«Ήμουν σε πόλεμο με το σώμα μου»: Η περιγραφή μιας γυναίκας για την ανορεξία | in.gr

Στα 32 μου, μου δόθηκε η επιλογή: να πηγαίνω στο νοσοκομείο κάθε μέρα – ή να διακινδυνεύσω μια μεγάλη αναμονή για να νοσηλευτώ. Θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τους δαίμονες που με είχαν καταδιώξει από τότε που ήμουν παιδί;

Ψυχιατρικό νοσοκομείο

Πετάω το ψωμί. Δεν πετυχαίνει τη νοσοκόμα και προσγειώνεται στον μεταλλικό νεροχύτη με έναν αξιολύπητο βρόντο.

Έτρεξα έξω από την κουζίνα, μέσα από μια πόρτα με την ένδειξη «ήσυχο δωμάτιο» και κλωτσούσα μια σακούλα. Την κλωτούσα ξανά και ξανά, μέχρι το μόνο που μπορούσα να δω, ήταν το κόκκινο ύφασμα και ο λευκός τοίχος.

Θέλω να συντρίψω κάτι, θέλω να σπάσω τα πράγματα μέχρι να καταρρεύσω και να μην ξυπνήσω ποτέ. Αλλά τα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι χτισμένα για να εμποδίζουν ανθρώπους σαν εμένα να το κάνουν.

Χωρίς λαβές πορτών ή φωτιστικά. Χωρίς αιχμηρά αντικείμενα ή παράθυρα που ανοίγουν περισσότερο από μια ίντσα. Τον Μάρτιο του 2017, είχα μια δουλειά, μια ζωή. Τώρα, είμαι μια 32χρονη γυναίκα που δεν επιτρέπεται να είναι μόνη με ένα ψαλίδι.

Το προσωπικό εδώ φορά κορδόνια που φέρουν σήματα και δέσμες κλειδιών για πόρτες που δεν μπορούμε να εισέλθουμε. τους ακούς να έρχονται.

Η Caroline είναι μία από τις υπεύθυνες νοσοκόμες και έχει εργαστεί σε διατροφικές διαταραχές εδώ στο νοσοκομείο Maudsley στο Λονδίνο.

«Δεν πρόκειται για σάντουιτς», λέει η Caroline. Είμαι πεπεισμένη ότι το βούτυρο διαπερνά κατά κάποιο τρόπο στο σώμα μου, τα λιποκύτταρα πολλαπλασιάζονται μέσα στους μηρούς μου. «Έχω αποτύχει σε κάθε πράγμα στη ζωή μου και τώρα το αποτυγχάνω», λέω.

«Τζένη», λέει η Caroline. «O μόνος επιτυχημένος ανορεξικός, είναι νεκρός».

Το χρονικό της ανορεξίας

Δεν είμαι σίγουρη από πού ξεκίνησαν όλα, δηλαδή η διατροφική μου διαταραχή. Ούτε οι διαταγές που έδινε το κεφάλι μου που μου έλεγαν ξανά και ξανά ότι δεν ήμουν αρκετά καλή.

Θυμάμαι να πηγαίνω στην τουαλέτα στο βρεφικό σχολείο και να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, το στομάχι μου καμπύλο σαν καμπούρα κάτω από το πράσινο σχολικό φόρεμα.

Δεν ήμουν πολύ μεγαλύτερη από 4 ετών. Γύρισα στο πλάι και παρακολούθησα πώς είναι να ρουφάω την κοιλιά μου και αηδιασμένη με τη διαφορά, μισούσα τη σάρκα μου. Ήθελα να είμαι όλο κόκαλα.

Ήμουν άτομο που φώναζε και κουραστική και καλή στο σχολείο – λεπτή, ναι, αλλά όχι ανησυχητικά.

Δυσμενείς συνθήκες

Στη συνέχεια, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η οικονομία βυθίστηκε και η οικογένειά μου έμεινε άστεγη. Ήμουν 10. Ζούσαμε σε ένα στενό διαμέρισμα. Οι γονείς μου κοιμούνταν στον καναπέ, ο αδερφός μου και εγώ είχαμε κουκέτες.

Το δικαστήριο μας έδωσε 24ωρη ειδοποίηση για να μεταφέρουμε ό,τι μπορούσαμε σε κουτιά. Κοίταζα από το παράθυρο καθώς οι δικαστικοί επιμελητές έβγαζαν την τηλεόραση.

Το συμβούλιο μας βρήκε ένα δωμάτιο σε έναν ξενώνα αστέγων. Εκείνη την εποχή, το Kemptown στο Μπράιτον ήταν ένα μέρος που αγοράζονταν ναρκωτικά ή σεξ.

Οι τοίχοι ήταν πιτσιλισμένοι με αίμα. Υπήρχαν χρησιμοποιημένες βελόνες στον καφέ καναπέ. Καμένα φύλλα από αλουμινόχαρτο και μπράντο κολλημένα στο χαλί.

Αφού είδα έναν άνδρα που έκανε ένεση ηρωίνης στο κοινόχρηστο μπάνιο, σταμάτησα να πηγαίνω στην τουαλέτα.

