Ένας μύθος πέρασε σε μία άλλη διάσταση

Μοιραστειτε το

«Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν, είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου, όλα μαζί σε ένα. Επειδή ήμουν η παθιασμένη πλευρά του ποδοσφαίρου» (Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα)

Ήταν διαπεραστικός πρωτίστως με τα απίστευτα πεπραγμένα του στα γήπεδα, ήταν διαπεραστικός με όλα τα συστατικά στοιχεία του ταμπεραμέντου του, ήταν διαπεραστικός με την εν γένει ζωή και τα πολυσύνθετα βιώματά του. Δεν θα μπορούσε να μην είναι διαπεραστικός και με το πέρασμά του από τη ζωή στον άλλο κόσμο.

Αυτές τις ημέρες επανερχόμαστε όλοι με αφορμή το θάνατό του στη μοναδικής υφής πραγματικότητα που συνιστά το μεγαλείο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ενός ανθρώπου-πραγματικού θρύλου, για τον οποίον η Lady Hope πιστεύει ακράδαντα πως ακόμα και αυτοί που θεωρούν τον (εξίσου μεγάλο) Πελέ ως κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών γνωρίζουν πολύ καλά μέσα τους πως μάλλον πασχίζουν να βρουν το «γιατί δεν είναι ο Μαραντόνα»…  

Ο Αργεντίνος υπερ-παίκτης δεν εκμεταλλευόταν τις υπέρ του συγκυρίες. Τις δημιουργούσε με το πάθος, τη θέληση, την ποδοσφαιρική ικανότητα και το δυναμισμό του. Είχε σχεδόν ενοποιήσει τη δημιουργία και την εκτέλεση όσο κανένας άλλος…

Υπήρξε ένας απαράμιλλος τεχνίτης που κατήργησε την αρνητική χροιά του εξεζητημένου και το έκανε -πέρα από αισθητικά κομψό- καθοριστικό, απλό και επαναλαμβανόμενο. Μίλαγε στη μπάλα με τέτοιο τρόπο που νόμιζες πως από ένα σημείο και μετά η ίδια από μόνη της ήξερε τι πρέπει να κάνει. Παραγγέλματα, όχι προς υποταγή, αλλά για άρτια διευθέτηση…

Ήταν αυτός που συνήθως έπαιρνε από κάθε συμπαίκτη του τον καλύτερο δυνατό εαυτό του, γιατί τους «έπειθε» (χωρίς καν να μιλήσει για κάτι τέτοιο…) πως είναι αμαρτία να έχεις μαζί σου τον Ντιέγκο και να αφήνεις τέτοιο δώρο να πάει χαμένο… Το μόνο κακό με το να βλέπεις βίντεο με τον Μαραντόνα να χορεύει πάνω στα γρασίδια είναι πως συνηθίζεις σε κάτι άλλο και δυσκολεύεσαι μετά να προσγειωθείς στο καθιερωμένο.

Ο Μαραντόνα, όμως, ήταν (και θα είναι για πάντα…) πολλά ακόμα πράγματα. Δεν ήταν απλά ένας αντικομφορμιστής που περιορίστηκε στην υπεράσπιση των αδύναμων. Ήταν ένα είδος πρωτεργάτη που ηγήθηκε της επανάστασης των συνειδήσεων και της ανύψωσης του ηθικού αυτών των ανθρώπων.

O Μαραντόνα έκανε πράξη και εφικτό το εξής μήνυμα: Αν κάνεις καλά τη δουλειά σου, αν εκμεταλλευτείς τα προσόντα σου, μπορείς να τους κοιτάξεις στα μάτια και να υπερκεράσεις αυτούς που νομίζουν πως είναι φτιαγμένοι να κυριαρχούν για πάντα και σε όλα. Είναι ένα από τα πιο τρανταχτά στην ιστορία παραδείγματα του «όλα είναι εφικτά, αρκεί να…».

Έχοντας φίλο έναν άνθρωπο όπως ο Φιντέλ Κάστρο, που έκανε κάποτε απτή και κανονική κοινωνική Επανάσταση, θα ήταν λίγο δύσκολο ο Ντιέγκο να κομίζει κάτι διαφορετικό, έτσι δεν είναι; Το «άλλο» είναι εφικτό μας είπαν και οι δύο, κάποιες φορές ενδεχομένως και με ένα στόμα…

Και όσον αφορά στα εξωγηπεδικά του ταραγμένου βίου του; Αυτά ήταν εκείνα που μας θύμιζαν πως πέρα από όλα τα άλλα ήταν άνθρωπος. Και πως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα ταυτόχρονα. Εξάλλου, την ουσία και τις συνέπειες των πράξεών μας δεν μπορούμε να τις εξορίσουμε τμηματικά και επιλεκτικά…

Όμως, αν το φιλοσοφήσουμε, ακόμα και με τις ταλαιπωρίες και τα βάσανά του ο Μαραντόνα υποδείκνυε το σωστό δρόμο. Αυτός ο ίδιος αντιμετώπιζε στο σώμα και τη δική του ψυχή τα προβλήματά του και την ίδια ώρα -ατύπως, μα θορυβωδώς- μας έλεγε τι πρέπει να αποφεύγουμε αν δεν θέλουμε να μάθουμε να συμβιώνουμε με τέτοιες καταστάσεις. Με τις σφαίρες της ιδιωτικότητάς του «πυροβολούσε» μεν τον εαυτό του, αλλά προστάτευε κιόλας. Αυτούς που ήταν πρόθυμοι να σταχυολογήσουν, να κατανοήσουν και να προχωρήσουν σωστά…

Σε μία κάπως κρύα μέρα εδώ στα μέρη μας, σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη, ένας βιολογικός οργανισμός έπαψε να λειτουργεί, μία φλόγα πια σιγοκαίει, μία οικουμενική προσωπικότητα εγκατέλειψε κάθε φθαρτική συνήθεια. Ένας μύθος πέρασε σε μία άλλη διάσταση. Μα, η φωτιά και η λάβρα που έβγαζε αυτός ο άνθρωπος με τη μπάλα στα πόδια ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα πυρσός που θα στέκεται στα πιο ψηλά σημεία…

Μα, η ζέση που έβγαζε αυτός ο άνθρωπος όταν μιλούσε για τα κοινωνικά ζητήματα είναι ικανή να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, ακόμα και στα πιο ψυχρά περιβάλλοντα… Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ίσως, πέρα και πάνω από όλα τα φοβερά που συναποτελούν τη σφραγίδα της ύπαρξής του στα γήινα, έδωσε το πιο ηχηρό, το πιο δυνατό, αλλά και το πιο τεχνικό, χαστούκι σε κάθε είδος αδιαφορίας και μετριότητας…
 

Πηγή
Author:

spot_img
spot_img
spot_img
spot_img

Σχετικα Αρθρα

Η δική μου αποτίμηση των χθεσινών εκλογών

Οι σχεδόν 215.000 πολίτες που συμμετείχαμε χτες στις εκλογές...

Μας ξαγρυπνά το όνειρο

Η ζωή μας είναι γεμάτη από όνειρα, όνειρα που...

Συλλήψεις υπουργών στον Νίγηρα, εκκενώνουν Γάλλοι και Ιταλοί

Ραγδαίες εξελίξεις μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα, που...

Απίστευτη αναλγησία από την μνημονιακότερη Κυβέρνηση …

Τους τελευταίους μήνες αυτή η υποταγμένη, μνημονιακότερη  κυβέρνηση των...