακροθαλασσιές «και μπιτσόμπαρα και γκομενάκια μπικίνι και περιπέτειες και κυρίως με σέρφερ». Πρόκειται για το δεύτερο νουάρ του Μάκη Μαλαφέκα με τίτλο «Μεσακτή» (εκδόσεις Μελάνι) και ήρωα ακόμα μια φορά τον πολλά υποσχόμενο συγγραφέα Μιχάλη Κρόκο.

Απανωτές ατυχίες καθηλώνουν μεσούντος του Ιουλίου τον Κρόκο στην Αθήνα, άφραγκο και άστεγο, ώσπου ως από μηχανής θεός κάποιος ξεχασμένος παλιόφιλος του προσφέρει δωρεάν διακοπές, και μάλιστα σε μερακλαντάν βιλάρα, που βλέπει πιάτο την πιο τρέντι παραλία της Ικαρίας. Το απροσδόκητο χαμόγελο της τύχης αποδεικνύεται, όμως, υπέρμετρα γενναιόδωρο για να ’ναι αθώο.

Ραδιούργος υποψήφιος δολοφόνος παγιδεύει στην πραγματικότητα τον πρωταγωνιστή στο κέντρο μιας καλοσχεδιασμένης πλεκτάνης με δόλιο σκοπό να αποτελέσει την κρίσιμη στιγμή το αδιαμφισβήτητο άλλοθί του στο τέλειο έγκλημα το οποίο είναι σίγουρος πως εξυφαίνει. Ο ανήσυχος Κρόκος, ωστόσο, την ψυλλιάζεται και την ψάχνει. Πασχίζει να κολλήσει τα ασύνδετα τεμάχια του παζλ, πελαγοδρομώντας στις αντιφάσεις του αθάνατου γκρικ σάμερ κι όταν, έπειτα από συνεχείς ανατροπές, η εικόνα ολοκληρώνεται, δεν χρειάζεται να ξεμπροστιάσει τον άπληστο σκευωρό, καθότι έχει ήδη φροντίσει να τον καταδικάσει στη σκληρότερη ποινή το ίδιο το θύμα του.

Ιδού δείγμα γραφής διά χειρός Μαλαφέκα: Και βρέθηκα να της αλείφω την πλάτη. Τώρα ναι, ήμουν διακοπές. Κι όταν άρχισα να πηγαίνω πιο αργά, η τύπισσα γύρισε με μια κίνηση και με καβάλησε. Με τσαμπουκά. Κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε μες στ’ αντηλιακά και τ’ αλάτια, και το κύμα έσκαγε με δύναμη, κι ο ήλιος μάς έψηνε κανονικά, ώσπου την ξαναρώτησα πώς τη λένε κι αυτή μου ψιθύρισε φωναχτά «Εύα!».

Αλλά και πάλι δεν ρώτησε πώς με λένε εμένα, στ’ αρχίδια της, κι εγώ τη φιλούσα στον λαιμό και τη χούφτωνα παντού και της είπα ότι την είχα δει να σερφάρει στη Μεσακτή, ότι έγραφα ένα διήγημα με σερφάδες κι ότι ήταν κι αυτή μέσα, ότι όρθια στο κύμα ήταν θεά, και τότε με φίλησε ακόμα πιο δυνατά, μου δάγκωσε τα χείλη και τη γλώσσα και μετά σταμάτησε. Τον παράτησε σύξυλο στην αμμουδιά καβάλησε τη μηχανή και την έκανε σφαίρα. Τα υπόλοιπα στο βιβλίο, αφού τα βιβλιοπωλεία μένουν ανοιχτά σαν φαρμακεία.