Παράγοντες ενίσχυσης της διατροφικής διαταραχής

Σταμάτησα επίσης να τρώω. Έκανα τον εαυτό μου να πεινάσει επειδή μεγάλωσα φτωχή; Φυσικά και όχι. Οι άνθρωποι δε λιμοκτονούν επειδή δεν είναι πλούσιοι.

Αλλά η οικογένειά μου ήταν θύματα ενός νοθευμένου συστήματος, όπως και οι γονείς τους πριν από αυτούς. Τα προβλήματα ψυχικής υγείας περνούν από γενιά σε γενιά. Ο θυμός μεγαλώνει. Έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα: Προσπάθησα να αναλάβω τον έλεγχο.

Καθώς έφτασα στα εφηβικά μου χρόνια και στα 20 μου, οι περίοδοι της κατάθλιψης και της διατροφικής διαταραχής θα έφευγαν, θα εμφανίζονταν ξανά σε περιόδους απώλειας, θλίψης ή συντριβής.

Αρχικά, ο περιορισμός του τι έφαγα με έκανε να νιώθω ανίκητη: αν μπορούσα να κατακτήσω αυτήν τη βασική ανθρώπινη ανάγκη, τότε δεν θα χρειαζόμουν τίποτα ούτε κανέναν.

Θα υπήρχε μια σύντομη περίοδος ανύψωσης. Ευδαιμονία. Κουβάλησα ζυγαριές κουζίνας στην τσάντα μου. Κρύφτηκα, έκλεψα και είπα ψέματα για το φαγητό. Η ζωή μου στηρίχθηκε από την ασφάλεια των κανόνων και των τελετουργικών.

«Κοινωνικοποίηση» της ανορεξίας

Οι άνθρωποι γύρω μου ανησυχούσαν, φυσικά, που υποθέτω ότι είναι αυτό που ήθελα: το βάρος μου εξέφραζε τα συναισθήματά μου, ώστε να μην έπρεπε να τα εκφράζω εγώ.

Ήταν όταν έφτασα στα 20 μου όταν ζούσα ανεξάρτητα, που τα πράγματα παρουσίασαν συνεχή κάμψη.

Αν κάποιος ρωτούσε, θα έλεγα ότι μου άρεσε η άσκηση και ότι το να τρώω υγιεινά με έκανε να νιώθω καλά. Συχνά, η ανησυχία κάλυπτε μια άρρωστη γοητεία.

«Πώς δεν πεινάς;» ένα κορίτσι σε ένα πάρτι με ρώτησε. «Πόσες θερμίδες τρως την ημέρα;» ρώτησε η διευθύντρια στη δουλειά μου, αμέσως μόλις της είπα ότι επρόκειτο να εισαχθώ στο Maudsley. Ρώτησε, είπε, γιατί παντρεύτηκε αργότερα μέσα στο έτος και τα τζιν της ήταν λίγο σφιχτά.

Το «τώρα»

Δε θα προσποιηθώ ότι η ζωή μου είναι τέλεια τώρα. Εξακολουθώ να έρχομαι σε κατάσταση αποδοχής με το βάρος και το σώμα μου.

Το ανέχομαι, αλλά πολλές φορές το μισώ. Εξακολουθώ να υποφέρω από κατάθλιψη και έχω επεισόδια που με αφήνουν κατατονική για εβδομάδες. Παίρνω φάρμακα. Κάνω θεραπεία. Πρέπει να δουλεύω για να είμαι καλά κάθε μέρα.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί ανταποκρίθηκα στη θεραπεία. Υποθέτω ότι υπάρχει ένα μέρος μου που ήθελε να ζήσει. Είναι ευκολότερο να είσαι ζωντανός και ζωντανός όταν δεν πεινάς.

Πήρα μαθήματα ζωγραφικής. Είμαι εθελόντρια σε τράπεζα τροφίμων.Έβαλα την ενέργειά μου στην οικογένειά μου και στους λαμπρούς φίλους μου – μερικοί από τους οποίους μου έδωσαν ένα μέρος για να ζήσω όταν το χρειαζόμουν, άλλοι που μου είπαν ότι ήμουν ακόμα εδώ όταν νόμιζα ότι είχα φύγει.

Δεν υπάρχει τρόπος να τους ευχαριστήσω ή το προσωπικό που με φρόντιζε αρκετά.

Το νοσοκομείο με τράβηξε από τη θάλασσα και μου έδωσε ένα σχοινί για να περπατήσω. Κάθε φορά που τρώω, αυτό που μου λέει η ανορεξική φωνή να μην κάνω ή να μην πάω στο δείπνο που είναι κάτι που φοβάμαι, κάθε φορά που βουτυρώνω το τοστ ή παραλείπω το τρέξιμο γιατί βρέχει, το σχοινί μετατρέπεται σε σανίδα, η οποία με τη σειρά της μετατρέπεται σε μια γέφυρα.

Και ελπίζω να συνεχίσω μέχρι να υπάρχει ολόκληρο έδαφος κάτω από μένα, να με κρατάει σταθερή, έτσι ώστε αν πέσω, να σηκωθώ ξανά.

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο

Πηγή
Author: Ερμίνα Παπαδήμα