Είμαι κάτοικος Αθηνών, φοιτητής Χημικός Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Πατρών, 19 ετών και, προφανώς, σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Υγείας μεταξύ άλλων, αποτελώ μία από τις κύριες απειλές της ζωής όλων των συνανθρώπων μου. Είμαι, λοιπόν, ένας από τους «ανεύθυνους νέους» που κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και στην αρχή του φθινοπώρου διασκέδαζα ασταμάτητα και μετέφερα τον κορονοϊό στους αγαπημένους μου και μη, διακινδυνεύοντας την υγεία τους.
Στο πρώτο άκουσμα του ιού, τον περασμένο Φλεβάρη, που έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα όλων μας, η αλήθεια είναι ότι η αντίδρασή μου ήταν πολύ ψύχραιμη, αφού προσωπικά πίστευα ότι αυτή η ιστορία δεν θα μας απασχολήσει για περισσότερο από ένα μήνα και ότι θα μπορούσα τον Απρίλιο να ταξιδέψω στην Ισπανία, όπως είχα προγραμματίσει. Οσο η κατάσταση επιδεινωνόταν οι ανησυχίες μου αυξάνονταν, κυρίως διότι ανησυχούσα για την υγεία της γιαγιάς και της θείας μου, οι οποίες λογίζονται ως ευπαθείς ομάδες. Στο πρώτο lockdown τήρησα στο έπακρο τους περιορισμούς που είχαν τεθεί, εκτός από μια μικρή δίωρη παρασπονδία ώστε να δω στις 27 Απριλίου την κοπέλα μου στα γενέθλιά της.
Η σταδιακή επιστροφή στην καθημερινότητα μου προκάλεσε ένα αίσθημα ανακούφισης, αλλά όχι εφησυχασμού, όπως επιμένουν να λένε οι διοικούντες της χώρας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού προσπαθούσα συνεχώς να αποφεύγω τους συνωστισμούς και να βρίσκομαι με λίγα άτομα σε ανοιχτούς χώρους. Η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα φορά που βρήκα τον εαυτό μου σε ένα συνωστισμένο πλήθος ήταν στις 7 Οκτωβρίου έξω από το Εφετείο Αθηνών ώστε να πανηγυρίσω μαζί με χιλιάδες ακόμα την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Ακόμα όμως και εκείνη τη μέρα, εγώ όπως και η παρέα μου φορούσαμε συνεχώς μάσκες, εκτός από τη στιγμή της αναίτιας επίθεσης των δυνάμεων καταστολής που λόγω των χημικών δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Στη συνέχεια, όσο τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται εκθετικά, τόσο έπαιρνε ξανά η ανησυχία τη θέση της στην καθημερινότητά μου.
Την ίδια περίοδο που συνέβαιναν αυτά τα αίσχη, πολλοί συνάνθρωποί μας είδαν τον τεράστιο συνωστισμό που είχε παρατηρηθεί στα ΜΜΜ και αναρωτήθηκαν σχετικά με το κατά πόσον μπορεί αυτό να διαδραματίζει κάποιο ρόλο στη νέα εξάπλωση του ιού. Ο πρωθυπουργός, όμως, απέκρουσε περίτρανα αυτές τις εικασίες βγάζοντας μια εντελώς εμπεριστατωμένη γνωμάτευση, επικαλούμενος «ουκ ολίγες μελέτες» ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στη διάδοση. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, αυτού του «πολέμου με τον αόρατο εχθρό», οι εκκλησίες κατάφεραν να παραμείνουν ανοιχτές, ώστε να μπορούν οι πιστοί να κοινωνούν και να έρχονται κοντά στον Θεό.
Ακόμα, παρακολουθούσαμε όλοι τις προσπάθειες του Κ. Μπακογιάννη να προσπαθεί να ομορφύνει την πόλη μας (Μεγάλος Περίπατος) ξοδεύοντας εκατομμύρια ευρώ σε ένα εγχείρημα που «βγήκε και δεν βγήκε», όπως δήλωσε ο ίδιος. Γίναμε μάρτυρες και στην περίφημη «λίστα Πέτσα», το μοίρασμα δηλαδή 20 εκατομμυρίων ευρώ, σε κάποια κανάλια ώστε να μας ενημερώνουν καθημερινά για τους κινδύνους του κορονοϊού, κάτι που φυσικά όφειλαν να κάνουν χωρίς αυτά τα χρήματα.
Εύλογα κάποιος θα αναρωτιόταν γιατί αυτά τα χρήματα εν μέσω μιας πανδημίας να μη διατεθούν στη θωράκιση της υγείας. Η απάντηση είναι απλούστατη. Τα κανάλια που δέχθηκαν αυτά τα παχυλά ποσά επιμένουν να δηλώνουν ότι το σύστημα υγείας έχει αναβαθμιστεί, ενώ οι γιατροί, οι οποίοι δεν είναι υποψήφιοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, το αρνούνται πεισματικά. Ενώ αυτή η κρίση είναι εν ενεργεία εδώ και 8 μήνες η επίταξη κάποιον ιδιωτικών νοσοκομείων ξεκινάει σήμερα.
Για όλα αυτά, όμως, καλύτερα να μιλήσει κάποιος ειδικός, διότι ούτε γιατρός είμαι ούτε επιστήμονας. Το μόνο που είμαι είναι ένας νέος 19 χρόνων, ο οποίος έχει κουραστεί να του κουνάνε το δάχτυλο οι μεγάλοι και να τον κατηγορούν για τα δεινά της κοινωνίας. Εχω πραγματικά κουραστεί να είμαι το εξιλαστήριο θύμα. Υποτίθεται ότι εγώ και οι συνομήλικοί μου είμαστε το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν μιλάω ως εκπρόσωπος κανενός, μπορεί και να είμαι ο μοναδικός που έχει αυτές τις απόψεις, μπορεί τόση ώρα να γράφω ασυναρτησίες που δεν θα διαβάσει ποτέ κανείς. Αν ποτέ όμως φτάσει στα μάτια σας, θα ήθελα να αναλογιστείτε όλοι, νέοι ή μεγάλοι, αν θέλετε να διαμορφώσετε εσείς το μέλλον σας ή αν αποδέχεστε τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.
Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 23/11/2020.
Πηγή
Author:
